Το δωμάτιο με τους άλλους Kαθρέφτες

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Πριν από κάμποσα χρόνια, έφτασα προσκυνητής στο περιώνυμο Μοναστήρι του Προδρόμου στην Κεντρική Πελοπόννησο, το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά κρεμασμένο πάνω από τον μυστηριώδη Λούσιο Ποταμό. Όπως συμβαίνει συνήθως, ήθελα να δω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και να ξεναγηθώ στη θρησκευτική τέχνη, την ιστορία του ιερού εκείνου χώρου, όπου άνθρωποι αφιερωμένοι δαπανούσαν τον βίο και την κάθε τους ικμάδα. 

Ο Αρχοντάρης (δηλ. ο επί της υποδοχής και ξενάγησης εντεταλμένος Μοναχός) με οδήγησε παντού: Στον σπηλαιώδη ναό, στο αρχονταρίκι, στα παρεκκλήσια, στα πέτρινα πεζούλια, στα μπαλκόνια πάνω από το Ποτάμι που καταπίνει παιδιά… Λίγο πριν την αναχώρηση με προσκάλεσε ν’ ανέβω μια μικρή ξύλινη σκάλα σ’ ένα άλλο επίπεδο, όπου υπήρχε μια χαμηλή πόρτα, η οποία προφανώς οδηγούσε κάπου.

Αμέσως ο φιλόξενος Μοναχός, μού ανήγγειλε διευκρινιστικά:
- Είναι το δωμάτιο με τους Καθρέφτες.

Απόρησα, μα δεν είχα τον χρόνο να σκεφτώ περισσότερο, διότι είχα ήδη ανοίξει την πόρτα, αναμένοντας να δω τριγύρω μου Καθρέφτες.

Όμως νά!... Τριγύρω ράφια, πάμπολλα ράφια, όπου, αντί για καθρέφτες και καθρεφτίσματα, συνωστίζονταν κάρες, πολλές δεκάδες κάρες από λείψανα προαπελθόντων Πατέρων και Αδελφών της Μονής, οι περισσότερες των οποίων έφεραν στο κούτελο γραμμένο τ’ όνομα του κεκοιμημένου. Αυτό ήταν το δωμάτιο με τους Καθρέφτες!... Κοίταζες τις κάρες κι έβλεπες τον αύριο εαυτό σου. Ήσουν ενώπιος ενωπίω μ’ Eσένα!...

Αυτό ακριβώς το απροσδόκητο και άκρως υπαινικτικό γεγονός αναθυμήθηκα στα παραδείσια νησιά των Στροφάδων, όταν πριν από λίγο καιρό βρέθηκα εκεί στην απόλυτη σιγαλιά του βαθέος Ιονίου.

Λίγο πριν ο ήλιος δύσει, μαζί με άλλους φίλους, βρεθήκαμε να εξερευνούμε ένα περίεργο παράσπιτο πίσω από τον ναΐσκο του Προδρόμου. Η στέγη του παράσπιτου έχασκε και, ανεβαίνοντας σ’ ένα αγκωνάρι, τα είδα όλα: Έν’ ακόμη δωμάτιο με Καθρέφτες. Πολλές δεκάδες κάρες και εκατοντάδες οστών των Στροφαδιτών Πατέρων!... Όλα ήρεμα, ήσυχα, συνωστισμένα στην πολυκοσμία της ερημιάς τους, αιώνες τώρα εκεί, στ’ Οστεοφυλάκιο των Στροφάδων.

Για μιαν ακόμη φορά, λοιπόν, ενώπιος ενωπίω μ’ Εμένα!... Εκεί, στο Δωμάτιο με τους άλλους Καθρέφτες, απ’ όπου και η σημερινή φωτογραφία.