Στις 11 Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Βαρνάβα, άγει τα ονομαστήριά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο σημερινός πνευματικός Πλοηγός των απανταχού της γης Ορθοδόξων, ο οποίος, με τη σοφία και την ευστροφία που τον διακρίνει, οδηγεί ήδη το σκάφος της Εκκλησίας με ασφάλεια και δίχως επικίνδυνους κλυδωνισμούς στον 21ο αιώνα, στηριζόμενος απαράβατα (και μαζί του άπαντες οι περί Αυτόν Πατέρες του Φαναρίου) στην Αγία Γραφή και την ξεκάθαρη Ιερά Παράδοσή μας.Το έργο του δεν είναι καθόλου εύκολο. Το να βρεθεί κανείς πολύ ψηλά δεν είναι ανέφικτο, το να πραγματοποιεί όμως καθημερινές σχοινοβασίες επί του ύψους εκείνου, αποτελεί και μαρτύριο και μαρτυρία. Εεε, λοιπόν, ο Βαρθολομαίος καταφέρνει να ισορροπεί στην περίοπτη, "ελεύθερη πολιορκημένη" καθέδρα του, αλλά και στην διεθνή σκηνή, κατ' άριστο τρόπο, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι στους γνωστούς/άγνωστους κύκλους της μικρονοημοσύνης, της μισαλλοδοξίας και της σκληροκαρδίας. Αξίζει εδώ -συν τοις άλλοις- να επισημάνουμε την παγκόσμια αναγνώριση, την οποίαν έχει κατακτήσει ο Πατριάρχης του Γένους μας, λόγω των οικολογικών πρωτοβουλιών, που έχει αναπτύξει.
Η ύψιστη θέση και στάση ευθύνης του Πρωτοκορυφαίου των Ορθοδόξων μ' έθελγε πάντα, όπως και καθετί αφορά στη "μικρά ζύμη" της του Κωνσταντίνου Πόλεως.
Εξ ου και οι ταπεινοί μου στίχοι που ακολουθούν παρακάτω, τους οποίους μάς θύμισε πρώτος σήμερα ο καλός μου αρχαίος φίλος Παναγιώτης Ανδριόπουλος μες από την Ιδιωτική Οδό του!
ΕΞΙ ΠΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΠΡΟΣΟΜΟΙΑ
Βαρθολομαίω
Μια λύπη χρυσή
τα αίματα σφουγγίζει
των Προπατόρων
μυρωδίες της Λαμπρής
κακοθανατισμένες.
Χλοΐζει ο νους
κι ως τις ρίζες των οστών
μαίνονται μάχες.
Μιλάς σα να σωπαίνεις
γελάς σα να πεθαίνεις.
Εν πρώτοις Μόνος
ορθογράφος της Χαράς
και των Χαρίτων
τ’ αποστηθίζεις όλα
τα θρυλούμενα νερά.
Ανεμοδείχτης
οιωνίζεσαι πουλιά
πάνω απ’ την Πόλη
και δηλοίς τα Έσχατα.
Ξέρεις Χρόνος τι εστί.
Στ’ ακροκέραμα
φωνήεντα συμφωνούν
τα Ονόματα
ευσυγκίνητα πολύ
ενώ εσύ ορθρίζεις.
Ολοξάγρυπνος
λόγω πολλών Ολίγων
Φανάρι ανάβεις
να ' χει φως η Μαρία
που θηλάζει το Παιδί.
[Από τη συλλογή: π. Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο Αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης,2007. Φωτό: Νίκος Μαγγίνας]
4 σχόλια:
Υπέροχο όπως ό,τι γράφετε, αλλα με άγγιξε βαθιά το:
"Μιλάς σα να σωπαίνεις
γελάς σα να πεθαίνεις"
και:
"Ολοξάγρυπνος
λόγω πολλών Ολίγων
Φανάρι ανάβεις
να ' χει φως η Μαρία
που θηλάζει το Παιδί"
Χρόνια του πολλά. Γιορτάζουμε την ίδια μέρα...
@ Αριάδνη Δήμου,
Χαίρομαι που σού άρεσαν οι στίχοι αυτοί! Κι εγώ τους αγαπώ! Νομίζω ότι είναι πάντως φτωχοί μπροστά στο μεγαλείο του Πατριάρχη του Γένους μας, τον οποίο σέβομαι πολύ, αλλά κι εκείνος με τιμά με πολλούς τρόπους (που δεν είναι ανακοινώσιμοι από εδώ) με την πατρική του στοργή!!!
υ.γ. Αλήθεια, είναι της Αγίας Αριάδνης ή έχεις γενέθλια;;;;
Ούτως ή άλλως Ζήθι και υγίαινε!!!
Όταν το ιστολόγιο γίνεται αφορμή ποιητικής κοινωνίας...
Αξίζει τον κόπο.
Ευχαριστούμεν σοι δια την μετάληψιν λόγου μεθυστικού.
Εύχομαι πάντοτε νηφάλιο μέθη ποιητική.
@ Παναγιώτη,
Καλημέρα! Εκ του πλεονάσματος Καλοσύνης άκρας λαλείς τ' ανωτέρω ζέοντα!!!
Αντεύχομαι, να είσαι διαρκώς εν εγρηγόρσει, στην έπαλξη μιας Ζωής Ουσιαστικής!
Δημοσίευση σχολίου