© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Μοναχικότητες... [ιγ΄ μέρος: Το σπίτι των Απόντων]


Έρχεται η ώρα, που τα σπίτια αδειάζουν εντελώς και οριστικά. Ορισμένα μάλιστα ποτέ πια δε θα δεχτούν ανθρώπινη παρουσία... Στο εξής και μέχρι οριστικής κατεδάφισης, μόνον ο Άνεμος, η Σκόνη, τα Τρωκτικά, τα έρμα Πράγματα και οι Σκιές οπωσδήποτε...

Τα είδα όλα: Τις αφημένες κρεμάστρες, το μπουφέ με τα πιατοπότηρα τραγικά ορθάνοιχτο, τον κλειστό διακόπτη του ηλεκτρικού, το παλιό συρτάρι ψαγμένο από επίδοξους κλέφτες και τέλος (ναι, τέλος) το κρεβάτι και τα στρώματα τής μόλις Φευγάτης, πεταμένα μακριά και ξορκισμένα...

Έχουν και τα σπίτια τις μοναχικότητές τους... Τόσο, μα τόσο ηχηρές, αλίμονο...






Γιάννη Ρίτσου
Η ίδια απορία

Αναρριχητικά φυτά τυλίξανε το σπίτι, κλείσαν τα παράθυρα˙
βλέπεις μονάχα προς τα μέσα – ένα τετράγωνο τραπέζι,
μια δαχτυλήθρα, ένα σταχτοδοχείο. Ασώματες ώρες
κυκλοφορούν κάτω απ’ τα έπιπλα. Πότε πότε θυμάσαι
τις γριούλες μπαμπακιές που σφίγγουν στα ξερά τους δάχτυλα
εκείνο τ’ άσπρο το βαθύ που τους απόμεινε απ’ τα χίλια βάσανά τους,
και, κάποτε, βαθιά μες στο άγνωστο, ακούγεται βροντόφωνο
το «αχ» του βουνού. Κι αναρωτιέσαι πάλι
τι τάχατε να μηχανεύονται για σένα οι επερχόμενες νύχτες.


[Από το «Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα», εκδ. Κέδρος 1991, σ. 50]

36 σχόλια:

kiki είπε...

Βαρύ το ποστ αυτό. Μοναχικές εικόνες που τα λόγια που τις συνοδεύουν πληγώνουν...
Καλό μήνα!

Νηφάλια Μέθη είπε...

μου θύμισες που πήγα με τη γιαγιά
μου στην κατεχόμενη Κύπρο,
να δει το σπίτι της...

σ ευχαριστώ!

την ευχή σας και καλό μήνα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ονειρομαγειρέματα,

Κάποτε κάποτε πρέπει να μπαίνουμε σ' αυτή την διαδικασία, έτσι που να κάνουμε χρήσιμες σκέψεις για το παρόν και το μέλλον, αλλά κυρίως για το κατά πόσον υπήρξαμε άνθρωποι, υπάνθρωποι ή απάνθρωποι...

Καλό μήνα, με αλήθειες!

H.Constantinos είπε...

Απίστευτη θλίψη...
Πολύ βαρύ, όντως...

P. Kapodistrias είπε...

@ Νηφάλια Μέθη,

Φαντάζομαι, τη γιαγιά εμπρός στο πάλαι ποτέ σπίτι της!...
Γράψε μας περισσότερα.

Να είσαι πάντα καλά. Με το καλό η υπόλοιπη νηστίσιμη περίοδος!

P. Kapodistrias είπε...

@ Κωνσταντίνε,

Στο χάος των blogs, χρειάζεται ν' ασχολούμαστε πότε-πότε και με τη θλίψη των καιρών και της ύπαρξης. Παραγίναμε light...

Χαίρε και φωτογράφιζε!

Ανώνυμος είπε...

Τί είναι αυτό που κάνει τα άψυχα αντικείμενα σημαντικά? Ίσως η "ψυχή" που τους δίνουμε, γιατί ήταν μάρτυρες σε αγωνίες, στιγμές, πόνο, χαρά, ή και συνήθεια καθημερινότητας.Και ο άνθρωπος φεύγει αφού ο χρόνος ζωγραφίσει ρυτίδες στα πρόσωπα, στις ψυχές, και στα άψυχα. Μας φοβίζει ίσως το ότι κάποτε θα σβήσουν εδώ όλα τα σημάδια που μαρτυρούσαν κάποτε το δικό μας πέρασμα απο αυτό τον κόσμο. Αλλά θα έχουμε γίνει κάτι αιώνια χαραγμένο σ ένα κόσμο άλλο. Και μπορεί κι αυτό να είναι τρομακτικό. Γιατί αγαπήσαμε τούτο τον όμορφο κόσμο με τις ατέλειες, που μας μοιάζει. Πάντα όταν βλέπω τέτοια λείψανα της ζωής κάποιων ανθρώπων, προσπαθώ να τους φανταστώ, να τους "δω" και να τους "ακούσω", γιατί τώρα είναι μέσα στη Σιωπή. Το ίδιο αισθάνομαι στα νεκροταφεία. Τόσοι άνθρωποι εκεί μέσα στις υπόγειες πόλεις με τόσους ορόφους απο κάτω, και όλοι αυτοί είχαν αισθήματα και συγκινήσεις και αγάπες, και τώρα ξέρουν πράγματα που θα τα μάθουμε όταν θα μας είναι περίπου άχρηστα ως γνώση, και που ίσως θα αντάλλαζαν τα πάντα με μιά στιγμή επιλογής απ τη δική μας τη ζωή..Τί ακριβώς είναι ο χρόνος? Υπάρχει?

P. Kapodistrias είπε...

@ Τατιάνα Κ.,

πάλι υπεκφεύγω (ή όχι;) με ποίημα της στιγμής:

Διφορούμενα
μάς αποπέμπει ο Χρόνος.
Και νάξερα πώς...
Αμοιβή Τιμωρία
Σπάργανο ή Σάβανο;


Ευχαριστώ σε για το ποιητικό αίτιο!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καλησπέρα. Ας συμπληρώσουμε το Ρίτσο με Ρίτσο - Σονάτα, βέβαια:

" Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να ζει απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. "

Απολογούμαι για την κατάχρηση του χώρου, αλλά ο πειρασμός της ανάρτησης μεγάλος.
Ο άνθρωπος, πάντως, παρηγοριέται, γιατί τις επερχόμενες νύχτες τις ακολουθούν μέρες κοκ...
Ασπασμούς.

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

υποκλίνομαι στην επιλογή σου από τον Ρίτσο.
Ο χώρος όλος δικός σου για σχόλια. Μη γνοιάζεσαι!

Δες την κάθε Μοναχικότητα:

"Κρατάει απ' το χέρι τον άνεμο.
Οι δυο μαζί μπορούν να πάνε όπου θέλουν.
Δεν πηγαίνουν πουθενά.
Κάθονται αμίλητοι κι ασάλευτοι
κρύβοντας ο ένας τον άλλον."


( Του Ρίτσου κι αυτό! Χαίρε!)

Alkmini είπε...

πατ.Παναγιωτη
Καλο σου Μηνα
βαρυ και ομορφο το ποστ.
καμμια φορα και τα "βαρια" χρειαζονται για να νοιωθουμε καλυτερα οταν ερχονται τα "ελαφρια"...!

Side21 είπε...

Έρμα σπιτικά ...
χρηστικά - πλέον άχρηστα αντικείμενα...
Πόσα και πόσα θά 'χανε να διηγηθούνε
σαν τ' αφουγκραστείς άραγε ...
Μόχθους, πόνους, χαρές, αγάπες,
έρωτες, απάτες, αυταπάτες ...
Παντού και πάντα όμοιες και μοναχικές...
Ευχές για έναν καλό σου μήνα
απ' τηνάλλη άκρη του Αιγαίου...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη, Καλημέρα σου!

Έτσι πιστεύω κι εγώ, γι' αυτό προτείνω συχνά τέτοια θέματα. Διότι, όπως λέει κι ο λαός, αν δεν δούμε τα χειρότερα δεν εκτιμάμε τα καλύτερα. Δυστυχώς, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την παραθεώρηση της μεγαλοπρέπειας των απλών, απλοϊκών ή καθημερινών.

P. Kapodistrias είπε...

@ Side 21,

Καλοδεχούμενος στη συντροφιά μας! Άγρυπνος, λοιπόν, κι εσύ στην έπαλξη της ύπαρξης!!!...
Θ' ανταποδώσω την επίσκεψη εντός ολίγου, εκεί σ' εσένα, στην άλλη μεριά του Αιγαίου. Με τ' άλλο μάτι βλέπω ήδη, ότι το Ιστολόγιό σου υπηρετεί την Ποιότητα! Οπότε συγγενεύουμε!

Καλό μήνα!

RedHat είπε...

Πιο βαριά απο την μοναξιά είναι η λήθη.Οσο υπάρχουν θύμησες που μια φωτογραφία τις ξεκλειδώνει και επανέρχονται,η μοναξιά ελαφρώνει.
Και επιτρέψτε μου ενα στίχο απο το ποίημα 'Σε είδα και χθές'

Σ΄είδα και χθές....
ήρθες και χθές....
κι ηταν παράξενο αλήθεια...
εσύ δεν ήσουν κι όμως
ήταν εκεί όλα αυτά που
σ΄αποτελούσαν κάποτε...

Καλημέρα και καλό μήνα.

Ανώνυμος είπε...

Αν αναλογιστούμε πόσες ανάλογες Μοναχικότητες, άψυχες και έμψυχες, συναντάμε στις καθημερινές σωματικές ή νοητικές μας περιπλανήσεις,πολλές φορές δίχως καν να τις αντιλαμβανόμαστε άμεσα,ισως κατανοήσουμε οτι ο όρος ¨μοναχικότητα¨ κάποιες φορές είναι εντελώς παράλληλος νοηματικά απο τον ορο ¨μοναξιά¨. Και αυτή ακριβώς είναι και η ομορφιά του...

P. Kapodistrias είπε...

@ Redhat,

οι στίχοι είναι δικοί σου; Πληροφόρησέ μας σχετικά. Διότι αποπνέουν άρωμα ποιότητας κι ευωδία α-λήθειας!

Καλό απόγευμα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Δημήτρη,

συμφωνούμε. Τι μοναξιά, τι μοναχικότης... Στο ίδιο καζάνι βράζουν οι ψυχές...

Όλα καλά εύχομαι!

RedHat είπε...

Οι στίχοι ανήκουν στην ποιήτρια Ελένη Καρασαββίδου,και το ποίημα στην ποιητική συλλογή ΚΛΕΨΥΔΡΑ.
Ειναι Θεσσαλονικιά καιεργάζεται ως εκπαιδευτικός.
Καλό βράδυ

Artanis είπε...

Καλησπέρα π.κ., οι φωτό μου θυμίζουν τα έρημα σπίτια στην Ήπειρο, όπου οι άνθρωποι τα συγίρισαν, τα κλείδωσαν και έφυγαν μετανάστες, ελπίζοντας οτι θα γυρίσουν μια μέρα πίσω...Και τώρα τα τρώει ο χρόνος και το σαράκι...

Ανώνυμος είπε...

είναι αυτό που λέγαν οι παλιοί ότι το σπίτι "ρημάζει" χωρίς τον Άνθρωπο, το ίδιο θα έλεγα.......και για την ψυχή του ανθρώπου.......

P. Kapodistrias είπε...

@ Redhat,

Υπόχρεος για την ενημέρωση! Να είσαι καλά κι εσύ και η κ. Καρασαββίδου με την "Κλεψύδρα" της!

P. Kapodistrias είπε...

@ Artanis,

Παντού η ερημιά και η εγκατάλειψη φορά το ίδιο πένθος...

Καληνύχτα σου!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιογράφε,

Μα η ψυχή του ανθρώπου είναι και το σπίτι του!...
Θυμάμαι την Ελένη Καζαντζάκη να δηλώνει, ότι ο σύζυγός της Νίκος Καζαντζάκης συνήθιζε να δηλώνει, ότι στο σπίτι τους έμπαινε Σκουλήκι κι έβγαινε Ψυχή!!!

Unknown είπε...

Οι χώροι, χωρίς τους ανθρώπους που συνήθιζαν να τους γεμίζουν, είναι αβάσταχτα άδειοι!

κυκλάμινο είπε...

Αναστεναγμός μου βγήκε διαβάζοντας το ποστ και τα σχόλια.
Κάτι σαν "άχ του βουνού".
Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία.
Όλα έχουν τη δική τους ιστορία.
Να είσαι καλά Π.Κ!
Καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα. Θέλω να σχολιάσω το σχόλιο του Artanis.

Οι Ηπειρώτες που έφυγαν μετανάστες βρίσκονται εδώ πέρα.Και όλο λενε να γυρίσουν και όλο εδώ είναι...και οι παλιοί πεθαίνουν εδώ.Ίσως, κεκοιμημένοι, επιστρέψουν.Πολύ καλό το σχόλιό σου, όπως και οι φωτογραφίες του π.Παναγιώτη.

Flora είπε...

Με άγγιξε πολύ και το κείμενο και οι εικόνες...
Επίσης, το σχόλιο της νηφάλιας μέθης... Αχ, Κύπρος πονεμένη...

Τι να πει κανείς;
Περαστικοί είμαστε. Το ξέρουμε.
Μου'ρχονται στο νου οι στίχοι του τραγουδιού της Κανελλίδου:
"Σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά,
φεύγουν οι άνθρωποι, μένουν αυτά..." Θα ήθελα να σας το τραγουδήσω, αν είχαν και φωνή τα παράθυρα των σχολίων. Έχει ωραία μουσικούλα...
Και το άλλο ωραίο τραγουδάκι του Θαλασσινού: "Καράβια είμαστε, που γρήγορα περνάνε..."
Όλοι τα σκέφτονται αυτά. Έτσι είναι...

Έχουμε ανάγκη τη σκέψη, με όλα της τα "βάρη". Έτσι, ώστε, να ελαφραίνει το βάρος της ύπαρξής μας και να το φωτίζει η ελπίδα ότι θα γίνουμε καλύτεροι από αυτό που είμαστε.

P. Kapodistrias είπε...

@ Κατερίνα,

Αυτές οι μικρές καθημερινές, τώρα αποξεχασμένες ιστορίες των σπιτιών και των χώρων, απ' όπου διάβηκαν άνθρωποι κι έδρασαν εκεί, πάντα με απασχολούσαν.
Το blog δίνει την ευκαιρία, τουλάχιστον να τους καταγράψω φωτογραφικά. Όσους καταφέρω μες από τις Μοναχικότητες...

Καλημέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ VaterPanajiotis,

Ευχαριστώ για τη συμβολή σου. Θα έλεγε κανείς, ότι πραγματοποιείς ολοένα ανταπόκριση από τις νέες πατρίδες των Φευγάτων εκείνων από τα Σπίτια της Ηπείρου. Η Τζερμάνια είναι όντως ένας από τους πικρούς (αν και φιλόξενους μέχρι ένα σημείο) εκείνους τόπους της μετανάστευσης.

Καλημέρα στην Ελλάδα της Γερμανίας!

P. Kapodistrias είπε...

@ Φλώρα,

Ευχαριστώ για το πλούσιο (σ' αισθήματα και μουσικές) σχόλιό σου και για την πρώτη αυτήν επίσκεψη!

Κάποτε ελπίζουμε ν' αποκτήσουν τα σχόλια μας και ηχητική κάλυψη, ώστε να ζωντανέψει ο γόνιμος διάλογος ακόμη περισσότερο! Χα, χα!

Τουλάχιστον, αυτή η γωνιά του Διαδικτύου, μες από την παρουσίαση Μοναχικοτήτων, έχει στόχο να εκβάλλει έξω την ίδια τη Μοναξιά, από την οποία πάσχει σοβαρότατα η σύγχρονη Κοινωνία!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ντάνα,

Κατανοώ... Γι' αυτό υπάρχει η Μνήμη και η Ποίηση, ώστε ν' αθανατίζονται και να ξαναγεμίζουν οι άδειοι χώροι!

Βίκυ είπε...

Περίεργα που υπάρχουμε στο χώρο. Σαν να αφήνουμε καρδιά, σαν να εμφυσούμε ζωή, κάτι δικό μας, λίγο ή πιο πολύ, στάλα τη στάλα στα γύρω μας ακουμπά... η άυλη διάσταση των πραγμάτων... Τι χάνεται τελικά και τι μένει;

Καλό υπόλοιπο της μέρας!

dromaki είπε...

Μην τα πετάξετε...μαζέψτε τα.
Γίνονται απίστευτα όμορφα αν περιποιηθούν.
Το κρεβάτι θέλει ένα καλό βάψιμο κι ένα σωστό στρώμα και θα στολίσει μοναδικά μια κρεβατοκάμαρα.Το συρτάρι με την τεχνική της decoupage θαλλάξει μορφή τόσο πολύ που πιστέψτε με όλοι θα θέλανε να το έχουν σπίτι τους,
Η δαντέλα αν πληθεί και κολαριστή μπορεί να στολίσει κάδρα
Ηκρεμάστρα η ξύλινη μπορεί να ζωγραφιστεί,οι άλλες οι συρμάτινες μπορούν να στρογγυλοποιηθούν και να γίνουν βάσεις για στεφάνια πρωτομαγιάτικα αλλά και Χριστουγεννιάτικα...
Κρίμα που είμαι τόσο μακριά.
Κάποιος από το περιβάλλον σας δεν μπορεί θα έχει μεράκι.Με λίγη καλή θέληση ξαναπαίρνουν ζωή.
Καλή μέρα να έχετε.

P. Kapodistrias είπε...

@ Βίκυ,

μού αρέσει η ποιητικότητα που προσκομίζεις! Τίποτε δε χάνεται, εάν είναι ωραίο! Η αιωνιότητα διασώζει την Ωραιότητα!!!

Καλό βράδυ!

P. Kapodistrias είπε...

@ Δρομάκι, καλώς εκόπιασες και διασταυρώθηκες με το δικό μας εδώ μονοπάτι!

Ωραίες ιδέες έχεις. Μακάρι να μπορούσαν να ευοδωθούν. Μόνο να σημειώσω, ότι όλες οι φωτό της ανάρτησης τραβήχτηκαν στα κλεφτά και ουδείς θέλει (στις μικρές κοινωνίες μας) να παραδεχθεί ότι εγκατέλειψε κατ' αυτό τον τρόπο το σπίτι των συγγενών του ή ότι παραπέταξε έτσι τα κρεβατοστρώσια της μόλις Φευγάτης μάνας του...

Χάρηκα που ήρθες! Θ' ανταποδώσω την επίσκεψη σε λίγο!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails