Μεταμορφώσεις μιας Ελιάς

Οι παραπάνω φωτογραφίες αφορούν όλες σ' ένα ελαιόδεντρο, ένα λιόφυτο κατά το κοινώς λεγόμενο, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή των απογευματινών μεταθερινών περιπάτων μου και το θεωρώ χαρακτηριστικό δείγμα land art. Πρέπει να είναι ηλικίας περί των τετρακοσίων ετών, από την εποχή δηλαδή της Βενετικής κυριαρχίας στα νησιά μας, οπότε διέταξαν εκείνοι το φύτευμα ελαιόδεντρων εδώ, το δε είδος αυτό ονομάζεται "ντόπια". Ο ιστορικός Λεωνίδας Χ. Ζώης μιλά για "ελαιόδεντρον εντόπιον προς διαστολήν των Κορωνέϊκων". Εμείς όμως έχουμε ήδη εισηγηθεί μιαν άλλη ερμηνεία: Εννοείται -κατά τη γνώμη μας- ένα λιόφυτο ιδιαίτερα καρπερό (όπως πράγματι είναι αυτό), το οποίο επιφέρει διπλή σοδειά, εκ του ιταλικού doppia (=διπλή).

Το περί ου ο λόγος και οι φωτογραφίες Λιόφυτο έχει κάτι το υπέροχα και φιλικά θηριώδες. Ανάλογα πώς φωτίζεται, με κατάκορφο ή δειλινό φως, η έκφραση του φλοιού και το μέγα στόμα που έχει ορθανοιχτεί αλλάζουν, μεταμορφώνονται. Διότι, ένα μέγα στόμα ενός υπερμεγέθους τέρατος βλέπω διαρκώς στο κορμί της Ελιάς μας. Το οποίο, πότε ηρεμεί, πότε ανακλαδίζεται, πότε λουφάζει, πότε κραυγάζει, πότε γλυκαίνει, πότε θέλει να χάψει τον διερχόμενο. Μια άλλη αίσθηση, σας λέω!... Ανάλογα με το φως και την εποχή!...

Οι πρωτοδημοσιοποιούμενες εδώ φωτογραφίες του ίδιου πράγματος αφορά στο διάστημα από τον Φεβρουάριο του 2005 μέχρι τώρα, Σεπτέμβριο του 2007. Νομίζω, ότι είναι χρόνος επαρκής για ν' αφουγκασθούμε (αγκρουμασθούμε, επί το ζακυνθινότερο) τις κυμάνσεις της Γαίας δι' αυτής της υπερήφανης και ανθεκτικής Ντόπιας.

Η Ντόπια, λοιπόν, ελέγχει με τον τρόπο της τους ντόπιους για τον Ωχαδελφισμό, τη Ραθυμία, τη Χαύνωση, την Απελπισία, τη Βουλιμία, την Κακαισθησία, την Παχυδερμία, την Κακομοιριά...