Στοιχειό στη Χίο

Στο νησί της Χίου βρεθήκαμε οικογενειακώς τον Ιούλιο του 1999! Πρόκειται για νησί - μαγνήτη! Εράσμιο, σε υπερθετικό βαθμό! Η δε γειτνίαση με τη μικρασιατική ακτή, πηγή συλλογισμών κι έμπνευσης! Τι να πρωτοθυμηθώ;

Ευτυχώς, με βοηθούν οι παρακάτω λιγοστές φωτογραφίες - ενδεικτικά στιγμιότυπα: α) Μονή του Αγίου Μηνά, όπου το παρεκκλήσιο των μαρτυρικών Οστών απ' τη Σφαγή της Χίο, του 1822 (1η και 2η φωτό), β) Τα ζωγραφιστά σπίτια στο υπέροχο χωριό Πυργί (3η φωτό), γ) Ένα ταπεινό εκκλησάκι πάνω απ' την παραλία του Καρφά με το Τσεσμέ απέναντι (4η φωτό), δ) Το πανόραμα της Βολισσού (5η φωτό), ε) Η περίπυστη εικόνα της Παναγιάς της Καλλιμασιάς (6η φωτό) και στ) Το μικρό βυζαντινό εκκλησάκι στην κωμόπολη Βροντάδου, στον τόπο του ολοκαυτώματος (το 1635) του 18χρονου Ζακυνθινόπουλου Θεοφίλου του Νεομάρτυρα (7η φωτό).

Αλλά και η Ποίηση, αεί παρούσα, να εισπράττει, ό,τι εκείνη θεωρεί απαραίτητο, για να διαιωνισθεί:

ΑΙΩΡΕΣ

Η μέρα τζιτζικιάζει στο Τσεσμέ
στοιχειό στη Χίο
σελήνη αργυραμοιβός μάς αφουγκράζεται
κι απλωταριές φωτός μάς ηλεκτρίζουν
μονές καινούργιες των πουλιών
αιώρες των ωρών μας.

Σού οφείλω πλούτη ανάβατα
σεντέφια και καλούδια
Κρήνη μου
κι Οφιούσα μου
και παρακατιανή μου

μα πώς να τα μιλήσω αποξαρχής
τα πάθη
και τα λάθη
τα οστά των βιτρινών τα ευωδιάζοντα
(φωτιά μου αγία
κατάκαψέ με)
ελληνάκια στα πλακάκια
σιωπές αυτοκόλλητες
και μια λουρίδα πέλαγο
στρατόνι από το σπίτι.

 [Γράφτηκε στη Χίο, τον Ιούλιο του 1999. Δημοσιεύτηκε στην ποιητική συλλογή Παναγιώτη Καποδίστρια, «Έσχατος φίλος», 2001, σ. 44]