Στον ίσκιο του Ήσκιου: Πρόσωπα της πόλης του Γιοχάνεσμπουργκ [α'] / Faces from Johannesburg [a]

Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου 2007

Πρόσωπα της πόλης του Γιοχάνεσμπουργκ [α'] / Faces from Johannesburg [a]

Το τυχαίο αποφέρει συνήθως εύχυμους καρπούς. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Και στο Γιοχάνεσμπουργκ είχα την ευκαιρία να ταμιεύσω (αδιάκριτα -είναι αλήθεια- και δίχως την άδεια των εικονιζόμενων) πολλές δεκάδες ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες ανθρώπων στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, οι οποίες αποτελούν μια πρώτης τάξεως γνωριμία με την καθημερινή ζωή των κατοίκων της αχανούς αυτής πόλης των μεγάλων αντιθέσεων. Άλλωστε, μες απ' το λίγο και παραθεωρημένο, το φτωχό ή το ανυποψίαστο, ξεπηδά το πολύ και το όλον. Θα υπάρξει ασφαλώς συνέχεια σε τούτη μας την παρουσίαση πρόσωπων απ' τη χώρα του Ουράνιου Τόξου... Κάντε υπομονή!...

7 σχόλια:

Porfyrogennitos είπε...: Άγρια αλλά εκφραστικά αυτά τα πρόσωπα...; 12 Νοεμβρίου 2007 - 10:57 μ.μ.
thras είπε...: Πώς πέρασες??; 13 Νοεμβρίου 2007 - 3:23 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: Νομίζω είναι σαφές απ' τον τρόπο που σταδιακά παρουσιάζω τα πράγματα, to εάν πέρασα καλά ή όχι. Το "υπέροχα" είναι λιγοστό και το "καλά" μειονεκτικό. Πρόκειται για έναν άλλο κόσμο, για τον οποίον εμείς ελάχιστα υποψιαζόμαστε και λιγότερα γνωρίζουμε. Μόνο βιώνεις τέτοιες καταστάσεις. Δεν μπορείς να τις αναλύσεις. Παρ' ὀλ' αυτά, θα προσπαθήσω μες από τις εκατοντάδες των φωτογραφιών που έφερα. Δες και σχετικά στο banato.blogspot.com .; 13 Νοεμβρίου 2007 - 3:39 μ.μ.
thras είπε...: Είσαι κι εσύ στο κλαμπ που έφτιαξαν να με κοροϊδεύουν ή απέχεις??Γιατί όλοι οι φίλοι σου είναι!; 13 Νοεμβρίου 2007 - 4:14 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: Το παραπάνω ερώτημά σου θα έπρεπε να μην μου το εκφράσεις εδώ, στο περί Αφρικής θέμα, αλλά μ' έναν άλλον τρόπο π.χ. μέιλ, διότι είσαι εκτός θέματος και διασπάται η συζήτηση περί του υπέροχου και άγνωστου Κόσμου της Αφρικής.

Μολοντούτο, σου απαντώ: Ο καθείς έχει την προσωπικότητά του, καθόλα σεβαστή και είναι ελεύθερος να πράττει και να σκέπτεται αβίαστα. Επειδή ξέρω καλά αυτούς που εννοείς, πρέπει να σού πω ότι πρόκειται για παιδιά ευαίσθητα και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Το αυτό θέλω να πιστεύω και για σένα, τουλάχιστον διαβάζοντας τα γραπτά σου, τα οποία συνήθως έχουν ποιότητα κι ευαισθησία. Μάλλον, λοιπόν, πρόκειται για παρεξήγηση ή τούς έσκασες 100%. Προς Θεού, μην παρεξηγηθείς και με τούτο που σού λέω. Αλλά απ' όσο μπορώ να παρακολουθήσω, διϋλίζεις την κάθε κουβέντα των άλλων, τόσο που επιφέρεις στην αντίδρασή σου, όλο και μεγαλύτερη αντίδραση. Αυτή είναι η ζωή. Δεν δικαιολογώ, απλά διαπιστώνω. Γι' αυτό μαζέψου στον εαυτό σου, δημιούργησε από μόνος σου πράγματα όλο και ποιοτικότερα, μην υπολογίζοντας τους όποιους άλλους ή πικάροντας ευκαίρως ακαίρως τον κάθε μπλόγκερ.
Κλείνοντας, συνιστώ προς κάθε κατεύθυνση (και σε σένα και στους γνωστούς μου)να πρυτανεύσει η Αγάπη, η Ηρεμία και η Καταλλαγή. Η προσωρινότητά μας αυτό διδάσκει.
Χαίρε Θρασύβουλε και ηρέμα!!!; 13 Νοεμβρίου 2007 - 4:47 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Κοιτάζω τις φωτογραφίες και ανασύρω αναμνήσεις, αφού ειχα την τύχη να συμμετέχω στη Ζακυνθινή αποστολή. Τα φωτογραφικά frame έχουν όλη την καλή διάθεση να οδηγήσουν τη φαντασία του αναγνώστη - θεατή στην Αφρικανική καθημερινότητα.
Εκείνη η πραγματικότητα και ο λογικός προβληματισμός που δημιουργεί σε έναν άνθρωπο προερχόμενο από έναν "άχρωμο" κόσμο, έχει μεγάλη διαφορά.
Η καθημερινότητα η δική τους είναι έγχρωμη... η δική μας ασπρόμαυρη.
Ποιητή, καλοσήρθαμε στο δικό μας Soweto!; 13 Νοεμβρίου 2007 - 5:06 μ.μ.
P. Kapodistrias είπε...: Αγαπητέ Σπύρο,
τι πληγές αληθειών ξύνεις ολοένα!!! Τι πόνο προκαλείς!... Όμως έχεις δίκιο. Σκληρή η αλήθεια, αλλά αλήθεια, σύμφωνα με τους Λατίνους.
Όντως, φίλε μου. Μόνον εάν περάσει κάποιος μες από το Σοβέτο (όπως εμείς), την πόλη γροθιά στον Πολιτισμό του ενθάδε και στα λεγόμενα επιτεύγματα του δυτικού τρόπου ζωής, μπορεί να ισχυριστεί ότι ακράγγιξε τα πάθη και τα λάθη του Ανθρώπου στην ώρα που περιήλθε στην κατάσταση του ζώου.
Ποιος φταίει, μπορούμε όλοι μετά βεβαιότητος να φανταστούμε. Δυστυχώς, δεν μπορούμε εμείς οι μικροί, να διορθώσουμε οτιδήποτε. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να περιορίζουμε τα κάθε λογής προσωπικά και ιδιωτικά μας Σοβέτο, τα οποία περισφίγγουν έως θανάτου την κάθε ικμάδα ποιότητας, σήμερα και κάθε μέρα, τριγύρω κι εντός μας.
Φίλε Σπύρο,
εξομολογούμαι (και συ μόνο με καταλαβαίνεις αυτή τη στιγμή), ότι δεν επέστρεψα από εκεί κάτω. Περιδιαβαίνουμε μαζί τους δρόμους του Σοβέτο, φωτογραφίζουμε ψυχές πάνω απ' τους τσίγγους, παιδάκια μες στη λέρα και την καταφρόνια, ακούμε για το δράμα των τσουρουφλισμένων παιδιών στο παρακείμενο νοσοκομείο, αποθαυμάζουμε την άνεση των ντόπιων στα υπαίθρια κουρεία...

Δεν επέστρεψα ακόμη από εκεί. Και το παράδοξο είναι, ότι ουδόλως θέλω να επιστρέψω!!!...; 13 Νοεμβρίου 2007 - 6:20 μ.μ.