Αν πεθάνεις προτού πεθάνεις, όταν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις!...
(φράση μεταξύ των Ορθόδοξων Μοναχών)
Πριν από 27 δευτερόλεπτα
ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!
-
Ιθάκη: Λατρευτικές εκδηλώσεις Πανηγύρεως της Μονής Γενεσίου Θεοτόκου Καθαρών - Mε κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα και σύμφωνα με το μοναστηριακό τυπικό πανηγύρισε και φέτος η Ιερά Μονή Παναγίας Καθαρών της Ιθάκης την Θεομητορική εορτή τ...
-
Γεωργίου Λέκκα: ΕΠΕΤΕΙΟΣ (νέo ποίημα) - 8.9.1991Ξύπνησα πριν προλάβω να φέρω τα ψώνια σπίτιμε το παλιό σιδερένιο καροτσάκι της Λαϊκήςανήμερα στην πρώτη επέτειο του γάμου μαςεσύ ψηλά στον Ουρανό κ...
Πριν από 1 ημέρα -
Βαρθολομαίος: "Μορφή τρίτου παγκοσμίου πολέμου η καταστροφή του περιβάλλοντος" - Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σήμερα, Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024, το απόγευμα, κατόπιν προσκλήσεως της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, παρέστη σε...
Πριν από 3 ημέρες -
Patriarchal Message for the Beginning of the Ecclesiastical Year and the Solemn Day of Prayers for Natural Environment (September 1, 2024) - † B A R T H O L O M E W BY GOD’S MERCY ARCHBISHOP OF CONSTANTINOPLE-NEW ROME AND ECUMENICAL PATRIARCH TO THE PLENITUDE OF THE CHURCH GRACE, PEACE AND M...Πριν από 1 εβδομάδα
-
Ταξίδι στην Κριμαία | Evge | Homeward (2019) - *Κείμενο του Μανώλη Κρανάκη * Ένα νεαρό αγόρι, ο Αλίμ, φοιτητής δημοσιογραφίας στο πανεπιστήμιο του Κιέβου κάθεται στον διάδρομο ενός νεκροτομείου. Μοιάζ...Πριν από 2 χρόνια
Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
31 σχόλια:
sic transit gloria mundi ...
Αγαπητέ Τάσο,
και in extremis, homo homini lupus, αν και os homini sublime dedit Deus...
Vive valeque!
Αν οι ευχές και οι κατάρες που συνόδευσαν την είδηση της εκδημίας του Αρχιεπισκόπου σήμερα ήταν σταγόνες, η βροχή που θα έπεφτε θα ήταν δυνατότερη από αυτή που πέφτει τώρα έξω.
Αν μη τι άλλο, ο Χριστόδουλος δεν ήταν χλιαρός και δεν πέρασε απαρατήρητος.
Τώρα ευρίσκεται στα χέρια του Θεού, κατά κόσμον δε στη νηφάλια κρίση της Ιστορίας.
Ο Θεός να τον αναπαύει και εμάς να ελεεί.
@ Αγαπητέ Ακέστορ,
μού άρεσε αυτό που γράφεις περί χλιαρότητας. Αυτό ζητάει και ο Θεός από εμάς και μες από την "Αποκάλυψη" του Ιωάννη (3, 15-16):
"Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός’ όφελον ψυχρός ής ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου."
Πώς ήταν και πώς κατάντησε...
Δεν ήξερε;;;;; Δε ρωτούσε;;;;;;
Ακριβώς την Αποκάλυψη είχα στο μυαλό όταν χρησιμοποίησα τη λέξη "χλιαρός".
Και εμείς όλοι αλλιώς είμαστε τώρα και άλλη όψη θα έχουμε μέσα στο φέρετρο. Δεν "κατάντησε" μόνο ο Χριστόδουλος. Άλλοι φεύγουν κρεουργημένοι από λαμαρίνες αυτοκινήτων...
Λέει ένα δίστιχο: "Θυμήσου, νεκροκεφαλή, και σύ μιαν ημέρα, πως ζούσες και ανέπνεες τον καθαρόν αέρα".
