Όλοι κάποτε βρισκόμαστε πάνω την προσωπική μας γέφυρα, επιχειρώντας (εκόντες άκοντες) πέρασμα, διάβαση από το Εδώ στο Εκεί, από τον Πόνο στη Χαρά, από τη Χαρά στην Αγαλλίαση, από την Οδύνη στην Ηδονή, από τη Σιωπή στην Κραυγή, από το Πένθος της ύπαρξης στην Ανάταση και ούτω καθεξής!...
Αυτές τις βραχείες σκέψεις έκαμα, περνώντας αυτές τις μέρες για πρώτη φορά (ναι, πρώτη φορά!!!) τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου!
Ευχαριστώ τον Π. Α., συνοδίτη και συναντιλήπτορα πολύτιμο, για την παρέα και τα καφεδάκια στην απέναντι όχθη.
4 σχόλια:
Παρακολούθησα τις προάλλες ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ στο Σκάι, σχετικά...Υπέροχη σχεδίαση και κατασκευή...
@ Αρτάνις,
Ναι! Το είδα κι εγώ το σχετικό ντοκιμαντέρ.
Ήταν προσεγμένο και πολύ ενημερωτικό περί του σύγχρονου αυτού ελληνικού (!;) θαύματος!
Ωραίες οι φωτό, αλλά το κείμενο - λεζάντα, πολύ καλύτερο...!
Πράγματι τα νοήματα του κειμένου κάλυψαν τη μαγεία της εικόνας... Την έχω περάσει και διασχίσει με αυτοκίνητο, λεωφορείο και με τα πόδια και κάθε φορά η αίσθηση ήταν διαφορετική. Καμία δεν συγκρίνεται όμως με την πρώτη φορά. Μια τέτοια γέφυρα ενώνει τα επίγεια με τα επουράνια. Αυτή η μετάβαση μας μαγεύει και μας παιδεύει...
Δημοσίευση σχολίου