Το γεφυράκι που δεν εγνώριζα

Μια ολόκληρη ζωή (αυτό, τέλος πάντων, που λέμε ζωή) περνώ και ξαναπερνώ, πεζός ή εποχούμενος, τον αγροτικό αυτόν Δρόμο της περιοχής μου, με το παμμέγιστο υπερήφανο δέντρο στη στροφή του και τα σκυλάκια ν' αντρειεύουν πάντα εκεί, κατά βάθος φοβισμένα μάλλον απ' το πέρασμα του καθενός. Σχεδόν κάθε απόγευμα ή δειλινό από τις αρχές του Φθινοπώρου που ο καιρός δροσερεύει ως τις αρχές του Καλοκαιριού που οι κάψες πια το δυσκολεύουν, το περπάτημα με τη Φωτεινή στον Δρόμο με τα λιόφυτα και τις ευωδίες αποτελεί μιαν από τις ωραιότερες απολαύσεις του παρόντος βίου, του συχνάκις αβίωτου.

Όλα ήταν απλά, συνηθισμένα κι επαναλαμβανόμενα έως απόψε, οπότε, ξαναπερνώντας απ' τον ίδιο πάντα και πάλι τόπο της προσωπικής μας αναψυχής και άθλησης, συνειδητοποίησα ότι διαβαίνουμε πάνω από ένα κάποιο γεφυράκι. Πώς δεν το είχα εντοπίσει τόσα χρόνια; Τρέχω, λοιπόν, κατεβαίνω την ολόξερη όχθη του αμελητέου μικροχείμαρρου που τέμνει νωχελικά τον δρόμο μας και μένω ενεός! Δεν πρόκειται για κάποια σημαντική ανακάλυψη, έχω συναίσθηση. Είναι μια ενδιαφέρουσα πέτρινη κατασκευή, ανθεκτικότατη πάντως στον χρόνο και στους συχνότατους σεισμούς μας, κομψότατη κατασκευή, στο ύψος ενός ανθρώπου χαμηλού αναστήματος.

Αμέσως εντός μου άφησα να ιστορηθούν υποθέσεις μυθιστορηματικές και πολυσύνθετες, μεταφερόμενος σε παλαιότερες εποχές ενεργών πολέμων, σκληρών αντιστάσεων, φρικτών εμφυλίων, ατελέσφορων ερώτων, αδυσώπητων εγκλημάτων και σε ό,τι άλλο μπορεί να φτιάξει ο νους, αυτός ο μέγας μυθοπλάστης!...

Η χαρά μου είναι μεγάλη, φίλοι μου! Έτσι απλά, όπως ακούγεται.