Ένας ιεράρχης, ένας καλόγερος, ζει το "χαροποιόν πένθος" σε όλη του τη ζωή. Για αυτό φορεί τα μαύρα ράσα. Ξέρει και δε χρειάζεται να ρωτήσει. Για αυτό οι κληρικοί και οι μοναχοί με χάρισμα είχαν και έχουν άλλη σχέση με το θάνατο από τους κοσμικούς.
@ Ακέστορα αγαπητότατε Καλημέρα!Χαίρε και υγίαινε!
Χαράς πολλής με πλημμύρισε η σκέψη σου, διότι όχι μόνον όσα γράφεις αποτελούν το "άγιο ευαγγέλιο", κατά τη λαϊκή έκφραση, αλλά κι επειδή συνήθως η εποχή μας όλα ετούτα τα θεωρεί μπανάλ και εκτός της λογικής πραγματικότητας.
Κάθε θάνατος πρέπει να μάς διδάσκει τα μάλα. Διότι, όσο είμαστε εν ζωή (ή, τουλάχιστον, σ' αυτό που λέει ο κόσμος ζωή), υψώνουμε το μικρότατο ανάστημά μας, φουσκώνουμε κι επαιρόμαστε για τη θέση ή την άποψή μας, θεωρώντας εαυτόν ως το κέντρο της γης ή, καλύτερα, και του σύμπαντος. Πασχίζουμε να γκρεμίσουμε τις αποθήκες μας για να χτίσουμε μεγαλύτερες και ανετότερες, δίχως να σκεφτόμαστε -οι ανόητοι- την όντως μηδαμινότητα της ενταύθα ύπαρξής μας και το εφήμερο ή πεπερασμένο των ανθρώπινων πραγμάτων και δραστηριοτήτων.
Αφηνόμαστε συχνά στις ιαχές του λαού μας (εάν διαθέτουμε), θεσμοθετούμε και απορρίπτουμε αβασάνιστα, μαχόμαστε ευκαίρως ακαίρως με τον συνάνθρωπο, μνησικακούμε συνηθέστατα, κατακρίνουμε ανετότερα, εθελοτυφλούμε εν παντί, πραγματοποιούμε τα καθ' ημέραν μικροεγληματάκια μας δηλαδή, μην υπολογίζοντας τον νυκτερινό επισκέπτη, ο οποίος κρούει ολοένα βαριά την εξώπορτά μας, προ(σ)καλώντας μας ήδη: "Άφρον... α ητοίμασας τίνι έσται";
Κάθε θάνατος είναι ανάγκη να μάς επαναφέρει στον νου (πλην όμως μονιμότερα και διαρκέστερα), τη λησμονημένη προοπτική της ψυχής μας, αυτήν της Αιωνιότητας. Και τούτο αποκτάται, αν κάθε μέρα και ώρα ασκούμαστε σ' αυτή την κατάσταση, που η ορθόδοξη πνευματικότητα ονομάζει "μνήμη θανάτου". Ο όσιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος από την Πάφο έγραφε π.χ., ότι μάς χρειάζεται "Θεού φόβος και μνήμη θανάτου". Κάτι που συνήθως προσπερνάμε, μόλις αφεθούμε στο κοσμικό φρόνημα και στις πομπώδεις και απατηλές χαρές του θορυβώδους καθημερινότητάς μας. Οπότε, εκεί που δεν το περιμένουμε, πάνω στο άνθος (νομίζουμε) του όποιου έργου μας, έχεται νύκτωρ ο Παλαιός των Ημερών, απαιτώντας λογαριασμό ή εκκαθάριση για τα έργα και τις ημέρες μας...
"Μνήμη θανάτου", λοιπόν... Τι συγκλονιστική στάση και φιλοσοφία ζωής! Αν κατορθώσουμε κάτι τέτοιο, μόλις πεθάνουμε, σίγουρα δεν θα πεθάνουμε, διότι η Αιωνιότητα θα στέκει ορθάνοιχτη ενώπιόν μας, οι δε καθημερινοί τόνοι συμπεριφοράς και βιοτής μας θα έχουν πλέον χαμηλότερους τόνους, σκάπτοντας ολοένα προς τα μέσα, δίχως άνοστες ή άχρηστες μεγαφωνίες και μεγαλοστομίες.
Αυτά, και με την ευκαιρία της εκδημίας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών! Τον μακαρίζουμε και τού ευχόμαστε προσευχόμενοι "καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού", σ' εμάς δε να καθιστάμεθα ανθρωπινότεροι ολοένα, ηπιότεροι, ποιοτικότεροι, τουτέστιν αγιότεροι, θεωρώντας την κάθε μας ημέρα ως την τελευταία επί της γης.
"Μνήμη θανάτου", δηλαδή, αγαπητέ, "μνήμη θανάτου"!!!...
@ Ανώνυμε και Στ. Καστρινέ,
ισχύουν όσα παραπάνω έγραψα προς Ακέστορα.
Πολλές Καλημέρες και "μνήμη θανάτου"!...
Είδα κάμποσα posts σχετικά, αυτό εδώ είναι το καλύτερο, και το πιό έξυπνο, μακράν...
Είναι επειδή έχω και μιά ιδιαίτερη συμπάθεια σε οτιδήποτε προεκτείνεται βορείως, νοτίως, ανατολικά, δυτικά.
Κωνσταντίνε, Καλημέρα!
Ευχαριστώ για τους ευγενικούς λόγους αποδοχής! Προσπαθούμε και από εδώ (με τη βοήθεια και όλων εσάς των καλών φίλων), να προεκτείνεται γόνιμα η σκέψη, όχι μονάχα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, αλλά κυρίως προς τα μέσα. Αυτή η εσωτερικότητα συνήθως πάσχει στις μέρες μας. Γι' αυτή την εσωτερικότητα και την ανάλογη κάθαρσή της γίνεται, σε τελευταία ανάλυση, ο πνευματικός αγώνας ενός εκάστου και από τ' όποιο μετερίζι.
Καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις!
Πανηγυρική εκλογή, επευφημίες, τιμές και δόξες, ο κόσμος οπίσω αυτού...
Οράματα, σχέδια, εμπνεύσεις, πρωτοβουλίες, παρεμβάσεις...
Ανέκδοτα, λαοσυνάξεις, υπογραφές, προστριβές, σκάνδαλα...
Καρκίνος, Θάνατος...
Σήκωσε έναν σταυρό από πληγές... Τον αναπλήρωσε μ' έναν σταυρό από αίθρια μάτια. Πορευόμενος στη χώρα της σιωπής.
Στην δεξιά φωτογραφία ο πανίσχυρος (αυτοαποκαλούμενος) προκαθήμενος, ο οποίος με περισσή αυτοπεποίθηση συνεκρούετο με εκλεγμένες κυβερνήσεις και φιλάρεσκα προκαλούσε την Μητέρα Εκκλησία του Οικουμενικού μας Θρόνου αψηφώντας παραδόσεις αιώνων και δεικνύων ασέβεια προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον περιστοιχιζόμενο από (γκρίζους και όχι μόνο) λύκους ...
Στην αριστερή ο ίδιος χοϊκός άνθρωπος, ο έμφοβος εμπρός στο τελικό "μάθημα" καλόγερος, ο οποίος παραδομένος στο έλεος του Θεού ενθυμείται τον θάνατον. Το βλέμμα του πλανάται αόριστα, εσχατολογικά, ίσως οραματιζόμενος την ουράνιο Ιερουσαλήμ. Δείχνει να αλλοιώθη την θείαν αλλοίωσιν. Ο Θεός σπλαγχνισθείς τον λειτουργό Του, τού έδωσε τον απαραίτητο χρόνο γι' αυτήν. Και ο ίδιος ο Κύριος γνωρίζει από ποία ίσως μελλοντικά λάθη προφύλαξε τον επί δεκαετία Αρχιεπίσκοπο, καλώντας τον "όπου ήχος καθαρός εορταζόντων".
Μακάρι ο διάδοχός του, να φέρει στην εκκλησία το Πνεύμα το Άγιον, την καταλλαγή και την ταπείνωση. Και μακάρι να συνεχίσει ό,τι ορθό έπραξε ο μακαριστός Χριστόδουλος: τον διάλογο με την Καθολική Εκκλησία και τις άριστες σχέσεις με τους αδελφούς άλλων ομολογιών αλλά και δογμάτων.
@ Παναγιώτη,
σε μερικές, σωστά επιλεγμένες και καλοβαλμένες λέξεις, η πορεία δέκα χρόνων... Η άνοδος και η πτώση ενός Πρωθιεράρχη.
Αχ, αυτές οι λέξεις!... Πόσες αλήθειες λένε... Ή, μάλλον, πόσες δε λένε...
@ Τάσο,
δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τον τρόπο, με τον οποίον θέτεις "τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων", τύπον ήδη αιμοστάζοντα.
Αχ, αυτή η Ιστορία... Είμαι πολύ περίεργος, τι θ' αθανατίσει και τι εντέλει θα πετάξει στον κάλαθο των αχρείαστων...
Προς το παρόν, η γη δικαιωματικά αφομοιώνει το μερτικό της...
το πιο σπουδαίο για τον αρχιεπίσκοπο που έφυγε: τα 'λεγε απλά. τόλμαγε να δείχνει πως δεν ήταν πάντα εξαιρετικός, άρα είχε ταπείνωση. τόλμαγε να ζητάει συγγνώμη, όπως πριν μερικά χρόνια, με διάφορα σκάνδαλα που είχαν ξεσπάσει. άρα είχε ταπείνωση.
αρρώστησε, δέχτηκε τη βοήθεια των γιατρών, ταπεινώθηκε μπροστά στη φρούδα ελπίδα τους.
δοκιμάστηκε. είναι ένας από μας, ήταν πατέρας μας. μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε. νιώσαμε τα δάκρυά του.
τώρα ζητάω την ευχή του και ξέρω πως θα μας τη δώσει ο Χριστός, για εκείνον, που κοιμάται, εύχομαι κοντά του.
η δοκιμασία του τον τελευταίο καιρό, και οι κραυγές μίσους που άκουσε, σίγουρα τον οδήγησαν σε τελείωσι του τέλους.
γι'αυτό πήρα το γιο μου και πήγα να προσκυνήσω το σκήνωμά του. δεν το κατάφερα, γιατί θα έπρεπε να μείνω με το σεραφείμ πάνω από 5 ώρες περιμένοντας. δεν πειράζει ίσως. κι ο σεραφείμ κι εγώ, θέλαμε να προσκυνήσουμε.
μα τι λέω τώρα!
ελένη κονδύλη
Καλή μου Ελένη,
συγκινητική η μαρτυρία και κατάθεσή σου. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε, έτσι να έχουν τα πράγματα, ώστε, ευρισκόμενος ο μεταστάς ενώπιος Ενωπίω με τον Μεγάλο Κριτή, "ος τα πανθ' ορά", να υπερτερούν τα πλεονεκτήματα έναντι των (οπωσδήποτε υπαρχουσών) μειονεξιών.
Από καρδιάς το θέλουμε απαξάπαντες, ώστε μόλις συν-ευρεθούμε εκεί όλοι στην παρέα τ' Ουρανού, να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων απρόσμενων.
Υ.Γ.1
Βέβαια, εγώ δεν θα τα δω όλ' αυτά εκεί στην παραδείσια κατάσταση. Αφορά σ' εσάς όλους. Διότι εξ αρχής θα βρίσκομαι στην αντίπερα κατάσταση των πεπερασμένων...
Υ.Γ.2 Φιλία και φιλιά στον Σεραφειμάκο!
Συλλυπούμαι για το χαμό του Αρχιεπισκόπου μας και σας χαιρετώ ευχόμενος να συνεχίσετε προσωπικά και ομαδικά το έργο που ίσως διδαχθήκατε κι εσείς ως κληρικός από το μεγάλο μας Μακαριστό.
Ήταν μία διαφορετική μορφή στο χώρο της Εκκλησίας και της Κοινωνίας ολόκληρης, όχι μόνο ενδοχώρια, αλλά και διεθνώς, ως γνωστός και αγαπητός με μεγάλη ιστορία που σίγουρα άφησε κληρονομιά και δίδαξε στα νέα παιδιά, ενώ άλλαξε και τις λανθασμένες απόψεις πολλών παλαιότερων. Για την περιοχή του Βόλου όπου και μεγάλωσα, το σίγουρο είναι ότι δεν υπήρξε μεγαλύτερη τιμή για το Κεφάλαιο Εκκλησία, απ' το να έχουμε Ποιμενάρχη τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο. Ήταν Θεού δίκαιο η εκλογή του στην Ελληνική Αρχιεπισκοπή και το απέδειξε τα έτη όπου επιτέλεσε επιτυχώς τη θητεία του.
Ο Θεός να τον αναπαύσει...
Dear Friends,
In memory of Archbishop Christodoulos,who passed away yesterday January 28, 2008, we publish the letter he sent to Hellenic Electronic Center (HEC)
on March 22nd, 2001.
http://greece.org/genocide/archbishop.html
at this letter the Archbishop stated:
"..............................................................................................................
By circulating this Petition ( www.greece.org/genocide/ ) against the denial
of Genocide, you, Hellenes of the Diaspora, are taking the lead to awaken
our conscience.
Thank you resisting efforts to distort our history and to deny our identity.
God Bless you All.
+ Christodoulos
Archbishop of Athens and All Greece"
May the Memory of Archbishop Christodoulos be eternal.
Evangelos Rigos
HEC Director
On Behalf of
Hellenic Electronic Center
www.greece.org
@ Δημήτρη Παπαλελούδη,
κατανοώ τη θλίψη σου ως Βολιώτη, αλλά θάρσει! "Ο και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχων" έχει την έγνοια για εκείνον και όλους εμάς.
Εάν όντως υπήρξε θεοπρεπής και θεοτερπής ο μακαριστός, ως παράδειγμα / παράστημα δεν θα χαθεί. "Εάν οι άνθρωποι σιωπήσουσιν, οι λίθοι κεκράξονται".
Dear Evangelos Rigos,
don't worry, be happy!!!
God bless us!
Καλά τα λέτε και τα ξαναλέτε, δείτε όμως τι συμβαίνει εδώ πουη Λυδία πολεμάει συνεχώς με τον καρκίνο.
Ένας άνθρωπος ήταν. Πίσω από τα χρυσοποίκιλτα, τους "αυλικούς" που λύγιζαν τη μέση τους, τα δουλοπρεπή χαμόγελα που τον περιστοίχιζαν και τα άσπονδα βλέμματα πίσω από την πλάτη του, αλλά και τις μετάνοιες που γίνονταν με όλους τους τύπους, ήταν ένας άνθρωπος μόνος. Δεν ξέρω ποιός ήταν, κανείς μας δεν ξέρει. Τα βράδια ήταν μόνος με τη σκέψη του, τον προσωπικό του πόνο του και την εσωτερική ζωή του. Η ψυχή του αξίζει ανεκτίμητα όσο η κάθε ανθρώπινη ψυχή, όμως ο άνθρωπος αυτός περιέκλειε έναν θεσμό, ΤΟ ΘΕΣΜΟ, και πρέπει να ήταν βαρύ το διαμάντι που φορούσε. Μπορεί να ήταν ακάνθινο στεφάνι.. Δεν είναι αστείο να στέκεσαι εκεί εις τύπον του Μεγάλου Αρχιερέα, που παράλληλα ζώστηκε το λέντιον για να πλύνει τα πόδια των μαθητών του. Θέλω να πιστεύω οτι φρόντισε να περιφρουρήσει την ουσία μέσα του και να μη μολυνθεί από αυτές τις τοξίνες που υπάρχουν ακόμη και εκεί. Τώρα οι όχλοι μαίνονται και αυτοί που κάποτε έδωσαν μοναχικούς όρκους ταπείνωσης, τώρα ζητούν την πρωτοκαθεδρία…Θα ήθελα να μη βλέπει κανείς αυτά τα τηλεοπτικά παράθυρα για να μη κάνει το λάθος να «κατεβάσει» το Θεό στα μέτρα μας. Εμένα με δίδαξε ο Χριστόδουλος που δεν ήταν τέλειος γιατί κανένας δεν είναι, και που ήταν υπερβολικός, μια και η υπερβολή είναι το μέτρο της αγάπης. Αισθάνομαι ότι είχε καρδιά. Αυτό κρατάω. Κραταιά ως ο θάνατος η Αγάπη. Αυτό πήρε μαζί του. Τατιάνα Κ
Τατιάνα,
καλώς μάς ήρθες.
Χάρηκα τον τρόπο και τη συγκροτημένη σου σκέψη! Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη, οποτεδήποτε νομίζεις.
Επί του προβληματισμού των γραφομένων σου δεν θα διαφωνήσω μαζί σου σε γενικές γραμμές, μόνο σε ειδικές, οι οποίες μπορεί να είναι κι επουσιώδεις, γι' αυτό και δεν τις εκθέτω.
Η φράση από το "Άσμα Ασμάτων":
"Κραταιά ως ο θάνατος η αγάπη",
τα λέει όλα και τα δικαιολογεί όλα!!!...
Απλά αντιγράφω ένα παλαιότερο ποίημά μου, το οποίο κάθε που διαβάζω -δεν ξέρω γιατί, βουρκώνω- (γραμμένο σε δύο φάσεις 1990/2000) από το "Της αγάπης μέγας χορηγός", που έχει σχέση απόλυτη, οντολογικά κι εσχατολογικά, με όσα λέμε. Σκέφτομαι μάλιστα πως, πρωθύστερα, έχει γραφτεί για την περίπτωση και για κάθε ανάλογη:
ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ
Σέ ύστατη ανάλυση ο Έρως αυτός
δεν μπορεί
παρά να συμμαχήσει με τους υπόλοιπους.
Ζήτω λοιπόν
η καλότατη ροπή μας πρός τον Φόβο
των μαθητών πρός τα γκράφιτι οπουδήποτε
ή των φωτογράφων πεζοδρομίου
να σου εισπράττουν το αρνητικό του προσώπου
αντί μιάς πρόσκαιρης χαράς του θετικού
έτσι που μόλις το θελήσει ο Χρησμωδός
απλώνει επιτραπέζιο
και μεταθέτει πέρα-δώθε
τον Άλλον που του κρύβεται,
την Παραδίπλα εξάπαντος...
Και να
συντρόφοι ευ-
δαίμονες
μερίδες αλωπέκων
μνήμες κυανωμένες εξαρχής
τηλε-ρεζίλι ωστόσο
(ούτε πια να πεθάνουμε δεν βρίσκουμε ησυχία
σου μεταδίδουν απ' ευθείας τον ιερό σου ρόγχο
και πάει
ξεφτιλίστηκες).
Μπορεί ο αχός του τσεκουριού
να βρίσκει στην καρδιά μου
οι σαΐτες των φώτων επίσης
μα δεν μπορεί
κάποια λύση θα λύσει τα κομπιασμένα της μαλλιά
ή των αλόγων τις ουρές
στο στοιχειωμένο σπίτι.
- Τί κάθεσαι και κλώθεις όλη μέρα
σχέδιο για τον κόσμο απώτερο
κι όλο μου οικονομείς τα πράγματα;
Τί με κρατάς πανώριμο στα χέρια σου καρπό
και δεν με στίβεις;
- Έλα μου, μην ντρέπεσαι.
Έλα μου, να σε μάθω να διαβάζεις.
Ο Θεός ας τον αναπαύσει. Τίποτα αλλο.
