"... λέγει ο γέρων αυτώ, ποία εστιν η παραμυθία και τις η κόλασις; Λέγει αυτώ... Από ποδών έως κεφαλής εστηκότων ημών μέσον του πυρός. Και ουκ έστι πρόσωπον προς πρόσωπον θεάσασθαί τινα, αλλά το πρόσωπον εκάστου προς τον έτερον νώτον κεκόλληται. Ως ουν εύχη υπέρ ημών, εκ μέρους τις θεωρεί το πρόσωπον του ετέρου* αύτη εστίν η παραμυθία." [Μακάριος ο Αιγύπτιος, Αποφθέγματα, PG 34]
[Ερμηνευτική παρουσίαση του παραπάνω κειμένου:]
Λένε, ότι ο αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος (301-391 μ.Χ.) συναπαντήθηκε κάποτε στην έρημο μ' ένα Κρανίο, το οποίο τού είπε, ότι, μόλις στρέψει την προσευχή του ο Μακάριος προς τους Κολαζόμενους, εκείνοι αισθάνονται κάποια Παρηγορία. Ρωτάει τότε ο Γέροντας το Κρανίο, ποια είναι η Παρηγοριά και ποια η Κόλαση; Τού απαντά: Από τα πόδια έως το κεφάλι βρισκόμαστε μέσα στο πυρ. Και δεν μάς επιτρέπεται να δούμε τον διπλανό πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά είμαστε πλάτη με πλάτη κολλημένοι. Όταν, λοιπόν, προσεύχεσαι για εμάς, τότε μπορεί λιγουλάκι, να ιδεί ο ένας το πρόσωπο του αλλουνού. Αυτή είναι η Παρηγοριά.
20 σχόλια:
Tolmw na pw oti tetoia kolasi iparxei kai prin ton thanato...
Edika otan to pyr tis apelpisias flogizei psixi kai swma sto skotadi tou apelpidou.
Itheles den itheles mou thimises ti giagia mou pali!
Mou elege mia istoria me enan pou perpatouse stin erimo kai sinantise mia nekrokefalh pou egrafe panw "min klais koukkoufa ta'pathes, monon ta enna patheis". Diladi "min klais erimi kefali gi afta pou epathes mono gia afta pou tha patheis". Afto to rhto simpiknonw gia ti giagia mou to noima tis zohs. Prokatavolikos thrinos. Me to kranio na simvolizei tin eirwneia tis prakseis afou oloi mas koukkoufes tha kataliksoume. Me tin psixh sthn pyra. I giagia mou fetos ksexase na parei kolliva gia to psixosavvato kai ntrapike na paei stin ekklisia xwris piato. Tin vrika kseskoufoti mprosta apo ton kathrefti na ton koitazei apodokimastika kai na leei "lampron(fwtia) na me kapsei" Me svisti ti lampa.
Kalo apogevma kai efxaristw gia tin epistoli. Signomi an se efera se diskoli thesi.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί τώρα αυτό που μου συμβαίνει;
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν χθες... μια ενημερωτική ανάρτηση περί σπερνών, λόγω των Ψυχοσάββατων.
Θα τους τρομάξεις, μου είπε ο άλλος μου εαυτός.
Πρέπει να μάθουν... να εξοικειωθούν, του ανταπάντησα...
Εκεί έμεινα όμως, γιατί εγώ δεν έχω και δεν γνωρίζω τον τρόπο....
Τούτο είναι εμπνευσμένο, εξαιρετικό και ενημερωτικό.
Για άλλη μια φορά ταπεινά υποκλνιομαι.
Μεθ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
ΑΧ! Φίλε μου!
Σπερνά! Με κουφετάκια και ρόδια!
Τι μου θύμησες.. και να συγχωρεθουν τα πεθαμένα μας Ε!
Ζακυνθινιά ψυχή! Σου ζήτησα λίγες πευκοβελόνες και μου αφήνεις Φυλαχτά.
ΣΕ ευχαριστώ για όλα. Θα τα αναρτήσω όταν το νιώσω..σύντομα..
Δεν αντέχω να βλέπω τις ελιές και τον Ήλιο μας.
Από που είναι ακριβώς;
Καλό σου βράδυ!
@ Δοκησίσοφη, σήμερα "έγραψες", αν και αυτά τα Γκρίκλις μού τη δίνουν!...
Μολοντούτο με συγκλόνισε η περίπτωση της γιαγιάς σου. Άκρως ποιητική στιγμή και σκηνή!!!
Όσο για σένα, παρακαλώ σε, μην απελπίζεσαι. Κοίτα προς το Φως και λάμψε. Ξέρω, ότι μπορείς! Ξέρω επίσης, ότι δεν είναι τόσο εύκολο, όσο γράφεται.
Αλλά, ενδυναμού, έστω και μες από την Άβυσσο, και μη λησμονάς, ότι η Άβυσσος ομοιοκαταλήγει με τον Παράδεισο!!!
@ Κυρά των Γλάρων, καλησπέρα και καλό Μάρτιο να έχουμε!
Όντως, τολμηρό το θέμα στην αποχαυνωμένη καθημερινότητά μας, αλλά είναι ανάγκη να το αντιμετωπίζουμε. Μόνον έτσι μπορούμε κα ξαναγίνουμε ανθρωπινότεροι! Διότι, όπως λέει και η Αποκάλυψη του Ιωάννη "ο καιρός εγγύς"!...
Καλή Κυριακή!
@ Mareld, ναι!
Ψεσινοβράδυνα σπερνά Ψυχοπαράσκευου! Ας είναι όλοι τους αναπαυμένοι!
Αυτές οι τζαντιώτικες ελιές, ετούτος ο κυριάρχης ήλιος του δειλινού, σε αγαπούν και σε νοσταλγούν όσο κι εσύ!
Οι φωτογραφίες προέρχονται από τον Κάμπο της Ζακύνθου, χωρίον Μπανάτο. Εσύ, από πού;;;;
Περισσότερα και ειδικότερα από τα τεκταινόμενα στην περιοχή μας, βλέπε στο Ιστολόγιο-πολυπεριοδικό μας υπό τον τίτλο "ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ" εδώ.
Θερμά αισθήματα απ' την πατρίδα!
Τα λέει όλα αυτή η διήγηση που δεν θυμόμουν πως ήταν του Μακάριου του Αιγύπτιου. Ας ευχόμαστε, λοιπόν, για όλους, να έχουμε κι εμείς ελπίδα πως κάποιοι ίσως θα εύχονται και για μας κάποτε...
να εισαι καλα πατ.παν. να μας ενημερωνεις για πραγματα που ισως δεν γνωριζουμε.
είθε να αναπαυονται ολες οι ψυχες,
αν και οταν χρειαζομαστε τους δικους μας ανθρωπους ειναι κοντα μας να μας βοηθησουν.
καλο σου βραδυ
@ Βασιλική Ν.
γι' αυτό,λοιπόν, είναι απαραίτητη η μνημόνευση. Για να υπάρχει αναψυχή των ψυχών, αυτό δηλαδή το υπέροχο "εκ μέρους τις θεωρεί το πρόσωπον του ετέρου", για το οποίο, τόσο παραστατικά, μιλά ο μεγάλος αββάς Μακάριος!
Καλημέρες στον Κυριάκο! Καλή Κυριακή!
@ Αλίκη,
αχ, αυτοί οι φευγάτοι άνθρωποί μας! Αποτελούν τις ρίζες του δέντρου της ζωής και της ύπαρξής μας. Για φαντάσου τη ζωή ενός δέντρου δίχως τις ρίζες του...
Καλό Μάρτη!!!
Δεν πρόλαβα να διαβάσω το ποστ. Μου τρέξαν τα σάλια με τα σπερνα με το συμπάθειο...
@ Ονειρομαγειρέματα,
καλώς επέστρεψες! Έχασες φέτος τα σπερνά, λόγω του ταξιδιού σου, εεε;
Καλημέρα και καλό μήνα.Πιστεύω οτι η μνημόνευση των νεκρών -προσωπική γνώμη εκφράζω-εκτός απο τους ίδιους παρηγορεί και εμας τους ζωντανούς.Και επιτρέψτε μου να πω οτι σύμφωνα με τον αββα Μακάριο τον Αιγύπτιο,οι δεήσεις και οι προσευχές ....δύνανται γάρ αύται εκβαλείν ψυχήν απο την Κόλασιν...
(το είπε Άγγελος Κυρίου στον αββα Μακάριο.)
Ο παππούς μου, ο συγχωρεμένος, αν και τα δόντια του τα είχε απωλέσει, του άρεσε πολύ να τρώει στραγάλια, έστω να τα μαλακώνει στα στόμα και να τα γεύεται με δυσκολία. Έτσι, αυτό το Ψυχοσάββατο, πήρα μια χουφτίστα στραγάλια, άναψα κι ένα κεράκι να τον φωτίζει και να μας φωτίζει και μοίρασα στους οικείους στραγάλια, νομίζω ότι ο παππούς τα προτιμούσε από τα σιτάρια... :) Για λίογ είδαμε το πρόσωπό του, δεν ξέρω αν είδε εκείνος το δικό μας, αλλά παρηγορηθήκαμε αφελώς...
@ Redhat, Καλό Μάρτιο!
Σύμφωνα με την αυθεντική Ορθόδοξη Θεολογία και Πνευματικότητα, η μνημόνευση ουδόλως σώζει τις ψυχές, αλλά απλώς τις αναψύχει, προσφέροντάς τους παραμυθία (=παρηγοριά). Απ' την άλλη, όντως λειτουργούν παιδαγωγικά ως προς εμάς.
Ως προς αυτά που αναφέρουν οι οσιότατοι Ασκητές μας, τα δεχόμαστε, τα σεβόμαστε, αλλά πρέπει αντιμετωπίζονται ως παραβολικά, άκρως διδακτικά κείμενα, όχι όμως ως εκφράζοντα κατά λέξιν την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
@ Scalidi, Καλημέρα και νάχεις την ευχή του Παππού σου!
