ΣΤΟ ΚΟΙΛΟ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ
Όλο της δύσης το φως
στο κοίλο της Προθέσεως κουρνιασμένο
ελπίζει -το καημένο- ανατολές
μα του κάκου.
Αύριο μεθαύριο
στο πρώην κατώφλι του
Ανώνυμε Άγιε
συφοριασμένοι Δυτικοί θα υψώνουν μπόι
να πρωτοϊδούν λέει από πού
ο ιθαγενής μας ήλιος ανατέλλει
ωραίος
ερωτοπαθής
περίλυπος.
* * *
Σήμερα;
Το παλαιόθεν αυτό συμπαθέστατο εκκλησιαστικό κτίσμα -τραγικό απομεινάρι κι αυτό του καταστρεπτικότατου σεισμού του 1953- έχει από χρόνια τώρα εντελώς κατακρημνισθεί / εξαφανισθεί από προσώπου γης.
Στον ίδιο τόπο υπάρχει σήμερα ένα μικρό ταπεινό προσκυνητάρι (κάτι είναι και αυτό...), αλλά και μια μικρή συνοικία ενοικιαζομένων γκαρσονιερών!...
6 σχόλια:
Αγαπητέ Π.Κ.,το ποιημα που επέλεξες να συνοδεύσει αυτή τη φωτογραφία, τα λέει όλα, αντιστοιχεί σε δεκάδες σελίδες σχολιασμού αυτής της δυστυχισμένης νεοζακυνθινής νοοτροπίας της αποκοπής απο κάθε ρίζα και παράδοση...
Δημήτρη Καλημέρα,
το ποίημα είναι γραμμένο ειδικά για ό,τι εικονίζει η φωτό. Είναι δηλαδή ποιητικός σχολιασμός του ίδιου του εικονιζόμενου, κάτι που πιστεύω έχει την αξία του. Μόνο που τα ποιήματα γράφτηκαν πολλά χρόνια μετά τη φωτογράφηση του 1981, δηλαδή το 2003. Τότε, που ο φίλος και κορυφαίος πνευματικός άνθρωπος της Ζακύνθου Διονύσης Σέρρας μού ζήτησε να κάμω κάτι για το μεγάλο αφιέρωμα των "Επτανησιακών Φύλλων" στα 50 χρόνια από τους Σεισμούς.
Καλησπέρα....
ναι, όλα στο βωμό του χρήματος...
και ωωω!!! τι ωραία θέα... ένα γκρεμισμένο εκκλησάκι απο το μπαλκόνι του δωματίου μας.
Ανώνυμε Άγιε, του κόσμου τούτου, κάνε τον ήλιο να κάψει τη θάλασσα.. όμορφη μέρα για μπάνιο σήμερα,πάμε γρήγορα στην παραλία.
"MEMORIES FROM GREECE"
Καλή συνέχεια
Πολύ δυνατό το ποίημα.
Και η φωτογραγραφία υπέροχη. Αλήθεια το χρώμα είναι φυσικό, είναι τέτοιο το φως, ή μηπως είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας της φωτογραφίας?
@ Δοκησίσοφη,
σε χαιρετώ και σ' ευχαριστώ για την καλή εκτίμηση.
Το χρώμα είναι απολύτως φυσικό. Είναι το πορτοκαλίζον χρώμα της δύσης. Καμιά επεξεργασία.
Άσχετο: Άραγε, όταν θα δύουμε κι εμείς, αυτό το πορτοκαλί φως θα μάς περιλούει;
@ Νεφέλη,
αυτό που με "δαιμονίζει" περισσότερο και συχνότατα είναι, ότι εκεί που ακόμα κυκλοφορούν ήσκιοι των πατέρων και προπατόρων μας, τώρα συνωστίζονται βρομοτουρίστες πατώντας επάνω τους, δίχως καμιάν υποψία ή τον ελάχιστο σεβασμό, ότι σε αυτά τα μέρη έζησαν και δημιούργησαν ιερές ψυχούλες τετελειωμένες...
Μα θα μού πεις, τι να γίνει τώρα; Ο κόσμος πάει μόνο μπροστά και με πέμπτη ταχύτητα.
Εεε, αυτό με κάνει να σκάω ή και να βράζω στο ζουμί μου...
Τι παράξενος που γίνομαι...
Γερνάω, μαμά...
Δημοσίευση σχολίου