© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

ΨΥΧΕΣ ΕΝ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙ (Απόστιχα και συνεικόνες για τον Ούγο Φώσκολο)


[Αλληγορία]

Στο καφέ Φλοριάν
δωρεάν μοιράζεσαι
πλάι στον Ούγο
δεν με προτιμάς
η δική μου ποίηση
σε ξενερώνει.


[Τα κενοτάφια]

1
Ορφανός πατρός
λυγμός τετραπέρατος
προς Βενετία
στης Λησμονιάς τη λίμνη
ό,τι δεν ήσουν γίνε.

Τύχη πρόστυχη
ωσεί παρούσα πάντα
κρατά ζωντανούς
απωθημένους συγγενείς
και τ' άλογα του πάθους.




2
Νωρίς για πάντα
στο φως επιδίδεσαι
άνθος του νόστου.
Τι κι αν παρηγοριέσαι
στον ύπνο των Χαρίτων

οι Τάφοι βοούν
μάς ξεθεώνουν ήδη
χορταίνουν ώρες
καταπίνουν πρόσωπα
καθυστερούν εγέρσεις.


3
Έχεις θάλασσες
στο νου και στην καρδιά σου
κακές παρέες
και ρίμες παντέρημες
σ' εφήμερον αιώνα

λιμνοθάλασσες
τα σκόρπια όνειρά σου
ταφές ωραίες
μνήμες κατακλύζοντας
το μυστικό σαρκίο.



4
Σφοδρές αγάπες
κάτω απ' τα κυπαρίσσια
δεσμοί θυέλλης
αγνοούν το τι και πώς
άνεμοι αγνώμονες.

Κάτι σάν έρως
σε τόπον υπέργηρο
και υπερόπτη.
Στο Γκέτο περίκλειστος
ό,τι δηλώνεις είσαι.


5
Απλό δεν είναι.
Θέλει ερημιά πολλή
άστεγο σπίτι
ώστε νά 'βρεις έπειτα
ανάπαυση και φήμη

κι ενώ βολτάρεις
γύρω απ' τους τάφους
αιχμαλωτίζεις
στη φάκα των λέξεων
ψυχές εν αποδράσει.




[Αποφώνηση]

Τι κρύβεται σε αγαπημένους χώρους...

Πρωταγωνιστεί
ο εκλεκτός των εκλεκτών
ξέρεις γιατί.

Καί όμως get a life,

όταν βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι
το καλοκαίρι διαρκεί περισσότερο
ο κόσμος γίνεται πιο φωτεινός
διατίθεται δωρεάν
γιατ' η ομορφιά είν' εσωτερική υπόθεση...

Σύγχρονοι Έλληνες
Προσοχή στις απομιμήσεις.
(Μάρτιος, Ιούνιος 2007)

[Το παραπάνω σύνθεμα ποίησης και συνεικόνων του π. Παναγιώτη Καποδίστρια δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Επτανησιακά Φύλλα 27 (2007) 724-732]

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Τύχη πρόστυχη
ωσεί παρούσα πάντα..."

Πάτερ, "έγραψες πάλι"!
Υποκλίνομαι....

P. Kapodistrias είπε...

Καιρός του ποιήσαι και μουσικήν επί των εν λόγω Αποστίχων. Οι άλλες Τέχνες (ποίηση και συν-εικόνα) ομίλησαν αρμοδίως περί του "αδάκρυτου" ετούτου Ελληνοϊταλού Ποιητή.
Χαίρε μεγάλε και όλα καλά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

To άλλο μου μπλογκ
"Οιστρηδόν" μου θύμισε
Το Boυστρηδόν" σου
Στην ..αντίπερα όχθη
Υπολειτουργόν...

(sea7.wordpress.com)

Ομολογώ πως δεν την ήξερα τη λέξη... Ο Μπαμπινιώτης απαξιοί ... λήμμα "Βουστρηδόν"
Την κατάσταση έσωσε το από ...1897, λεξικό του παππού μου.

Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πάτερ,
Συγχώρεσέ μου την άνεση του λόγου (γραπτού) δεν ήξερα...
Με προβλημάτισε και παρακίνησε το σχόλιο της carmen secularis για αναζήτηση στο Google...
Η ταπεινότης μου υποκλίνεται,
ασπαζομένη την χείρα σου

Γλαρένιες αγκαλιές

(υ.γ. Η Γλαρένια έχει πέντε παιδιά και ένα θαυμάσιο σύζυγο)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ξαναήρθα..
Ο παππούς μου ήταν βυζαντινός ιεροψάλτης (όπως και ο πατέρας μου σήμερα)και άριστος δάσκαλος της Βυζαντινής μουσικής.
΄Εχω δημοσιεύσει χειρόγραφά του στην από 6/11/07 ανάρτησή μου
Καλό ξημέρωμα!

Γλαρένια

Ανώνυμος είπε...

"...Καιρός του ποιήσαι και μουσικήν επί των εν λόγω Αποστίχων..."

Θα ποιήσω πάτερ μου. Αλλά το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Και δεν θέλω να είναι απλά ένα "ποιείν επί των στίχων" αλλά μια "ακουσματική" απόδοση, αποστασιοποιημένη και ταυτόχρονα άρρηκτα δεμένη με τη δύναμη και τις βαθύτερες έννοιες του λόγου σου. Σε "μελετάω" σε καθημερινή βάση. Όταν νοιώσω πως είμαι έτοιμος, θα το πράξω. Και, στο υπόσχομαι, θα είναι κάτι πολύ δυνατό. Μια (επίτρεψέ μου να γίνω κι εγώ για λίγο ποιητής...) "ιπτάμενη φυγή προς τ'άστρα..."

P. Kapodistrias είπε...

@ Φύρδην-μίγδην.

Ευχαριστώ για τις επισκέψεις. Απο-δείχνουν άνθρωπο με ποιότητα και θετική σκέψη.
Μόλις έρχομαι από την περιήγηση στο πλούσιο δικό σου Ιστολόγιο, ένα σπουδαίο ιντερνετόσπιτο, που θέλει ώρες να το περιηγηθεί κανείς, κάτι που θα κάμω σύντομα. Επισκέφτηκα πάντως το "δωμάτιο" του παππού σου και μετάλαβα των βυζαντινών του φθόγγων και μελισμάτων. Εκεί μάλιστα άφησα και κάποιες σκέψεις, τις οποίες επαναλαμβάνω κι εδώ για τους φίλους του δικού μας "φτωχόσπιτου".

Έγραφα, λοιπόν, εκεί σ' εσένα, ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Παππού σου, αφιερωμένοι διαπαντός στη μεγάλη Αγάπη-Μουσική τους, σπανίζουν σήμερα (αν και δεν λείπουν, ένας μάλιστα σπουδαίος "κρύβεται" κάπου μέσα εδώ στα δικά μας "δωμάτια")! Και μάλιστα στη σημερνή εποχή του εύκολου, του πρόχειρου, του τυχαίου...

Θέλουμε δε θέλουμε, βρισκόμαστε σε καμπή (μάλλον φθίνουσα) του εν γένει πολιτισμικού μας αγαθού κι ενόψη παγκοσμιοποίησης, αναρωτιέμαι αν μπορούμε άραγε να κρατήσουμε αυτό το σπουδαίο που παραλάβαμε, ούτως ή άλλως, από τους πατέρες και τους παππούδες μας; Ό,τι είναι αυτό, από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο, η Ιστορία θα το αξιολογήσει...
Ετούτο ακριβώς (και μόνον) ας είναι η δική μας συνεισφορά στον σύγχρονο δια-δικτυωμένο Κόσμο.

Πασχίζω να μην κινδυνολογώ, δίχως να είμαι και πολύ αισιόδοξος.
Αν κρατήσουμε γερά στον κόρφο μας καλά φυλαγμένη την κάθε λογής Παράδοσή μας, δεν φοβόμαστε κανέναν επερχόμενο και με όποια διάθεση.
Κρατάμε όμως; Αυτό είναι το αμείλικτο ερώτημα, όσων ανησυχούμε... Αν κρατήσουμε...

Καλήν ημέραν!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Carmen Seculare.

"Tα Σεραφείμ εγνώρισαν το βάθος της αγάπης,
Kι’ ολόκληρ’ η Παράδεισο διπλή Παράδεισό ’ναι.
Ποιος είχε πει που σούμελλε, πέτρα, να βγάλης ρόδο;"

Αφιερώνοντάς σου αυτά τα σολωμικά λόγια, φεύγω μόλις για τη μεγάλη μας ζακυνθινή εορτή του Αγίου της Συγνώμης και της Ανεξικακίας Διονυσίου, του Γέροντα του Άμμου.
Βοήθειά μας!!!

Πάντα επιτυχίες και Ψηλότερα αγαπητότατε!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Με δάκρυα συγκίνησης διάβασα πάτερ μου, τις άγιες σκέψεις σου και σε ευχαριστώ.
Θα είναι μεγάλη κληρονομιά για τα παιδιά μου.
Δε θέλω να μιλήσω πολύ για μας, αλλά με το Γλάρο μου κάθε Κυριακή τα πηγαίναμε στο Μενίδι (Αχαρνές), όπου ιερουργούσε ο πατέρας και φίλος του, που μας πάντρεψε.
Πυραμίδα στεκόμασταν για την θεία κοινωνία των αχράντων μυστηρίων. Το μικρότερο μπροστά, προτελευταία εγώ και τελευταίος ο Γλάρος μου.
Αργότερα που μεγάλωσαν η πυραμίδα ανατράπηκε.. τη θέση μου πήρε ο μεγαλύτερος γιος.. εγώ ήμουν κάπου στη μέση της πυραμίδας...
΄Ολη τη Σαρακοστή του Πάσχα κρατούσαμε οικογενειακώς τη νηστεία.
Τώρα μεγάλωσαν (28 ο μεγαλύτερος), δεν ακολουθούν, θυμούνται με νοσταλγία όμως και πιστεύω πως θα το πράξουν αργότερα, το ίδιο με τα δικά τους παιδιά.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΑΓΙΟΥ.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ Η ΧΑΡΙΣ!!!!

Ταπεινά υποκλινομένη, ασπάζομαί σου την χείραν

Η Κυρά των Γλάρων
(το προτιμώ)

Ανώνυμος είπε...

"...Θέλει ερημιά πολλή
άστεγο σπίτι
ώστε νά 'βρεις έπειτα
ανάπαυση και φήμη..."

Αστεγο σπίτι δηλαδή από λασπώδη υλικά, αλλα στεγασμενο από αθέρια έλαια..

P. Kapodistrias είπε...

@ Κυρά των Γλάρων.
Ευχαριστώ που ανοίγεις εδώ "στον ίσκιο του Ήσκιου" μας τα φυλλοκάρδια σου.
Όλοι έχουμε κρατήσει από προγόνους και απογόνους μας μικρές πολύτιμες στιγμές, τις οποίες προφυλάσσουμε σαν κόρη οφθαλμού στα άγια των αγίων της ψυχής μας. Ό,τι μπορέσαμε, δώσαμε στα παιδιά μας(ή έτι και έτι δίνουμε), πολλές μάλιστα φορές με τη σιωπή μας, την πολλά συνήθως διαδάσκουσα. Κατά τον ευαγγελικό λόγο "άλλος εστιν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων". Έστω και αν ακόμη τα παιδιά μας δεν πράττουν όπως εμείς θα επιθυμούσαμε, καλόν είναι να εμπεδώσουμε, ότι δώσαμε τα βέλτιστα, την δε εξώφλησή μας θα κάμουν τα παιδιά μας στα δικά τους παιδιά. Αυτή είναι η αέναη (αδυσώπητη για κάποιους) τάξη των ανθρώπινων επί γης πραγμάτων.
Εκείνο που μπορούμε εμείς να πράττουμε είναι να ασκούμαστε ακατάπαυστα και ανύστακτα στην Αγάπη (που είναι ο Θεός), δίχως να θεωρούμε εαυτούς Σωτήρες. Το Σύμπαν δεν άρχισε, μήτε θα τελειώσει μ' εμάς. Έχουν πέσει και συντριφτεί τόσες και τόσες παμμέγιστες προσωπικότητες... Τα παραδείγματα θα ημπορούσαν να είναι πλείστα όσα (εσχάτως μάλιστα, βλέπε Χριστόδουλο).
Δεν έχει άδικο ο σοφότατος λαός μας που λέει, ότι "εάν ο Θεός θέλει να ρίξει κάποιον, τον ανεβάζει ψηλά κι όλο ψηλότερα, ώστε όταν πέσει να κάμει μεγαλύτερο βρόντο".
Σωτήρας Ένας και άπαξ υπήρξε. Αλλοίμονο, αν εμείς θελήσουμε να πάρουμε τη θέση του. Πλανεμένοι είμαστε κι εντέλει γελοίοι.

Ξέρω, ότι η συζήτηση που ανοίγω έχει πολλές-πάμπολλες παραμέτρους. Επανέρχομαι εκεί απ' όπου ξεκίνησα και με αυτό κλείνω: Αυτοσυνειδησία χρειάζεται, γνώση του έσω ανθρώπου μας, αγάπη να δωρίζουμε τριγύρω μας, έχοντας συναίσθηση της προσωρινότητάς μας!...

Ήταν κήρυγμα; Όπως θέλεις πες το. Θα το έλεγα "Αυτοσκέψεις προς Εαυτόν".

Μόλις γύρισα από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου μας, όπου δεσπόζει το αλώβητο από τον Χρόνο Λείψανό του. Να, λοιπόν, παράδειγμα: Κατόρθωσε αυτός ο υπέρκαλος ασκητής να μεταμορφώσει τον παλαιό εαυτό του σε άγιο. Ποιος θα είχε τις αντοχές να συγχωρήσει, κρύψει, διασώσει ψυχοσωματικά τον ίδιο τον φονιά του μονάκριβου αδελφού του;;;; Δυσθεώρητη για εμάς δύναμη ψυχής!!! Παράδειγμα ιερατικής ψυχραιμίας και απάθειας!!! Τον θαυμάζουμε οι πάντες τον Άγιο Διονύσιο. Ακόμη και ο Χρόνος, ο οποίος δεν τον άγγιξε!!!

Περισσότερα βλ. στ' άλλα μας Ιστολόγια στην Ενοριακή μας Βιβλιοθήκη,
στο ενοριακό μας Περιοδικό και
στη Φωτοθήκη του Πορφύρη μας.

P. Kapodistrias είπε...

@ Μανιτάρι του βουνού.

Έτσι όπως τα λες. Ή, μάλλον, όπως το πάρεις.

Η φράση "ανάπαυση και φήμη" πάντως δεν είναι δική μου, γι' αυτό και την βρίσκεις με πλάγια γράμματα. Είναι του Ούγου Φώσκολου, του σπουδαίου αυτού Ποιητή μας.
Φέτος στη Ζάκυνθο γιορτάζουμε (όπως μπορεί ο καθένας, ενώ οι θεσμοθετημένοι φορείς αδρανούν σε χειμερία νάρκη) τη συμπλήρωση 180 χρόνων από τον θάνατό του.
Το Περιοδικό ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ (Φιλολογική - λογοτεχνική - λαογραφική και ιστορική έκδοση) αφιέρωσε στη ζωή και το έργο του ένα ογκωδέστατο διπλό τεύχος του (Φθινοπώρου-Χειμώνα 2007), που μόλις προχτές κυκλοφόρησε. Αξίζει να το προμηθευτείτε από τα Βιβλιοπωλεία της Ζακύνθου, αλλά και από το Βιβλιοπωλείο της "Εστίας", Σόλωνος 60, Αθήνα.
Από αυτό το τεύχος του 27ου Τόμου αναδημοσιεύσαμε στην ανάρτηση αυτήν τη δική μας συνεισφορά, ήτοι τα ποιήματα και τις δειλές συνεικόνες.
Καληνύχτα - Καλημέρα!!!

Βασιλική Ν. είπε...

Ήρθαν και τα ωραία βιβλιαράκια, επιτέλους κι ευχαριστούμε πάρα πολύύύύύύ!!!!!!!!!!
Βοήθειά μας ο άγιος Διονύσιος και με το καλό να πορευθούμε στην φάτνη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Βασιλική Ν.
χαίρομαι που τα λάβατε. Περιμένω κριτική. Βεβαίως λάβατε την δεύτερη αποστολή, διότι τα πρώτα -ως φαίνεται- χάθηκαν...
Ευχαριστώ για τις ευχές. Καλά να είσθε πάντα!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Πατέρα,
Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση!
Ευελπιστώ οτι μετά τις γιορτές θα έχω κάτι για σένα. Κάποια σκίτσα είναι ήδη στο κομοδίνο μου.

"Στο καφέ Φλοριάν
δωρεάν μοιράζεσαι
πλαι στον Ούγο
δεν με προτιμάς
η δική μου ποίηση
σε ξενερώνει."

Αυτό μην το ξαναπείς πάτερ μου! Η ποίησή σου είναι λάβα. Πρέπει να προσέξεις πως θα την "αντιμετωπίσεις" γιατί αλλιώς...θα σε "κάψει"!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Carmen Seculare.

Μη νομίζεις... Ήδη μ' έχω κάψει. Αυτός που βλέπεις δεν είμαι εγώ... Είναι το κοσμικό μου απείκασμα. Ο πραγματικός μου εαυτός κινείται αθόρυβα μέσα στην Ποίησή του, όπως και τα ψάρια στο νερό...
Τ' άλλα είναι φαινόμενα, τα οποία συνήθως απατούν...

Χαίρε, Καλλιτέχνη, και δημιούργει. Μόνον έτσι θα έχεις αδιάπτωτη Διάρκεια. Μόνον έτσι θ' αποκτήσεις τα μεγάλα εκζητούμενα, που αναφέρει και ο Φώσκολος: Ανάπαυση και Φήμη!!!

Ανώνυμος είπε...

Οχι πάτερ μου! Το σχόλιό μου εννοεί (απρόσωπα) οτι όποιος δεν προσέξει πως να αντιμετωπίσει (καλλιτεχνικά) την ποίησή σου, να την μελλοποιήσει δηλαδή, θα "καεί" δηλαδή το ακουσματικό αποτέλεσμα δεν θα είναι αντίστοιχο της ποιότητας του ποιήματος! Αυτό εννοώ! Στο ρήμα "κάψει" δεν εννοώ ως αντικείμενο εσένα Πάτερ μου! Εννοώ πως οποιοσδήποτε Μελουργός -διαχρονικά- αντιμετωπίσει επιπόλαια την ποίησή σου, θα αποτύχει ως συνθέτης!

P. Kapodistrias είπε...

@ Carmen Seculare.

Μήνυμα ελήφθη και κατενοήθη!!!
Αν και έχω την βαθύτατη πεποίθηση ότι εξ αγάπης πολλής υπερβάλλεις ως προς τα φτωχά ποιητικά μου γυμνάσματα.
Διότι περί τίνων πρόκειται; Πονίδια του έσω μου κόσμου είναι, εξωτερίκευση ψυχικών ελκών ή φόβοι που δεν άντεξαν το σκοτάδι και μού διέφυγαν...
Σημαίνουν άραγε, ότι κάτι σημαντικό κάνω, λοιπόν, με δεδομένη την απύθμενη παγκόσμια Γραμματεία και τις μεγάλες της στιγμές διαιωνίως, ανεπανάληπτες κάποτε;
Τότε προς τι τόσος κόπος ή και κομπασμός; Ίνα τι όλα ετούτα;
Παρηγοριέμαι, ενθυμούμενος την παροιμία περί του εγκληματίου και της επιστροφής του στον τόπο της πράξεως.

Χαίρε, Μεγάλε Καλλιτέχνη!!!!! Εσύ τουλάχιστον δόξασέ μας και ας μην το αξίζουμε πλέον οι νεοΖακύνθιοι...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails