Χθες το μεσημέρι, μόλις τέλειωσα τις δουλειές μου, επέστρεφα στο σπίτι, έχοντας στο μυαλό μου τα μύρια όσα. Είναι η ώρα, που το αυτοκίνητο είναι στον αυτόματο πιλότο, ενώ έχω εισοδεύσει στον... κόσμο μου. Πάντα το ραδιόφωνο παίζει Δεύτερο Πρόγραμμα, αλλά συνήθως δεν προσέχω, διότι είπαμε: εγώ... my Kosmos!!!...
Κάποια στιγμή, μετά τον Λόφο του Στράνη, όπου ο Σολωμός εμπνεύστηκε τον Ύμνο μας, με συνεπήρε ένα άκουσμα αξιοπρόσεκτο, το δε σχόλιο των εκφωνητών μού θύμισε φίλους αγαπημένους.
Επρόκειτο για τη νέα μουσική δουλειά του Ισίδωρου Παπαδάμου (από τους "Χειμερινούς Κολυμβητές") και της Οικογένειάς του, πού κυκλοφόρησε τον προηγούμενο μήνα.
Ο δίσκος φέρει τον απρόβλεπτο τίτλο "Σεντουκιασμένοι φλώροι" και είναι παραγωγή της εταιρίας (προσέξτε:) "Σε δισκάδικα δεν μπαίνουν ούτε κέρδη τα μαραίνουν Records".
Με τον Ισίδωρο έχουμε αλληλογραφία κάποιων χρόνων. Μού στέλνει τα μουσικά επιτεύγματα της Οικογένειάς του και ανταποδίδω με τις όποιες μου ταπεινές εκδόσεις. Σ' ένα ταξίδι μας μάλιστα με τη Φωτεινή προς Κιλκίς τον Ιούνιο του 2004, θεωρήσαμε υποχρέωση, να τον γνωρίσουμε από κοντά, διαβαίνοντας από το χωριό του, τον Δρυμό Θεσσαλονίκης. Μάς δέχτηκε με πολλή χαρά, μαζί με τη γλυκύτατη σύζυγό του, την Άννα. Είπαμε πολλά, φχαριστηθήκαμε την καλή τους παρέα στο κομψότατο σπιτικό τους κι έπειτα εμείς συνεχίσαμε τον δρόμο μας, με τις καλύτερες των αναμνήσεων!
Από τότε δεν επικοινωνήσαμε πλέον, διότι η ζωή τα φέρνει όπως εκείνη θέλει και ο καθείς με "το κεφάλι μέσα"...
Αυτά όλα σκέφτηκα, μόλις άκουσα τη νέα δουλειά των Παπαδάμου. Νά είναι καλά, κατέληξα, όπου και να βρίσκονται, ό,τι κι αν κάνουν και μπράβο τους!!!
Σήμερα το μεσημέρι, ξαναεπιστρέφοντας μετά τις πρωινές υποχρεώσεις, βρήκα να έχουν καταφτάσει στο σπίτι οι "Σεντουκιασμένοι φλώροι"!!!
Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Ήδη ακούω και ξανακούω τα τραγούδια των Φίλων μου, τα οποία διακρίνονται αμέσως για την ποιότητα που αποπνέουν, λόγω της αισθαντικότητας και της γνησιότητας, που έχουν καταγράψει. Οι στίχοι, η μουσική, όπως και τα έγχορδα λαϊκά όργανα που ακούγονται είναι όλα του Ισίδωρου Παπαδάμου, η ενορχήστρωση των Ανδρέα και Ισίδωρου Παπαδάμου, ενώ η Αναστασία Παπαδάμου τραγουδά και παίζει πιάνο.
Όμως τι σημαίνει ο τίτλος "Σεντουκιασμένοι φλώροι"; Παράδοξο, στ' αλήθεια!... Στο cd υπάρχει σχετικό επεξηγηματικό σχόλιο, το οποίο αξίζει ν' αντιγράψουμε, διότι λέει πολλά και σημαντικά:
Οι παθιασμένοι λάτρεις του κελαηδήματος των άγριων πουλιών ενίοτε καταφεύγουν σε σκληρές μεθόδους προκειμένου να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους. Εφαρμόζουν για τα δύσκολα πουλιά, τα πιο άγρια, τα πιο ατίθασα, τη διαδικασία του σεντουκιάσματος. Ως πιο κατάλληλος για σεντούκιασμα συνήθως κρίνεται ο φλώρος (carduelis chloris). Τον κλείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σ’ ένα σεντούκι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απομόνωση. Εκεί το πουλί – αν καταφέρει να επιζήσει μετά από τέτοιο σοκ - αλλάζει φτέρωμα, μετα- μορφώνεται και ημερεύει. Λησμονεί το παρελθόν του και προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα. Τιθασεύεται, πειθαρχεί, υποτάσσεται. Κελαηδάει άφοβα, ανέμελα και παθητικά συμφιλιωμένο απόλυτα με αυτό που το ένστικτο του δίδαξε να φοβάται, τη στέρηση της ελευθερίας.
Οι παθιασμένοι λάτρεις του κελαηδήματος των άγριων πουλιών ενίοτε καταφεύγουν σε σκληρές μεθόδους προκειμένου να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους. Εφαρμόζουν για τα δύσκολα πουλιά, τα πιο άγρια, τα πιο ατίθασα, τη διαδικασία του σεντουκιάσματος. Ως πιο κατάλληλος για σεντούκιασμα συνήθως κρίνεται ο φλώρος (carduelis chloris). Τον κλείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σ’ ένα σεντούκι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απομόνωση. Εκεί το πουλί – αν καταφέρει να επιζήσει μετά από τέτοιο σοκ - αλλάζει φτέρωμα, μετα- μορφώνεται και ημερεύει. Λησμονεί το παρελθόν του και προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα. Τιθασεύεται, πειθαρχεί, υποτάσσεται. Κελαηδάει άφοβα, ανέμελα και παθητικά συμφιλιωμένο απόλυτα με αυτό που το ένστικτο του δίδαξε να φοβάται, τη στέρηση της ελευθερίας.
Με μια γρήγορη ματιά εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται και στους ανθρώπους ακούσια ή εκούσια, από την κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι «σεντουκιασμένοι» κυκλοφορούν ανάμεσά μας· χωρίς αιδώ και ενοχή, πολλές φορές μάλιστα και με υπερηφάνεια κελαηδούν αυτό που τους δίδαξαν οι δεσμοφύλακές τους. Φθάνουν ακόμη και στο σημείο να το αγαπήσουν και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί του.
29 σχόλια:
Πολύ ωραία πρόταση!
Πάντα να γεμίζεις τη μέρα και τη ζώη σου με όμορφες εκφράσεις της τέχνης!! Τους χαιρετισμούς και την βαθιά μου εκτίμηση :)
Πατέρα Παναγιώτη, καλησπέρα.
Υπάρχουν πολλά που μπορεί να εννοείτε. Ανάλογα με την οπτική γωνία που έχει ο καθένας μας και την οπτική επίσης που μπορεί να έχει ο ίδιος άνθρωπος κάθε φορά. Εξαρτάται και πως ορίζουμε τις λέξεις. Το «άγριος» μπορεί να σημαίνει αυθεντικός, μπορεί να σημαίνει επίσης ακατέργαστος, που δεν είναι αναγκαστικά κακό, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να είναι. Γιατί ακατέργαστος μπορεί να είναι και ακαλλιέργητος, αλλά μπορεί επίσης να είναι και γνήσιος. Το να είναι κάποιος ήμερος δεν σημαίνει εξημερωμένος, γιατί τότε έχει υποστεί παρέμβαση, και δεν είναι βέβαιο ότι είναι για καλό του. Ήμερος όμως μπορεί να μοιάζει με τα πλάσματα του Θεού στην πρώτη Κτίση, και με τους αγίους που με την άσκηση μπόρεσαν να γίνουν ήμεροι, σε αρμονία με τη φύση, όπως αλλού γράψατε, και τα άγρια ζώα να υποκλίνονται στα πόδια τους γιατί αναγνωρίζουν σ αυτούς το Πνεύμα του Θεού. Τώρα βέβαια, η ελευθερία είναι μαχαίρι που κόβει, είναι ευθύνη, και παράλληλα το μεγαλύτερο δώρο που μας έδωσε ο Θεός. Αν τη χάσουμε, είναι άνθρωποι αυτοί που μπορούν να μας τη στερήσουν? Είναι μήπως τα πάθη μας που μας κρατούν δεμένους κάτω? Τι είναι αυτό που μας ελέγχει? Εγώ λέω ότι είναι μόνο η αγάπη, μ όποια έννοια και βάθος μπορεί να πάρει αυτή η λέξη. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας ελέγξει. Καμμιά βία. Γιατί τότε θα δραπετεύαμε. Με το δεδομένο ότι θα βλέπαμε τα κάγκελα και ότι έχουμε αρκετή ψυχική ισορροπία για να έχουμε ενσυναίσθηση. Και τι τραγούδι μπορεί νάναι αυτό που προκύπτει από παραβίαση της φύσης.. Θλιβερό, καταθλιπτικό τραγούδι θα είναι όσο μελωδικό κι αν ακουστεί. Κανένα αηδόνι δεν τραγουδάει στο κλουβί όσο υπέροχα τραγουδούσε στο δάσος, οπότε θεωρώ ότι οι ψυχές, όπως ο αέρας δεν φυλακίζονται, και όποιος το επιχειρεί, έχει χάσει το αηδόνι κι έχει κρατήσει τη σκιά του.
Σίγουρα θαθ είναι καλή δουλειά. Εμπιστεύομαι το γούστο σου!
@ Roadartist,
Η Τέχνη πάντα προσφέρει ανάσες αναζωογονητικές! Αλίμονο, αν δεν υπήρχε!!!
Ανταποδίδω πολλούς χαιρετισμούς!
@ Αριάδνη Δήμου,
Χαίρομαι την ορθή / ορθόδοξη σκέψη σου και δεν έχω παρά να συμφωνήσω σε όλα.
Σχολιάζω απλώς μ' ένα ποιηματάκι που θυμήθηκα, ότι έγραψα προ καιρού σε μιαν άλλη διαδικτυακή φίλη blogger, το οποίο νομίζω, ότι ταιριάζει στην περίπτωση. Προσοχή, το περιεχόμενο αφορά σ' εκείνη την περίπτωση. Απλά, το μεταφέρω εδώ, επειδή μιλά για μια παράλληλη ζωή κλουβιού:
ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ
Άλλοθι ζητάς
με σπασμένη φτερούγα.
Κ’ εγώ στο κλουβί
έστω κι αν ξέρω
του καιρού το πρόσκαιρο
καναρινίζω.
@ Ονειρομαγειρέματα,
Ναι, είναι καλή δουλειά! Εγώ, τουλάχιστον, την φχαριστήθηκα! Ο Ισίδωρος είναι παληός στον χώρο, πεπειραμένος. Και, ως γνωστόν, ο παληός είναι αλλιώς!!!
Εξαιρετικός το τίτλος, και το "πού το πάει" ακόμη περισσότερο!!!
Η επεξήγηση απαραίτητη, γιατί το μυαλό πάει αλλού.
Εχω την εντύπωση ότι με την αγραμματοσύνη που κυκλοφορεί τελευταία, ο μισός πληθυσμός δεν ξέρει ότι ο φλώρος είναι πουλί...
Σκέφτομαι οτι στο "Μικρό Πρίγκιπα" του Εξυπερύ, η αλεπού εξημερώθηκε ενώ ήταν άγρια πρώτα, όταν σχετίσθηκε, όταν έγινε η δική του αλεπού, όπως και το τριαντάφυλλο, ενώ ήταν όμοιο με όλα τ άλλα τριαντάφυλλα του κήπου, ήταν εντελώς διαφορετικό, γιατί ήταν το δικό του τριαντάφυλλο, που είχε δώσει ώρες , κόπο και ενδιαφέρον για να το ποτίζει, και έγινε το δικό του τριαντάφυλλο που δεν έμοιαζε με κανένα.. Νομίζω οτι εκείνο το στοιχείο που μας κρατάει ελεύθερους είναι εκείνο που μας σχετίζει με τον άλλον και κρατάει τη μοναδικότητά μας ανέπαφη. Η ελευθερία που έχουμε είναι ανάλογη με το βαθμό που διατηρούμε την ιδιότητα του προσώπου, και αρνιόμαστε να είμαστε άτομα, αριθμοί και μάζα. Το πρόσωπο συνδέεται, αντιστέκεται και δεν μένει απαθές, αντιδρά.
Σεντουκιασμενοι Φλώροι, Ομορφα πρωτοτυπος τιτλος! πιστευω οτι εξ ισου ομορφο και το περιεχομενο. Τωρα για τη μεθοδο φυλακισης του πτηνου, φυσικα και ΔΕΝ θα συμφωνησω. Μα ποιο αρρωστημενο μυαλο το σκεφτηκε αυτο αραγε?
καλο σου βραδυ πατερ παναγιωτη και να εισαι παντα καλα.
Ο Ισίδωρος Παπαδάμου μού είναι εξαιρετικά συμπαθής και όχι μόνο μουσικά. Η κίνησή του να ηχογραφεί μόνος του και να ταχυδρομεί δωρεάν το CD του σε όποιον το θέλει ( αναφέρομαι στο προηγούμενο, για τώρα δεν ξέρω ) αποτελεί, πιθανώς, παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι μουσικές οι δικές του, των χειμερινών, ακόμα του "δικού μας" Σταμάτη Χονδρογιάννη από την εποχή του... Παγασητικού έχουν φρεσκάρει την ελληνική δισκογραφία. Οι συναυλίες/παραστάσεις τους, εξαίσια ερασιτεχνικές, έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν τη μάζα σε παρέα. Χαίρομαι που διάβασα νέα του εδώ.
Καλησπέρες.
τι να πω κι εγώ τώρα; δεν μπορώ να βγω απ΄το μπαούλο :(, πάντως χαίρομαι που τα "τραγούδια" μου είναι αρεστά :)
βαθύτατα φιλοσοφημένοι οι φίλοι σου!
Η ιστορία σας με τον Ισίδωρο, μου θύμισε ένα τραγούδι των Χειμερινών που έλεγε: "Συχνάζεις στο Μικρό Καφέ/ κι εγώ στη Μυροβόλο/ έτσι που όσο κι αν θέλουμε/ ποτές δε θα ιδωθούμε" αλλά στο τέλος καταλήγει "Μα που θα πάει ο καιρός/ κι οι βουρλισμένοι χρόνοι/ θε να 'ρθει κάποιο σούρουπο/ ξανά ν' ανταμωθούμε" Κι έτσι ανταμωθήκατε μέσα από τη μουσική που είναι η πιο άμεση και η πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου!
Αγαπητέ μου π.κ.
Ευχαριστούμε για την ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση, που ιχνογραφεί, συνάμα, με τέχνη την ζωή.
Νομίζω ότι λίγο ως πολύ όλοι είμαστε υποψήφιοι
"σεντουκιασμένοι φλώροι"!
Η ανάπτυξη ισχυρών αντισωμάτων για να μην τραγουδήσουμε ό,τι μας υπαγορέυουν οι κάθε λογής δεσμοφύλακες, απαιτεί απ' όλους μας πολύ αγώνα.
Εύχου...
Αγαπητέ Φίλε!
Είμαστε κι εμείς στη παρέα..μας πήρες με την ροή του λόγου σου και έχω την αίσθηση ότι και τη μουσική άκουσα..και τους αγαπημένους σου φίλους κάπου τους έχω συναντήσει..
Το σεντούκιασμα βέβαια με έπνιξε .."παθιασμένοι λάτρεις του κελαηδήματος των άγριων πουλιών" δεν θα τους έλεγα αλλά άλλη γλώσσα θα χρησιμοποιούσα..
Να είσαι πάντα καλά!
@ Κωνσταντίνε,
είναι όντως πρωτότυπο και πικρό το όλο στόρι του τίτλου.
Αχ, αυτή η αγραμματοσύνη των σύγχρονων συνΕλλήνων... Αν ανοίξουμε αυτό το κεφάλαιο, θα χρειαστούν τόμοι...
@ Τατιάνα Κ.
πάντα εμβαθύνεις στο μεδούλι των πραγμάτων. Δεν είσαι απλός θεατής, αλλά συμμέτοχος!
Αχ, αυτό το Πρόσωπο, το Πρόσωπό μας! Ας το κρατήσουμε, όσο γίνεται πιο αλώβητο απ' τα σκαμπίλια των καιρών!...
@ Αλίκη,
Το μυαλό του ανθρώπου, μετά την αρχαία πτώση του, έγκειται στην α-σθένεια κυρίως. Έχει απωλέσει την πρώτη του ρώμη, κατέστη δηλαδή άρρωστος.
Σημασία τώρα πλέον πρέπει να δοθεί στην επανεύρεση της αυθεντικότητας. Πρόκειται για μια πολύ πολύ απλή κίνηση, γι' αυτό και τόσο μα τόσο δύσκολη. Κάναμε τα απλά δύσκολα και αυτοεγκλωβιστήκαμε (οι βλάκες)αδιέξοδα...
@ Διονύσης Μάνεση,
Και ως μουσικός, και ως κατασκευαστής οργάνων και ως άνθρωπος είναι συμπαθέστατος ο Ισίδωρος Παπαδάμου.
Ναι! Επιλέγει εκείνος πού και σε ποιον θ' αποστείλει την δουλειά του!
Μαγκιά του! Τον πάω με χίλια! Ταιριάζουμε σ' αυτό!
Καληνύχτες!
@ Ηλιογράφε,
Ομολογώ, ότι κι εγώ αισθάνομαι έτσι: Στο μπαούλο, αλλά τραγουδώ όπως θέλω!!!
Μήπως όμως έτσι ακριβώς έχω προγραμματισθεί/μεταλλαχθεί;
Μήπως έτσι πρέπει να πιστέψω, ώστε να παρηγορούμαι και να συνεχίζω να παραμένω αδιαμαρτύρητα στο ιδιωτικό μου μπαούλο;
Μήπως, λέω...
υ.γ. Πράγματι, οι Παπαδαμαίοι είναι ξεχωριστοί!!!
@ Ντάνα,
Καίριο το τραγούδι που μάς θυμίζεις!
Ναι, η μουσική ενώνει, συμφιλιώνει, ημερώνει!
@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Κι εσύ, φίλε μου, αγγίζεις τώρα δα το τραύμα της εποχής μας, την τύψη του καιρού μας!
Σημασία έχει, να υπεκφύγουμε το "σεντούκιασμα".
Ασυναίσθητα τώρα, θυμήθηκα την παλιά ταινία "Ο Πεταλούδας", όπου διεκραγωδείται η απεγνωσμένη (πλην τελεσφόρα) υπερπροσπάθεια του ανθρώπου να μην μεταλλαγεί. Αξίζει να την δούμε και την ξαναδούμε!...
Εύχομαι!!!
@ Mareld,
Όσο μπορείς, φίλη μου, καθώς κλείνει το σκέπασμα του σεντουκιού, βάζε κάτι εκεί: Ένα ρουχαλάκι, ένα παλιό τετράδιο, μια βαγιοφόρα, ένα σπιρτόκουτο, ένα ποιηματάκι, ένα κάτι τελοσπάντων, ώστε να μην μπορέσει να σφραγιστεί ερμητικά. Έτσι και μόνον έτσι θα μπορέσουμε, στον κατάλληλο χρόνο, ν' ανοίξουμε από μέσα κρυφά κρυφά το σεντούκι, δίχως να υποστούμε την ανίατη μεταλλαγή!!!...
Αντεύχομαί Σοι!
Το ιδιωτικό σας μπαούλο μπορεί να είναι καταφύγιο για να μπαινετε όποτε θέλετε στα ενδότερα του Καταπετάσματος, και να ξαναβρίσκετε την Ησυχία, που χάνεται εύκολα "μεσ την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες", και μετά έρχεστε σε μάς τους κοινούς θνητούς μ ένα θαύμα φτιαγμένο απο λέξεις, λές και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου..! Αυτό είναι δημιουργικό μπαούλο..Ας είναι καλά ο Παπαδάμος..θα μπώ να παραγγείλω το cd.
@ Αριάδνη,
Μη μού λέτε τόσο καλά λόγια, γιατί ο μισόκαλος παραμονεύει! Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος να πέσει και να μην ξανασηκωθεί!
Ευτυχώς, γνωρίζω τα όριά μου και πόσο (λίγο) φτάνει το χέρι μου. Οπότε δε ζητάω τίποτε περισσότερο. Αν και, κάποιος άλλος μπορεί να έλεγε, ότι πρέπει-(μάλλον έχει χρέος) ο άνθρωπος να ζητάει όλο και περισσότερα, όντας ανικανοποίητος. Μπορεί και να σφάλω, δεν επιμένω. Απόλυτο τίποτε!...
Ευχαριστώ πάντως!
Σαν αντίδωρο, σού αντιγράφω μερικά στιχάκια που μόλις προέκυψαν:
ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ
Ποτέ των ποτών
ο Ανεμοστρόβιλος
δεν σε λυπάται.
Σε ορθανοίγει Χρόνος
σε αποτέμνει Τρόμος
σαν το καρύδι
σε συνθλίβουν Κυριακές
σαν αμύγδαλο.
Κι ακούς: -Για come to δώθε,
πιάσε τον μίτο κι έλα!
Πώ, πω! Με στεναχώρησε η ιστορία με τα πουλιά...Δεν το πιστεύω οτι το έκαναν αυτό, στα άμοιρα τα φτερωτά...
Αν και Αριάδνη, με τρομάζει αυτό το:"...πιάσε τον μίτο κι έλα..", 'οπως και όλα τα προηγούμενα βέβαια. Με φοβίζει αλλά ίσως φοβάμαι το φόβο. Νοιώθω καλύτερα να πώ: δώσε μου το χέρι Σου να κρατηθώ, και νομίζω οτι το έχω.
Δεν θα ξαναπώ καλά λόγια να μην τ ακούσει ο μισόκαλος, αλλά επειδή δεν ξέρει να ..διαβάζει, γράφω οτι τα υπονοώ κάτω απο κάθε άλλη λέξη! Και οι πέτρες μπορούν να μιλήσουν..
@ Artanis,
Κι εγώ δεν το ήξερα... Ευχαριστούμε τον Ισίδωρο που μάς τα γνώρισε όλ' αυτά, επενδυμένα με τόσο όμορφη μουσική!!!
Καλό δειλινό!
@ Αριάδνη Δήμου,
απαντώ Σοι με κάποια πρόχειρα χαϊκού:
ΠΕΡΙ ΥΓΕΙΑΣ
Σκευή του βίου
σελήνη δαγκωμένη
επισκευάζεις
κ' είναι υγεία
να φοβάσαι τον Φόβο
σαν τον Ίμερο.
Μια νίκη Άλφα.
Ενώ τραχύς ο πόνος
μέχρι τ' Ωμέγα.
Θα φροντίσω να το ακούσω αυτό το μπαούλο με τα πτηνά :))
Δημοσίευση σχολίου