Να και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό και παρήγορο για τα 150 χρόνια από τον θάνατο του Διονυσίου Σολωμού.
Έλαβα μόλις τώρα από τους παράγοντες του 21ου Φεστιβάλ Υμηττού την είδηση-δελτίο Τύπου μ' ένα ευσύνοπτο και κατατοπιστικό e-mail. Νομίζω, ότι πρέπει να Σας μεταφέρω αυτούσιο το σχετικό κείμενο, για να λάβετε γνώση. Αν μάλιστα βρεθείτε στην Αττική την άλλη εβδομάδα, ευχής έργο θα ήταν, ν' ανακαλύψετε κι εκεί τον Σολωμό, ο οποίος εσχάτως λείπει συχνά (ο νοών νοείτω) απ' το γενέθλιο νησί μας :
Έλαβα μόλις τώρα από τους παράγοντες του 21ου Φεστιβάλ Υμηττού την είδηση-δελτίο Τύπου μ' ένα ευσύνοπτο και κατατοπιστικό e-mail. Νομίζω, ότι πρέπει να Σας μεταφέρω αυτούσιο το σχετικό κείμενο, για να λάβετε γνώση. Αν μάλιστα βρεθείτε στην Αττική την άλλη εβδομάδα, ευχής έργο θα ήταν, ν' ανακαλύψετε κι εκεί τον Σολωμό, ο οποίος εσχάτως λείπει συχνά (ο νοών νοείτω) απ' το γενέθλιο νησί μας :
Το ποιητικό έργο του Διονυσίου Σολωμού «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» θα ανέβει για τρεις μοναδικές παραστάσεις στο Θέατρο Βράχων «Άννα Συνοδινού» στις 23, 24 και 25 Ιουλίου 2007. «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» είναι μία παραγωγή του 21ου Φεστιβάλ Υμηττού, αφιερωμένη στα 150 χρόνια από το θάνατο του Διονυσίου Σολωμού.
Η σκηνοθεσία και η δραματουργική επεξεργασία είναι του Σωτήρη Χατζάκη. Επί σκηνής εμφανίζονται: Στο ρόλο της Γυναίκας της Ζάκυθος η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, του Ιερομόναχου ο Σωτήρης Χατζάκης και η Σαβίνα Γιαννάτου στους φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς. Χορεύουν η Σύλβια Κατσαρού και η Κατερίνα Σπυροπούλου.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, στη γυναίκα της Ζάκυθος παρακολουθούμε την περιπλάνηση του ποιητή στη σκοτεινή επικράτεια του Κακού. Ο Ιερομόναχος Διονύσιος (Σολωμός) θα κατέβει μία - μία τις βαθμίδες του μεγάλου αρνητικού κι έχοντας αποσπασθεί από τον κόσμο του πραγματικού θα συναντήσει το κραταιό πνεύμα, πολύ μακριά από οποιαδήποτε παρηγορία, εκεί στην έρημο της υπάρξεως.
Οι μεταμορφώσεις του Σατανά, η ενσάρκωση του Κακού ως Γυναίκα της Ζάκυθος και ο Ιερομόναχος, θα δημιουργήσουν ένα τριγωνικό πεδίο μέσα στο οποίο αναβράζει η κακία και το παραμικρό καλό απουσιάζει. Σ’ ένα ζοφερό τελετουργικό η εξουσία του Κακού θα εξαπλωθεί στο χώρο του υπερφυσικού μα και του φυσικού, και ο Ιερομόναχος Διονύσιος θα βυθιστεί σε μια πάλη, εκείνη την αιώνια, ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Μόνο που αυτή η πάλη επισυμβαίνει μέσα σε κανόνες δυσδιάκριτους, μέσα σε θολούς διαχωρισμούς, εκεί που τα όρια χάνονται και οι τεχνικές της σύγκρουσης έχουν ιδιότητες διηθήσεως. Ο συγχρωτισμός με το Κακό θα ορίσει την πνευματικότητα και το μαρτύριο του καλού, καθώς ο Ιερομόναχος παραμένει παρών –όπως οι ζωγράφοι στους πίνακες της Αναγέννησης- σε όλα τα στάδια της καταβύθισής του προς το δαίμονα. Έτσι η συντριβή του Κακού που επιτυγχάνεται με το θάνατο της Γυναίκας της Ζάκυθος παραμένει αμφίσημη και μετεωρίζει τη βεβαιότητά μας για μια αμιγή έκβαση. Το σώμα λοιπόν του έργου, αποτελούμενο από έλξεις και συγκρούσεις, έχει τη φύση του καλόκακου ακριβώς όπως η διονυσιακή θεωρία επιτάσσει.
Τι έγραψε λοιπόν ο Σολωμός; Ή μάλλον τι είδε; Ίσως μια σκοτεινιά που αγαπά κι ένα φως που μισεί ή και το αντίθετο. Με μια πένα βουτηγμένη στο πάθος αντιμετώπισε τους εχθρούς του σ΄ ένα πεδίο υπερφυσικής αλληγορίας. Στο κεφάλι του συγκρούονταν άγγελοι και δαίμονες, η καρδιά του έσταζε ουσία ενώ κάτω από τα πόδια του έτρεμε η γη από τις κανονιές των Τούρκων απέναντι. Κι έτσι ρωγμικός και καταβεβλημένος, αγωνιακός και παράφορος πέρασε στα σχεδιάσματα της καμένης γης του Μεσολογγιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου