© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Μπροστά στο κλειδωμένο ξέπορτο του Σωκράτη Καψάσκη

 Κάμποσες μέρες πριν συμπληρώθηκαν τρεις μήνες ήδη (δεν είναι δα και λίγος καιρός) από την εξόδιο ημέρα ενός πολύτιμου Φίλου μας, του Σωκράτη Καψάσκη (+28.8.2007). Ενός πολυτάλαντου πνευματικού ανθρώπου της Ζακύνθου και της πατρίδας μας, ο οποίος εξήλθε νωρίς των στενών και ασφυκτικών ορίων της ελλαδίτικης επαρχίας, πολλά μαθών και παθών κατά το πολύχρονο πηγαινέλα του στις ατραπούς των ασύνορων Γραμμάτων και της Κινηματογραφικής Τέχνης. Καλός γαρ σκηνοθέτης, ευθύβολος λογοτέχνης, διακεκριμένος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μεταφραστής του Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, απαιτητικότατος ύστερα δοκιμιογράφος και μάλιστα μελετητής ανήσυχος Διονυσίου του Σολωμού!!!
Προχτές το απομεσήμερο, λοιπόν, πήρα τον δρόμο προς το πάλαι ποτέ φιλόξενο πέτρινο σπίτι του στα ριζά του Βραχιώνα, εκεί στην απάνου συνοικία του γενέθλιου χωριού του (του Πισινώντα), έχοντας στο πίσω μέρος της σκέψης μου την ευγενική θωριά του να με υποδέχεται σαν άλλοτε, μαζί με την υπέροχη Βίκυ του, που και αυτή βγήκε από τ' ανθρώπινα τον Αύγουστο του 2006.


Πόσες νοσταλγίες με πήραν κατάμουτρα, δεν δύναμαι εδώ να περιγράψω!... Σύγνεφο οι μιλιές της καλής παρέας και οι απόηχες μυρουδιές ανθρώπων αγαπημένων!... Πόσο αγαπημένων, τώρα μόλις αρχίζω ν' αντιλαμβάνομαι, όχι τότε, όσο ζούσαν ανάμεσά μας. Βλέπετε, η καθημερινότητα, με τους αγχώδεις ανδρισμούς-εγωισμούς της, κρατά κάποτε τους συνοδίτες σε απόσταση, αφήνοντας ν' ατονήσει επίφοβα το κοινό χρέος της Κοινωνίας των Προσώπων...

Τώρα σιωπή, η απόλυτη... Το σπίτι κλειδαμπαρωμένο, το ξέπορτο παρομοίως, η περιοχή θλιμμένη στο εντελώς χειμωνιάτικο, έως αποκρουστική θα έλεγα...
Οι Καψασκαίοι δεν διαμένουν πια εδώ... Έχουν απέλθει οριστικά... Δεν θα μάς διαβάσει απόψε ο Σωκράτης τη "Σκάλα" του, η δε Βίκυ δεν θα παραπονεθεί -ως συνήθως- για πόνους αφόρητους... Όλα τώρα ηρεμούν χαιρέκακα... Ο Χρόνος πάλι Κρόνος...
Μόνον η θέα, αυτή η γνώριμη θεία θέα από τ' ολόκλειστο σπίτι των Καψασκαίων, μού παρέχει μια κάποια, ελάχιστη, παρηγορία: Σε πρώτο πλάνο το Αρχοντικό της Σαρακίνας, πίσω ακριβώς ο Κόλπος του Λαγανά και στο βάθος ο Σκοπός, το αγαπημένο μας βουνό!...
Αυτά βλέπω απ' το σπίτι σου, Σωκράτη!... Μα εσύ, ακούω, διαβάζεις ακόμα:


Αυτό που θέλω τώρα να περιγράψω είναι ο τρόπος της περπατησιάς μας και του κορμιού μας η τοποθέτηση.


Τίποτα δεν εμίσησα όσο αυτή τη σκάλα.


Και ήρθε η ώρα να μιλήσω για το φως.


Όμως, τώρα ήρθε η ώρα να ξεπληρώσω το χρέος μου το πιο οδυνηρό και να περιγράψω το τέλος αυτού του ονείρου.

3 σχόλια:

θλιμμένος μπούφος είπε...

Συγκινητικό...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εικόνα θλίψης
Της ματαιότητάς μας
Το καθρέφτισμα...

Πονούν τα σπίτια τα ερμητικά κλειστά

Γλαρένιες αγκαλιές

P. Kapodistrias είπε...

@ Φύρδην-μίγδην.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Θ' ανταποδώσω.

Πονούν και οι ψυχές μας μπροστά στις σφαλισμένες θύρες... Η θλίψη γίνεται μεγαλύτερη, όταν πρόκειται για πόρτες καλών και σοφών φίλων, οι οποίοι ανήκουν ήδη στην Αιωνιότητα, όπως στην προκείμενη περίπτωση του αγαπητού ζεύγους των Καψασκαίων.

Καλή Κυριακή εύχομαι! Θα χαίρομαι πάντα την επίσκεψη και τη γνώμη σου!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails