© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Πάνω από το φιλιατρό μαγνητισμένος



Αυτές τις μέρες βρέθηκα μπροστά σ' ένα συγκλονιστικό πηγάδι παμπάλαιο, μ' ένα μυστηριώδες πέτρινο φιλιατρό, τριμμένο μονομεριάς απ' το επίμονο σκοινί των Χρόνων.
Με καθήλωσε αυτό το κατασκεύασμα. Και όχι μόνον... Με μαγνήτισε. Πάντοτε, άλλωστε, τα Πηγάδια μαγνητίζουνε προς το μέρος τους και μάλιστα προς το νερό τους, με διάθεση απαιτητικά κτητική.

Το πρώτο που συλλογίστηκα ήταν, πόσοι μα πόσοι άντλησαν νερό από εκεί, ολοσκύβοντας στην άβυσσό του... Πόσα δάκρυα έσταξαν ξανά και ξανά μες το βαθύ νερό του... Πόσες αγάπες συναπαντήθηκαν στο φιλιατρό ή χύθηκαν κακοθανατισμένες εκεί μέσα... Πόσα φεγγάρια, δίχως ποτέ τους πανσέληνο, απομουρλάθηκαν στην επικράτειά του... Πόσες ελπίδες πέθαναν πλάι του, εκεί που πήγαιναν ν' ανθίσουν... Πόσες κοπέλες της Θλίψης και του Στεναγμού αποπειράθηκαν εκεί, να... Πόσα ξωτικά χορέψανε χαιρέκακα το "γύρω-γύρω όλοι"...

Το δεύτερο που μού καρφώθηκε στο νου, ήταν το ένα από τα Τρία Πηγάδια, όπου κοντοστάθηκε Διονύσιος ο Ιερομόναχος του Σολωμού. Δίχως καμιάν αμφιβολία ήταν σαν ετούτο, είμαι πλέον πανσίγουρος. Αντιγράφω από τη "Γυναίκα της Ζάκυθος" το αναλογούν χωρίο. Ακούστε τον λόγο, δείτε τις φωτογραφίες του Πηγαδιού και θα με δικαιώσετε:

1. Εγώ, Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι, λέγω:
2. Ότι εγύριζα από το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, όπου είχα πάει για να μιλήσω με ένα καλόγερο για κάτι υπόθεσες ψυχικές,
3. και ήταν η ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου η γη όλο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.
4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού, έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό·
5. και το είδα σκεδόν γιομάτο, και είπα: Δόξα σοι ο Θεός. [ ...]

26 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό!
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα μαγνητίσει και κανέναν άλλον "ευαίσθητο" επενδυτή, που θα κρίνει σκόπιμο να το αξιοποιήσει στο μεταμοντέρνο "αρχοντικό" του ...
Πολύ σοφά πράττεις που δεν αποκαλύπτεις την περιοχή που βρίσκεται.

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά! Πολύ δροσιστική η σημερινή ανάρτηση... Μου θυμίσατε ένα πολύ δικό μου πηγάδι χαράς, δροσιάς και αναστεναγμών. Λυπάμαι μόνο γιατί όσο περνάν τα χρόνια λιγοστεύει το νερό του, ελπίζω όμως να με δροσίζει και να ακούει τον πόνο μου για πολλά χρόνια ακόμη.

Ανώνυμος είπε...

Σοφή η σκέψη σου αγαπητέ συμπατριώτη "χωραίτη", και άγια έπραξε ο π Π που δεν αποκάλυψε την τοποθεσία.
Από το βάρβαρο νεοπλουτισμό και την κακογουστιά του, όλα πιθανά στο βωμό της...μπομφανίας.
Χρόνια Πολλά για σήμερα,
δ.μ.τ.

Anastasios είπε...

Όταν ήμουν παιδί μετανάστευα τα καλοκαίρια σε τόπο άλλο. Εκεί γνώρισα κι εγώ το πηγάδι. Ασκήθηκα στο να βγάζω νερό από κείνη τη σκοτεινή τρύπα. Το πηγάδι υπάρχει για να εξυπηρετεί το νερό. Για να το βγάλεις από κει μέσα χρειάζεται προσπάθεια, κάποτε μεγάλη.
Κι ας θυμηθούμε και τον Κρητικό δημιουργό:
Στάλα τη στάλα το νερό
το μάρμαρο τρυπά το...
Το πράμα που μισεί κανείς
γυρίζει κι αγαπά το...

Ανώνυμος είπε...

Άκρως εκφοβιστικά τα πηγάδια...

kiki είπε...

Πολύ εντυπωσιακό κι αυτό και οι σκέψεις σου!

Nefelli είπε...

Αγαπητέ μας ΠΚ,
τέτοιες ματιές - μαρτυρίες του χρόνου, μόνο απ' το βλέμμα σου μπορούμε να δούμε.
Γι' ακόμη μια φορά βρήκα την ομορφιά, κλεισμένη σ' ένα φιλιατρό.. κλειδωμένη σ' ένα κλικ δικό σου..

Και πόσο δίκαιο έχεις...μοιάζει τόσο με τις περιγραφές του Ιερομόναχου Διονυσίου τούτο το πηγάδι.
Μα ακόμη κι αν όχι, στα μάτια μας, στέκεται ο ιερομόναχος πάνω από τούτο το φιλιατρό και δοξάζει το Θεό.
Όμορφο συναίσθημα.

Καλό σου βράδυ

Άστρια είπε...

Πολύτιμο Δώρο το νερό του πηγαδιού και μεις δίπλα, ξεδιψάμε με τέτοια ευαίσθητα κείμενα.
Καλό βραδυ:))

υγ. Έλειψα και διάβασα καθυστερημένα και τις προηγούμενες αναρτήσεις. Ας γίνουν δεκτά έστω τώρα τα θερμά μου συλληπητήρια. Έχασα και εγώ τη μητέρα μου πρόσφατα και το είχα γράψει συγκαλυμένα (ανάρτηση 16.6.08).

Ανώνυμος είπε...

Όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα πηγάδι. Το δικό μου έχει μνήμες μιάς παιδικής ηλικίας και μιά γιαγιά ήταν εκεί να τραβάει το σχοινί και ν αυλακώνει το χείλος του. Είναι έτσι ακόμη εκεί, χωρίς την αλλοτινή ζωή του, και δίπλα του ένα λαρνάκι που είχε νερό και παίζαμε με αυτοσχέδιες βαρκούλες. Τότε η ζωή ήταν απλή και διαυγής όπως το νερό. Τώρα το νερό είναι θολό και λίγο, και η ζωή πνιγμένη απο κάτω.. Όμως πιστεύω οτι όλα αλλάζουν κάθε στιγμή ανεπαίσθητα. Αν σκύψει κανείς θα καθρεφτιστεί πάντα το είδωλό του, όσο θολό και νάναι το νερό. Αν δει κανείς τον εαυτό του καθαρά, έστω και σε θολό νερό, μπορεί να τον αλλάξει.

P. Kapodistrias είπε...

@ ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΥΣ:

Πρέπει να υπάρχει ένα πρόβλημα στην κατάθεση σχολίων. Εμφανίζονται εδώ με καθυστέρηση ημερών, ενώ τα έχω λάβει ήδη στο μέιλ μου. Δεν φταίω εγώ. Τα... παράπονά Σας στον κ. Μπλογκερ!...
Θα προσπαθήσω παρακάτω να Σας απαντήσω, δεν ξέρω όμως αν εμφανιστούν.

P. Kapodistrias είπε...

@ Χωραΐτη,

Εύστοχα θέτεις το θέμα-πρόβλημα των "μεταμοντέρνων αρχοντικών", κάτι βέβαια που ισχύει παλαιόθεν. Βλ. τα κλαπέντα αρχαία μας μέχρι τις μέρες μας!... Δυστυχώς, αυτή είναι η κακή μας μοίρα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Καρποφόρα Συκή,

Με τέτοιες ζέστες, μια δροσιστική ανάρτηση είναι ό,τι πρέπει!

Ο καθείς μας έχει να θυμηθεί καταστάσεις πηγαδιών, έστω κι αν τα νερά τους δεν είναι πάντα γλυκά ή μπόλικα...

Καλημέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ντανιέλ (Διονυσία από Μελβούρνη),

Είναι ν' αποκαλύπτεις τις τοποθεσίες τέτοιων έργων τέχνης και αγροτικού μόχθου;;;
Όσο κρυμμένα, τόσο καλύτερα!

Με το καλό της Παναγίας!

P. Kapodistrias είπε...

@ π. Αναστάσιε,

Ωραία η συμμετοχή σου, αγαπητέ! Και η μαντινάδα ωσαύτως!
Ο καθείς μας, λοιπόν, συνδέει το παρελθόν του μ' ένα πηγάδι!...

Καλό Δεκαπενταύγουστο. Εύχου και υπέρ ημών!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ναν,

Όπως πάντα συμφωνούμε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Κική,

Ευχαριστώ για την καλότητα των λόγων σου!

P. Kapodistrias είπε...

@ Νεφέλη,

Να είσαι καλά. Χαίρομαι που και τούτη μου η ανάρτηση επενδύθηκε με τον χυμώδη λόγο σου!

Αναθυμάμαι το παλιό τραγούδι: "Μαγκανοπήγαδο είναι η ζωή"!

Καλήν ημέραν και δημιουργική!

P. Kapodistrias είπε...

@ Άστρια,

Δηλαδή, από την παραγωγή στην κατανάλωση!... Ή, από το νερό στο κείμενο! Κάτι είναι κι αυτό. Μπορεί να είναι το Παν, που μάς διέφυγε...

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Επισκέφτηκα ήδη την δική σου πενθηφόρο ανάρτηση. Ανταποδίδω. Τις ευχές τους να έχουμε αμφότεροι!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Τι σού είναι τελικώς οι Μνήμες!... Ανοιχτά Μνήματα!... Που πονούν ή παρηγορούν, ανάλογα με την ώρα και τα συμφραζόμενα.

Η ζωή είναι γλυκιά ΚΑΙ με τη λαμπρότη ΚΑΙ με τη θολότη! Ας την βιώνουμε όσο ποιοτικότερα μπορούμε!

Ως συνήθως προσυπογράφω όσα γράφεις! Καλήν εργασία!

Unknown είπε...

Από μικρή το πρώτο πράγμα που μου δημιουργεί η εικόνα ενός πηγαδιού, είναι φόβος. Θεωρώ ότι αυτό προκύπτει από την φοβία του πνιγμού που με διακατέχει.

Όταν όμως καταφέρνω και προσπερνώ τον φόβο μου, θαυμάζω την ευρηματικότητα των προγόνων μας. Υπάρχουν δε φιλιατρά, πραγματικά έργα τέχνης. Και τούτο εδώ, είναι πολύ όμορφο!

Κρίμα μόνο, που είναι έτσι παρατημενο από το Χρόνο και από τον Άνθρωπο...

panagiotisandriopoulos είπε...

Πολύ εύστοχη ανάρτηση φίλτατε Π.Κ.

Αυτό το περίφημο "Εγώ, Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου" είναι τόσο περήφανη ρήση στο βάθος!
Βρήκε το πηγάδι σκεδόν γεμάτο και είπε: Δόξα σοι ο Θεός.
Τόσο μεγαλειώδης δοξολογία!
Σολωμός εις το διηνεκές!

P. Kapodistrias είπε...

@ ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΥΣ:
Τελικώς, με μια "τεχνική πονηριά" δημοσιεύτηκαν τα παραπάνω σχόλια!

P. Kapodistrias είπε...

... Όσο για την "τεχνική πονηριά", δεν είναι της ώρας.
Απλώς εύχομαι σε όλους να βιώσουμε όσο γνησιότερα το Δεκαπενταύγουστο!
Καλημέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ντάνα Σεμιτέκολο,

Κι εγώ τρόμαζα πάντα πάνω από το φιλιατρό των πηγαδιών. Η έλξη τους, σα στόμα βουλιμικό,έίναι το κάτι άλλο...

Είναι πάντως, όπως το λες:Έργα τέχνης. Και μακάρι να υπήρχε γενικότερη πρόβλεψη αποκατάστασής τους.

Καλά να περνάς!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παν. Ανδριόπουλε,

Σολωμός νυν και αεί! Απόλυτο δίκαιο έχεις. Όσο για τα πηγάδια, άστα να πάνε...

Χαίρε!

Ανώνυμος είπε...

Π.Παναγιωτη

Μετα αρκετες μερες λογο ελλειψης
χρονου, διαβασα στην εφημεριδα σου για το πηγαδι και το φιλιατρο του, που δεν θα ειναι αλλο απο ενα μικρο λιθαρι που ελιωναν τις ελιες τοτε. Θυμαμαι τα τρια πιγαδια στην σειρα στην θεση "Βρυση" στο χωριο μας, που ειχαν απο ενα λιθαρι το καθε ενα για φιλιατρο.
Περνουσα που πηγαινα σχολειο απο εκει.

Ομως οι πολλες και παχιες στρωσεις τση Γαργατσουρας με χαλικια τα σκεπασαν, οπως σκεπαζει ο χρονος αλυπητα καθετι. Ειχαν τα ιδια σχοινοσημαδια χαραγμενα στην πετρα τους.

Διαβασα εδω το πολυ ωραιο σου π.
Παναγιωτη "ολοσκυβοντας στην αβυσσο του... Ποσα δακρυα εσταξαν ξανα και ξανα".

Και πιο κατω ο αγαπητος φιλος
Αναστασιος γραφει

"και πραμα που μισει κανεις γυριζει και αγαπατο".

Πολυ ωραιο στιχακι. Αρκει να υπαρχει εκει οπως το αφησαμε για να ξαναγαπηθει, καλε μου φιλε.

Το πηγαδι μιαζει με την αβυσσο της ψυχης που εχει παντα δροσια και ας μην φαινεται. Γι' αυτο τα δακρυσμενα ματια βλεπουν μεσα στο υγρο του σκοταδι να παρουν δυναμη απο το μυστηριο του στον τριανταφυλενιο τους πονο, η τον
αβασταχτο απο χαμο η μοναξια, ανακατεμενο με αναστεναγμο ανακουφισης και ελπιδας.

Οι Ινδιανοι θεωρουν το πηγαδι Ιερο και το καλημεριζουν καθε πρωι, ριχνοντας μεσα ενα κουβαδακι που εχουν δεσει στο σχοινι του ενα λουλουδι. Πιστευουν οτι ετσι το πηγαδι ποτε δεν στερευει ουτε στην πιο μεγαλη ξηρασια. Και το διαπιστωσα και εγω με το δικο μου μικρο πιγαδι.

Ναστε παντα καλα και να εχετε την
δροσια του.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails