Περί Πολιτικής λόγος καίριος!

Σήμερα, ημέρα εθνικών Εκλογών, είπα να παραβώ τις αρχές μου και να... πολιτικολογήσω. Σε αυτό με βοηθά τα μάλα ένα υπέροχο μανιφέστο (ανέκδοτο στην πραγματικότητα) περί Πολιτικής, το οποίο ανακάλυψα τυχαία στο Διαδίκτυο. Το μεταφέρω εδώ με πολλή χαρά. Ελπίζω να Σας ευχαριστήσει όσο εμένα:

Ένας μαθητής Δημοτικού, παρακολουθώντας την προεκλογική μάχη των Αρχηγών από την τηλεόραση ρωτά τον πατέρα του:
-Μπαμπά, τι είναι η Πολιτική; Εκείνος, ο οποίος δείχνει φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του παρουσιάζει εμφανή σημάδια ωρίμανσης, τού απαντά μ’ ένα παράδειγμα και με ύφος πανεπιστημιακού:
-Κοίτα, παιδί μου... Μια χώρα μοιάζει με μια οικογένεια. Για να το καταλάβεις, πάρε για παράδειγμα τη δική μας οικογένεια. Η μαμά σου, είναι, ας πούμε, σαν την κυβέρνηση: Κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Εγώ, ο μπαμπάς, είμαι κάτι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή στηρίζω την οικονομία του σπιτιού. Η υπηρέτριά μας, είναι σαν την εργατική τάξη: Κάνει όλες τις δουλειές, που είναι απαραίτητες να γίνουν. Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν τριγύρω της. Τέλος, το μωράκι μας συμβολίζει το μέλλον της χώρας. Σκέψου τα όλα ετούτα που σου μαθαίνω, το βράδυ που θα κοιμάσαι, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες. Τι λες, συμφωνείς;
-Όλα καλά μπαμπά, απαντά ο νεαρός, και πάει στο κρεβάτι του, προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη το περί Πολιτικής μάθημα.
Η νύχτα είχε προχωρήσει και, με αυτά και αυτά, δεν τον έπαιρνε ο ύπνος. Πολύ αργά ακούει κλάματα από το δωμάτιο του μωρού τους. Σηκώνεται απ’ το κρεβάτι, πλησιάζει την κούνια και καταλαβαίνει από την έντονη δυσοσμία, ότι το μωρό έχει κάμει τα κακά του… Προχωρά στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του για να το πει στη μαμά του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη μητέρα του μονάχα στο κρεβάτι να κοιμάται βαθιά. Ο πατέρας πουθενά… Αρχίζει ν’ ανησυχεί και να φοβάται… Δεν ξέρει τι να κάμει… Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου της υπηρέτριας όμως, ακούει ύποπτους θορύβους... Πλησιάζει, κρυφοκοιτάζει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια σε ανάρμοστη (κατά Κλίντον) στάση! Ο πιτσιρικάς μένει άναυδος…
- Τι να κάμω τώρα; αναρωτιέται. Να ξυπνήσω την μαμά; Θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια… Κακό αυτό. Να φωνάξω τον μπαμπά; Ντρέπομαι… Και ποιος θ’ αλλάξει το μωρό μας που βρομάει; Εγώ σιχαίνομαι...Παίρνει τη μεγάλη απόφαση, λοιπόν, να κάμει την πάπια και να πάει για ύπνο.

Το άλλο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πολύς μπαμπάς στον γιόκα του:
- Λοιπόν, καλό μου παιδί, σκέφτηκες όλα εκείνα που σε δίδαξα χθες;
- Ναι, μπαμπά, τα σκέφτηκα.
- Και, πού κατέληξες, γιε μου;
- Κοίτα, μπαμπά: Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά !!!