ΤΟΥ ΥΒΡΙΣΤΗ
Της Συνόδου της Πρώτης ο αναλφάβητος
με το μυαλό στον Υβριστή
-πανάθεμά τον-
ανίδεος απ' τον βίο του δρόμου τον αβίωτο
ακόμη εξίσταται πώς
η Πέτρα του Καλόγερου γίνηκε πέτρα.
Οι σγούρνες όμως ξέρουν από παιδεμό
και κάπου εκεί στα φρύγανα
όσο πιάνει ο φακός και μη παρέκει
θα τού 'χει παραπέσει μάλλον
το τελεσφόρο κεραμίδι του
(λίγο απ' το χώμα του σώματος
το νερό του καημού
και φωτιά δωρεάν)
ή
το χρυσό φιδοπουκάμισο.
4 σχόλια:
και φωτιά να μην έχει, το ζωικό κεραμίδι, χόρτο γίνεται. είθε και το δικό μου χωρίς μάρμαρο.
@ Abttha,
αχ, αυτό το κεραμίδι του σώματος σπάσιμο που θέλει και πέταμα εις τα εξ ων....
Για χάρη του ωδίνουν οι ουρανοί, ολόκληρος Θεός οδυνάται, συγκαταβαίνουν άγγελοι ολοένα, αποθεώνονται σιωπές...
Θλίβομαι κάθε φορά που βλέπω αυτά τα ερείπια. Πώς αντέχει η ζακυνθινή ψυχή να αντικρύζει τόση καταστροφή, μετά από τόσα χρόνια; Δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα σε αυτή τη χώρα να χτίσουμε κάτι, να αναστηλώσουμε; Μόνο να γκρεμίζουμε είμαστε άξιοι;
Ω Ακέστορ Φίλε,
στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνη και ολόμονη η "ζακυνθινή ψυχή" έκαμε τελικά το θαύμα της. Διότι, αν περιμέναμε από τους επαΐοντες, φέξε μου και γλίστρησα...
Ένας σύλλογος ιδρύθηκε, αποτελούμενος από υποψιασμένους περί την Παράδοση Ζακυνθίους, οι οποίοι έκαμαν τ' αδύνατα δυνατά, ζητιανεύοντας κάποτε, ώστε σήμερα να μπορούμε να λέμε, ότι ο παλαίφατος αυτός ναός προσπαθεί να ορθοποδήσει.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη περίπτωση της Παναγίας της Δερματούσας, με την οποία θ' ασχοληθούμε στην επόμενη ανάρτησή μας.
Ευχαριστώ που πέρασες από τα μέρη μας. Με πολλή χαρά θα σε ξαναδεχτούμε.
Χρόνια πολλά, χρόνια δημιουργικά, χρόνια χαριτωμένα να έχεις!!!
Δημοσίευση σχολίου