Σκεφτόμουν με αφορμή το συγκεκριμένο θάνατο, τον τρόπο που ο καθένας μας, μέσα απο αυτή την ατμόσφαιρα, διαχειρίστηκε τόσο διαφορετικά τη δική του εσωτερική αντανάκλαση αυτού του γεγονότος.Όχι μόνον για όσους έγραψαν εδώ, αλλά και για όλους τους ανθρώπους γύρω μας. Κάτω απ όλα υπάρχει ίσως σαν κυρίαρχο συναίσθημα ένας προσωπικός φόβος, ή και περισσότεροι ανομολόγητοι φόβοι. Έτσι κι αλλιώς.."για ποιόν χτυπάει η καμπάνα?" λέει ο Χέμινγουέι, και τελικά χτυπάει για μένα... Οαρχέγονος φόβος του θανάτου, του αγνώστου, του μυστηριακού, αλλά και η αίσθηση οτι τελικά τίποτα δεν έλέγχουμε οι άνθρωποι. Έχουμε όλον τον καιρό την αίσθηση/ψευδαίσθηση του ελέγχου, και αγκιστρωνόμαστε σ αυτήν. Έρχεται όμως μια στιγμή του χρόνου που αλλάζει όλο το χρόνο. Χιονοστιβάδα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξει όλα αυτά που τον υπερβαίνουν. Τότε νοιώθει αδύναμος, βλέποντας όλα αυτά που αντηχούσαν πριν ως καθοριστικά ελέγχου, να αποδεικνύονται ανίσχυρα, και ο ίδιος ανίσχυρος. Τότε μπορεί να εκφραστεί ένα κατακόρυφο συναίσθημα που μπορεί να μήν έχει ακριβώς αποδέκτη εκείνον που έφυγε. Αλλα είναι ίσως τρόπος εκφόρτισης της αναστάτωσης, της ταραχής, αλλά κυρίως των φόβων. Είναι κάθαρση τα δάκρυα, όποια κι άν είναι η αφετηρία τους. Μας κάνουν να είμαστε όλοι μαζί μια ομάδα που πενθεί και κλαίει. Γιατί αυτός που έφυγε είναι μόνος, έφυγε χωρίς εμάς, είμαστε όλοι μαζί ακόμη εδώ, ίσως έχουμε κάποια ελπίδα, ή μάλλον παράταση... Βγαίνει ένας υπολανθάνων εγωκεντρισμός, σαν αμυντικός μηχανισμός. Τελικά η ελπίδα, είναι η ελπίδα της αθανασίας. Η σιγουριά της αθανασίας, είναι και η "απειλή" της αθανασίας. Ποιός είναι έτοιμος? Προσωπικά σκέφτομαι πολύ τους "εκεί", της αντίπερα όχθης.. Ειδικά κάποια πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, και θα ήθελα να έχω διδαχθεί και να έκανα κάτι τόσο μικρό ΣΤΟ ΤΩΡΑ που κρατάω ακόμη στα χέρια μου για το ΤΟΤΕ, ΟΤΑΝ θα είμαι ανίσχυρη να μεταμορφώσω κάτι σε αιώνιο κάτι,που να έχει σημασία και αντίκρυσμα για την ψυχής μου "εκεί".
Συγγνώμη για τη φλυαρία.
Σας χαιρετώ όλους.
Τατιάνα Κ.
@ Τατιάνα Κ.
ο λόγος σου ο εύχυμος με αφοπλίζει.
Δεν ξέρω γιατί, καθώς διάβαζα τις σκέψεις σου, μούρθε στο νου κάτι το σχετικοάσχετο: Η ιστορία ενός μακαρίτη τώρα πια γνωστού μου, ο οποίος, σε προχωρημένη ηλικία, παραμόνευε όλο το κάθε του βράδυ το φωτισμένο παράθυρο μιας πλατωνικά ερωμένης του (μιας παντρεμένης γυναίκας, που δεν έμαθε ποτέ τίποτα για τον ατελέσφορο έρωτα), ώσπου ήρθε κραταιότατος ο Θάνατος...
Απόμεινε όμως το ποίημα, το οποίο μού προέκυψε και τον ευχαριστώ για την πολύτιμη αυτή τροφοδοσία, αιωνία του δε η μνήμη. Το αντιγράφω εδώ και σ' ευχαριστώ που μού το θύμισες:
ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ
Εσπέρας με οφθαλμόλουτρο
κι απ' την κουρτίνα
μόνο φως
θροΐσματα γάμου ευτυχούς
ήσκιος η Αγαπημένη
ώσπου ο καιρός
κακόπαιδο
τα κλώτσησε κι εσπάσαν.
-Τώρα τι βλέπεις;
-Ουρανό
το μέγα μπανιστήρι.
Υπέροχο το ποίημα π. Παναγιώτη, οι εικόνες που μας φέρνει είναι χαραγμένες βαθειά, ολοζώντανες και μπορώ να πώ ίσως σκληρές αφού εξηγήσατε την ιστορία έμπνευσης. όμως θέλω να ρωτήσω: άραγε αυτό σημαίνει οτι κραταιότερος ο θάνατος απο την αγάπη? Τί απο τα δύο μπορεί να είναι αιώνιο? Εκείνος έδωσε όλη την ενέργεια που είχε σε κάτι που άν και δεν τελεσφόρησε, όμως δεν ήταν γι αυτόν λιγότερο Μεγάλο. όταν έφυγε για άλλες σφαίρες, γιατί τον επισκέφθηκε ο θάνατος, μηδενίσθηκε ο σκοπός της ζωής του? Η αγάπη του μηδενίσθηκε? Στην αιωνιότητα, όπυ κι άν βρεθεί η ψυχή, δεν παίρνει μαζί της τη μνήμη των ανθρώπων με τους οποίους συνδέθηκε όσο ζουσε, και δεν διατηρεί την αγάπη του? Είχα διαβάσει κάτι τέτοιο στο βιβλίο του π. Φιλόθεου Φάρου "το πένθος". Αναρωτιέμαι πιο είναι μεγαλύτερο ΜΕΓΕΘΟΣ,ο θάνατος ή η αγάπη? Εγώ "ψηφίζω" την ΑΓΑΠΗ.-
Τατιάνα Κ.
@ Τατιάνα Κ.
η αγάπη σαφώς υπερτερεί πάσης άλλης ανθρώπινης έκφρασης. Πρόκειται για εκείνο που λέει ο Απόστολος Παύλος: "νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη* μείζω δε τούτων η αγάπη"!!!
Τι σημαίνει ετούτο; Ότι μόλις διαβούμε τον Ρουβικώνα και βρεθούμε στο άφευκτο Αλλού, ενώπιοι Ενωπίω, δεν θα χρειάζεται πλέον η Πίστη, διότι θα έχουμε προσεγγίσει Εκείνον που επιστέψαμε. Δεν θα χρειάζεται πλέον η Ελπίδα, διότι απλούστατα θ' απολαμβάνουμε ήδη Εκείνον προς τον Οποίον έλπισε η ύπαρξή μας!!! Το μόνο που δεν θα πάψει θα είναι η Αγάπη, διότι θα συνεχίζουμε να λατρεύουμε τον ήδη Αγαπημένο.
άλλα λόγια, η Αγάπη εξακτινώνεται στην Αιωνιότητα και είναι η μόνη διάλεκτος που αξίζει να μιλάμε οι συνάνθρωποι, αν θέλουμε να πάψουμε νάχουμε ημερομηνία λήξεως.
Χαίρε, όσο μπορείς!!!
Ήλπιζα ότι θ ακούσω ακριβώς αυτό. Αφού από αγάπη του Θεού πλαστήκαμε. Μπορούσε να διαλέξει να είναι Μόνος. Αλλά θέλησε να μοιραστεί μια αιωνιότητα μαζί μας. Αυτό σαν πράξη αγάπης είναι ασύλληπτο, όπως και το γεγονός ότι συνεχίζει να μας αγαπάει, κι ας είμαστε μια χούφτα κακοαναθρεμένα παιδιά Του μέσα σε ένα άπειρο Σύμπαν δημιουργίας Του. Για κάποιο λόγο «Πάσχει» πάντα γι αυτή την Αγάπη, ή απλά γιατί δεν χρειάζεται «λόγος» για την Αγάπη. Για κάποιο λόγο επίσης «φύσηξε» μέσα μας πνοή ζώσα, και έκανε την ψυχή μας να είναι πολύτιμη, την κάθε μια ξεχωριστά, με ξεχωριστή αγάπη πλασμένη.
Με καλύψατε όπως ήταν αναμενόμενο.
@ Τατιάνα Κ.,
ωραίος, πολύ ωραίος, ο διάλογός μας κι εποικοδομητικός, άρεσε μάλιστα -όπως φαίνεται από κάποια συγκινητικά μέιλ- σε διάφορους διαδικτυακούς συνοδοιπόρους.
Ο Χριστόδουλος πλέον ανήκει στα χέρια Άλλου...
Τώρα πια, στρέφουμε τις ελπίδες μας στον νέο οιακοστρόφο της ελλαδικής Εκκλησίας. Χρειάζεται την προσευχή μας, τουλάχιστον.
Δες το μικρό αφιέρωμα και τον εκεί διάλογο στο ενοριακό μας Ιστολόγιο, το "νυχθημερόν", και στην ανάρτηση, υπό τον τίτλο Διακαές αίτημα της ελλαδικής Ορθοδοξίας: ΙΕΡΩΝΥΜΕ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟ!.
Δημοσίευση σχολίου