ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ
1
Το ανθρωπάκι της εξόδου
ξέρει κι άλλο μονοπάτι
μα δηλώνει άγνοια.
Περί αγνείας ο λόγος
και ο αντίλογος.
2
2
Στης εξόδου το ανάγνωσμα
συμφωνούν εκτάκτως τα φωνήεντα
ν' αποδράσουν
οπότε τι;
οπότε τι;
Άστα να πάνε.Το κοιμητήρι ναν' καλά.
[Φωτογραφίες και ποίηση Π.Κ., Ιούνιος 2008]Η ανάρτηση ετούτη αφιερώνεται στον φίλο Παν. Ανδριόπουλο, μικρό αντιχάρισμα για την Αγάπη του.
21 σχόλια:
Τι είπω και τι λαλήσω παμφίλτατε π.κ. για τα δώρα της ποιητικής καρδίας σου;
Δέξου λογισμόν ευγνώμονα και μελισμόν νοήμονα!..
@ Π. Ανδριόπουλε,
Δεν είναι τίποτε το σπουδαίο, αγαπητέ!
Απλή αντίδοση αισθημάτων κι ευγνωμοσύνης!
Καλή Κυριακή!
Ωραίες φωτό...Και το ποίημα ωραίο επίσης...
Καλημέρα....
Επίσης ωραιότατο σύνολο...!
΄Ομορφη δύση...
Πανέμορφες εικόνες
Πατρινός λιμήν....
Καλό Σ/Κ
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
@ Αρτάνις,
Ευχαριστώ τα μάλα! Είσαι πολλά καλή!
Καλό απόγευμα!
@ Κωνσταντίνε,
πάντα σου μ' έναν λόγο καλόν!
Χαίρε με μπάνια!
@ Κυρά των Γλάρων,
Η δύση δηλοί ανατολή
εικόνες ομορφύτερες
πάντα κάποιο λιμάνι να μάς αναμένει!
Ευχαριστώ δι' ευχάς. Ανταποδίδω τα βέλτιστα για το σαββατοκύριακο!
η ομορφια στο τσεπακι σου πατερ παναγιωτη και με τους λογους σου και με τας εικονας σου ;)
καλο σ/κ.
@ Αλίκη,
Η ομορφιά εκπορεύεται από μέσα! Και τη χειρότερη θέα, η ψυχή μπορεί να την δει ωραιοτάτη!
Να είσαι πάντα κυριακάτικη!
Ξεχωρίζω την πρώτη φωτογραφία για το φως που διαχέεται ανάμεσα απ τα σύννεφα και είναι μοναδική στιγμή για να τη φυλακίσει κανείς μέσα στην αιωνιότητα. Έχω φωτογραφίσει μέσα απο το αεροπλάνο παιγνίδια με το φως και τα σύννεφα και με φτερά αεροπλάνου που υποτίθεται σχίζω με τα φτερά μου έναν ουρανό ελευθερίας. Η τρίτη και η τελευταία μου λένε επίσης πολλά γιατί μ αρέσουν τα φανάρια με προσωπικότητα, κι όλων των ειδών τα φώτα, απο καντηλάκια, κεριά, μέχρι τον ήλιο. Με μοναδική εξαίρεση τους ψυχρούς προβολείς όλων των ειδών και τα φώτα του χειρουργείου.. Και μ αρέσουν τα εκκλησάκια, και τα άσπρα με τρούλους, τα αιγαιοπελαγίτικα και τα επτανησιώτικα με άποψη. Όσο πιο μικρά, τόσο πιο καλά. Ο φακός σας βλέπει το ίδιο ποιητικά με τη σκέψη σας.
@ Αριάδνη Δήμου,
Την πρώτη αγαπώ κι εγώ, καθώς είναι τραβηγμένη από το παράθυρο του Νοσοκομείου στο Ρίο. Την αγαπώ για την αφαίρεση που έχει. Εσύ βλέπεις ό,τι βλέπεις, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η πραγματικότητα αναπτύσσεται πίσω ακριβώς από τον φωτογράφο. Μια άλλη πόλη, αυτή των ασθενούντων, με το δικό της έκτακτο πολίτευμα...
Οπότε, αυτό το φως που βλέπεις είναι εικονικό, δια το θεαθήναι, όμως πίσω μου αναπτύσσεται η σκληρή Α-λήθεια της πόλης: Η Ζωή και ο Θάνατος ένα κουβάρι πολυμπερδεμένο...
Ξέρεις, καταλαβαίνεις... Όλοι στο ίδιο καζάνι.
Το μόνο αληθινό στην 1η αυτή φωτό είναι τα Πουλιά που περιΐπτανται παντού τριγύρω... Πρόσεξέ τα... Ίσως, επειδή νοιώθουν το Τέλος της Αρχής και την Αρχή του Τέλους...
Ξέρεις, καταλαβαίνεις...
Καλημέρα!!!
Ax...patrida...
@ Ονειρομαγειρέματα,
ούτε μια βδομάδα δε μάς λείπεις στα ξένα, και μάς νοστάλγησες ήδη; Καλό αυτό!
Καλή πατρίδα, πάντως!
Όσο λείπεις, ζήσε το american dream όσο καλύτερα μπορείς!...
Αυτές οι εικόνες για μένα είναι η απάντηση του Θεού στην αδηφαγία του ανθρώπου. Ό,τι και να αλλάξουμε καλώς ή κακώς, στις ζωές μας, στους άλλους, σ'εμάς, στη φύση, στο σύμπαν, υπάρχει η αέναη πραγματικότητα, η δι-έξοδος κινδύνου. Μέσα από αυτή τη δράση αντίδραση εξελίσσεται ο κόσμος και εμείς. Αλλά ο ήλιος θα ξεχωρίζει πάντα σε λάμψη,σε γνώση,σε ομορφιά. Το ωραίο λαμπρύνεται από το φως Του και το άσχημο ταπεινώνεται ακόμα περισσότερο.
@ Καρποφόρα Συκή,
Χαίρομαι πολύ, διότι διαπιστώνω για πολλοστή φορά, ότι έχεις μιαν άδολη ψυχούλα, η οποία διψάει για Φως και Γνησιότητα.
Ο κόσμος (άκοσμος) προσπαθεί να λερώσει το Φως, αλλά εντέλει το σκοτάδι δεν δύναται για πολύ να ισχύει. Κάθε τόσο ξημερώνει περίτρανα, γύρω και μέσα μας, συμπαρασύροντας τη φαυλότητα του πάσης φύσεως Σκότους.
Αυτό το άδολο και δυναμικό Φως σού εύχομαι να κατέχεις και να υπηρετείς!
Αυτό το γνήσιο, το αυθεντικό της ανατολής της ζωής μας αξίζει να το κρατάμε για πάντα σαν κάτι ακριβό, και όσο πιο ανόθευτο απο προσμίξεις γίνεται. Επιμένω αθεράπευτα ρομαντικά, έστω εκτός κοινής λογικής(και ποιος την έφτιαξε?), οτι η γνησιότητα αξίζει τα πάντα. Πάντα πιστεύω οτι η αλήθεια αξίζει τα παντα και κοστίζει τα πάντα. Κόντρα σ όλο αυτό που μας περικλείει αλλά δεν εισχωρεί μέσα μας αν δεν το αφήσουμε να εισχωρήσει.
Πατέρα Παναγιώτη, ναι καταλαβαίνω. Η Αρχή του Τέλους? Μπορεί. Και τί είναι Τέλος και τί είναι Αρχή.. Αυτα τα κρεβάτια του πόνου ήταν πάντα εκεί αλλά έρχεται στιγμή που γίνονται δικά μας και είναι ο πόνος που τα κάνει δικά μας.Καταλαβαίνω, και μπορώ να δώ οτι η φρίκη δεν είναι ποτέ τελειωτική. Η απόγνωση έχει τέλος και τα πουλιά είναι ελεύθερα να πετούν προς την αιωνιότητα. Έχουμε επιλογή, γιαυτό ο φωτογράφος ήδη γύρισε την πλάτη στον εφιάλτη και ο φακός είδε ουρανό. Όλες οι πραγματικότητες υπάρχουν αλλά μάλλον δεν τις αντέχουμε όλες. Και θα πώ συνειδητά κάτι πολύ προσωπικό. Η οικογένειά μου θεωρεί πάντα οτι εγώ είμαι η δυνατή που αντέχω και διαχειρίζομαι τα τέτοια θέματα, οπότε μου τα έχει δώσει σαν ...ειδικότητα! και δεν τους περνάει καν απο το μυαλό οτι είμαι εντελώς ανυπεράσπιστη μέσα μου στο να τα διαχειριστώ ΕΝΤΟΣ. Απλώς βλέπουν εξωτερικά οτι τα διεκπεραιώνω ικανά. Και αυτό τι μας λέει? Τίποτα ως προς την αλήθεια μου. Και ποιά είναι η αλήθεια? Μία για εκείνους και μία για μένα.
@ Αριάδνη Δήμου,
Ευχαριστώ που κατανοείς!... Δύσκολο στην εποχή μας. Αντισχολιάζω μ' ένα μου παλαιότερο ποίημα, προφητικό για τα σήμερα τεκταινόμενα και όσα παραπάνω διεκτραγωδείς. Μπορεί να το έχεις συναντήσει, αλλά στην περίπτωση πάει γάντι:
ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ
Σέ ύστατη ανάλυση ο Έρως αυτός
δεν μπορεί
παρά να συμμαχήσει με τους υπόλοιπους.
Ζήτω λοιπόν
η καλότατη ροπή μας πρός τον Φόβο
των μαθητών πρός τα γκράφιτι οπουδήποτε
ή των φωτογράφων πεζοδρομίου
να σου εισπράττουν το αρνητικό του προσώπου
αντί μιάς πρόσκαιρης χαράς του θετικού
έτσι που μόλις το θελήσει ο Χρησμωδός
απλώνει επιτραπέζιο
και μεταθέτει πέρα-δώθε
τον Άλλον που του κρύβεται,
την Παραδίπλα εξάπαντος...
Και να
συντρόφοι ευ-
δαίμονες
μερίδες αλωπέκων
μνήμες κυανωμένες εξαρχής
τηλε-ρεζίλι ωστόσο
(ούτε πια να πεθάνουμε δεν βρίσκουμε ησυχία
σου μεταδίδουν απ' ευθείας τον ιερό σου ρόγχο
και πάει
ξεφτιλίστηκες).
Μπορεί ο αχός του τσεκουριού
να βρίσκει στην καρδιά μου
οι σαΐτες των φώτων επίσης
μα δεν μπορεί
κάποια λύση θα λύσει τα κομπιασμένα της μαλλιά
ή των αλόγων τις ουρές
στο στοιχειωμένο σπίτι.
- Τί κάθεσαι και κλώθεις όλη μέρα
σχέδιο για τον κόσμο απώτερο
κι όλο μου οικονομείς τα πράγματα;
Τί με κρατάς πανώριμο στα χέρια σου καρπό
και δεν με στίβεις;
- Έλα μου, μην ντρέπεσαι.
Έλα μου, να σε μάθω να διαβάζεις.
Eida tin Patra etsi omorfi kai nostalgisa :-)
@ Ονειρομαγειρέματα,
Κατανοώ απόλυτα! Καλά να περνάς στο Αμέρικα και με το καλό να επιστρέψεις!!! Ήδη μάς λείπεις... Κλαψ...
@ Κική,
Πού θα πάει, θα επιστρέψεις!!!... Αλλά πλούσια σε αναμνήσεις!!! Τότενες, τρέμετε μπλόγκια!!! Χα, χα!
Δημοσίευση σχολίου