Πολύ γλυκό και όμορφο αυτό που αναφέρεις! Καλά έκαμες! Τον μνημόνευσες με τον δικό σου (ιδιωτικό και ποιητικό) τρόπο. Εύγε!
Κάνε του όμως κι ένα προσφοράκι πότε-πότε, ώστε να μνημονευτεί στο Άγιο Ποτήριο! Είναι σημαντικό κι αυτό.
Στεναχωρέθηκα που μόνο αυτό είναι η Παρηγοριά! Περίμενα κάτι περισσότερο!
Η μάννα δεν ευχαριστήθηκε αυτή τη φορά το σιταράκι της, γιατί ήταν βιαστικό (γιατί δούλευα πολύ και το ξέχασα το Ψυχοσάββατο. Το έκανα βιαστικά την Παρασκευή, χωρίς όλα τα υλικά) και μετά το έδωσα στα περιστέρια. Το βράδυ την είδα στον ύπνο μου. Κοιμόταν τάχα στο πάτωμα και την σήκωσα να ανέβει στο κρεββάτι, γιατί είχε πιαστεί.
Στεναχωρέθηκε πολύ Π.Κ. μου;
Της είχα τάξει και κάτι... που δεν έγινε ακόμη, γιατί εξαρτάται από άλλους...
Νομίζω όμως πως Εκείνη ξέρει!
Έτσι δεν είναι Π.Κ;
@ Κατερίνα,
δεν είναι καθόλου Λίγο, έστω και μια ελάχιστη στιγμή Παρηγορίας!!! Άλλωστε, ο καθείς με την πίστη και τις πράξεις του (κατά την Ορθόδοξη θεώρηση), στέκεται ενώπιος Ενωπίω.
Ως προς το τι επιθυμεί η κάθε ψυχή, εμείς πιστεύουμε, ότι είναι ανάγκη ένα ταπεινό προσφοράκι, δια του οποίου και μες από το Άγιο Ποτήριο, θα μνημονευτεί το Όνομα του προσφιλούς μας κατά τη Θεία Ευχαριστία, ώστε τότε να συμβεί η Παραμυθία, για την οποία πολλά αναφέραμε σ' αυτήν εδώ την ανάρτηση.
Ας είναι αναπαυμένη η μανούλα σου!...
Αυτό που μου προκαλεί αληθινό τρόμο είναι η αίσθηση της μή αναστρέψιμης πραγματικότητας. Η απόλυτη αδυναμία να επηρεάσουμε οτιδήποτε, να μετανοιώσουμε, ν αλλάξουμε έστω μιά σταγόνα απο όλο τον ωκεανό της ζωής μας που έφυγε. Αλλά δεν έφυγε απλώς, και χαράχτηκε ανεξίτηλα "ερήμην μας"σε κάποιο βιβλίο απο αυτά που μέλλουν ν ανοιχτούν.. Γιατί, ενώ το γνωρίζουμε αυτό ήδη έγκαιρα, αντιδρούμε σαν να υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε απ αυτό ή να προλάβουμε την τελευταία στιγμή, ή δεν ξέρω τί..Γιατί ενώ ζούμε μία πεπερασμένη ζωή με σαφές χρονοδιάγραμμα, νοιώθουμε σαν να έχουμε μπροστά μας μια αιωνιότητα? Το κακό είνια οτι η Αιωνιότητα παραφυλάει πιο κάτω!!! Αυτό κι άν είναι απειλητικό!!!
@ Τατιάνα Κ.,
Ο Τρόμος είναι μεταπτωτική κατάσταση* η αίσθηση της γυμνότητας και της ανεστιότητας.
Εδώ εν ζωή επιλέγουμε, εμείς προσωπικά, τη θέση μας ή του ύψους ή του βάθους* τη κατάσταση κοντά ή μακριά από την πηγή της θαλπωρής, εννοώ τον Θεό.
Γιατί, στην ουσία, τι εστί Κόλαση; Η αυτοστέρηση από την διαρκώς χεόμενη Αγάπη του Θεού. Εκείνος αγαπά (ως Αυτοαγάπη, που είναι) κατακλυσμιαία τον άνθρωπο. Εμείς όμως κάποια στιγμή, παρότι ξέρουμε τον αγαπητικό κατακλυσμό, δεν μπορούμε να συμμετέχουμε. Η προσκόλληση στα χαμερπή του ενταύαθα βίου μάς εγκλωβίζει κατάχαμα. Έχουμε αυτοπαγιδευτεί σε απόσταση από την πηγή της όντως Ζωής. Τούτο σημαίνει, ότι η προσωπική μας αιωνιότητα τότε χαρακτηρίζεται από τον αυτοκολασμό της θέας (και μόνον) από μακρόθεν της θεϊκής Αγάπης εν πλήρη εξελίζει, δίχως την προσωπική μας μετοχή...
Είναι απειλητικό όλο ετούτο; Όσο υπάρχει καιρός, υπάρχει και περιθώριο επι-στροφής!!!
Δημοσίευση σχολίου