Άρθρο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια
Κάτι βαθύ και απροσδιόριστο μ' έπληξε προχθές, καθώς μαραθωνίως η TV μετέφερε στην υφήλιο από το απλόχωρο (ή και στενόχωρο) Πεκίνο εικόνες της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Διέκρινα -όντας μάλιστα ιδιαζόντως κακοπροαίρετος και θυμωμένος, λόγω των κατεσταλμένων ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Θιβέτ- μιαν εγωιστική προσπάθεια ανάδειξης του ισχύοντος κινέζικου ιμπεριαλισμού, σε συνδυασμό με την κιτσάτη αυτοπεποίθηση συνέχισης ενός προαιώνιου και αξιοθαύμαστου πράγματι Πολιτισμού.
Μ' έθλιψε το όλο θέαμα... Με λύπησε... Κάτι, δηλαδή, χειρότερο απ’ τον Θυμό, που με διακατείχε μέχρι τώρα... Διότι, η όλη αυτή φαντασμαγορική επίδειξη δύναμης διεμήνυε στα υπνώττοντα έθνη «ό,τι και να λέτε οι όσοι βαρεμένοι εσείς ευαίσθητοι, ΕΜΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΡΑΤΑΙΟΤΕΡΟΙ, σε πείσμα σας»!...
Απέφυγα γρήγορα την προκλητική εκείνη τηλεοπτική μετάδοση και τη λιγοσύνη των σχολιασμών των τριών Ελλήνων απεσταλμένων και κατέφυγα στην ασφαλή δι-έξοδο τού κατ' οίκον Κινηματογράφου.
Το Nuovo Cinema Paradiso του Giuseppe Tornatore (Όσκαρ καλύτερης ταινίας, 1990), με την έξοχη μουσική του Ennio Morricone, ήταν ό,τι ακριβώς μού χρειαζόταν ως αντίδοτο στην πικρότητα της διεθνούς τηλε-αναισθησίας. Μια ταινία δοκιμασμένη στον χρόνο, κλασική αξία πια, που διαθέτει τις δυναμικές να εκμαιεύσει δάκρυ από τον υποψιασμένο θεατή της. Οι αντι-ήρωες του Tornatore μού βεβαίωσαν πειστικότατα -ευτυχώς!- για μιαν ακόμη φορά, ότι αξίες παραθεωρημένες ολοένα, όπως φιλί και φιλία, ειλικρίνεια σχέσεων, λατρεία για τα μικρά της καθημερινότητας, νοσταλγία ή και αυτοθυσία, μπορούν να ξαναγίνουν η σωσίβια λέμβος της ψυχής μας, η οποία μαραίνεται ολοένα μέσα στον βέβηλο θόρυβο της Πραγματικότητας.
Κάτι βαθύ και απροσδιόριστο μ' έπληξε προχθές… Καλημέρα.
16 σχόλια:
δεν παρακολούθησα την τελετή, ούτως ή άλλως αυτές είναι πανάρχαιες και δοκιμασμένες τακτικές. Όλες οι "αυτοκρατορίες" μικρές και μεγάλες, σημαντικές και ασήμαντες, προσωπικές και μη, κάποια στιγμή καταρρέουν...........
η ταινία ναι, έχει πολλά να πει, θα σου πρότεινα όμως και τον "Άνθρωπο του 1900" (το "πλοίο" είναι η φωτογραφική μου μηχανή :) δες τη και θα με καταλάβεις :)
Ίσως μερικές φορές γίνομαι βαρετός με τις συνεχής φιλοφρονήσεις αλλά μου αρέσει η ιστοσελίδα σου, αυτό θέλω να πω όταν τη διαβάζω :)
Σε ότι αφορά την προηγούμενη ανάρτηση με το γκραφίτι, είναι άπρεπο το ξέρω, αλλά μου φάνηκε αστείο
Εννοείται Π.Κ.!
Δεν είναι οι τελετές έναρξης - φιέστες για ποιητές.
Ο βερμπαλισμός δεν ταιριάζει στους γρηγορούντες.
Άρα κατανοώ γιατί κατέφυγες στο "Σινεμά ο Παράδεισος", όπου η παρακολούθηση μιας ταινίας κατακτάται, σαν τον παράδεισο, και δεν είναι καθόλου αυτονόητη!
Δοκιμασμένο εμβόλιο, κατά της σκληρής πραγματικότητας...
ένα χάδι, μια αγκαλιά αγαπημένου μας προσώπου κι ένα βλέμμα γεμάτο (α-νόητο) νόημα...
Δεν είδα ποτέ την τελετή έναρξης.
Εκείνη τη στιγμή, επέλεξα να αφήσω σχόλιο στο μπλογκ, ενός φίλου.
Κυριακάτικη ευχή, για άγγιγμα ψυχής
@ Ηλιογράφε,
Ναι, αλλά μέχρι που να καταρρεύσουν αυτές οι αιματοβαμμένες αυτοκρατορίες, πόσες και πόσες ψυχούλες θα έχουν ήδη σπρωχτεί στη Λήθη;;;;
Ευχαριστώ για την πρόταση ταινίας και για την καλή άποψη για την Ιστοσελίδα αυτήν εδώ!`Ανταποδίδω τη φιλοφρόνηση!
@ Παν. Ανδριόπουλε,
Και τι έχει απομείνει στους Ποιητές; Ένα Τίποτα, που με αυτό ανά χείρας προσπαθούν (ανοήτως) ν' αλλάξουν τον Κόσμο...
Το "Σινεμά ο Παράδεισος" είναι και Παρελθόν και Προσδοκία!... Για όλα τα γούστα δηλαδή!...
Καληνύχτα!
@ Νεφέλη,
Τόπιασες το υπονούμενο!!!Άπό ένα λίγο τίκτεται το Πολύ της Ψυχής και το Παν του Παντός!
Καλά έκαμες και δεν είδες τη φιέστα του Πεκίνου, αιματοβαμμένη -ούτως ή άλλως- παρά τη λουστρινένια επιφάνεια... Αν και δεν την είδα ολόκληρη, είχε πράγματι μιαν "αβάσταχτη ελαφρότητα"...
Χαίρε!
Αηδία αυτοί οι Κινέζοι γενικώς. Όσο για την ταινία, μάλλον πρέπει να την δω.
Μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχουν φτιαχτεί ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου...
@ Ναν,
Παρά τον Πολιτισμό τους, τον εξαίσιο και τόσο θελκτικό, με την όλη ιμπεριαλιστική και υπερφίαλη συμπεριφορά τους, μού κάθονται στο στομάχι...
@ Κική,
Αχ, αυτός ο Κινηματογράφος, τι μπορεί να κάμει!
Δίκιο έχεις, ασφαλώς!
Καλημέρα.
Πολύ καλημέρα σε όλους, χαίρομαι που δεν είμαι η...παράξενη, έχω και παρέα, ακριβώς για τους ίδιους λόγους, αρνήθηκα ακόμα και ν΄ανοίξω την τηλεόραση.
Σε τελευταία ανάλυση, μια από τα ίδια, τα έχουμε μπουχτίσει πια αυτά τα "υπερθεάματα".
Καλό Δεκαπενταύγουστο.
δ.μ.τ.
@ Διονυσία,
Αυτή η στάση απόστασης και άρνησης από την αυτοκρατορία του υπερθεάματος ουδόλως δηλοί παραξενιά, αλλά δια-δηλώνει ψυχική υγεία και οξεία ευθυκρισία.
Με φιλικά αισθήματα
π.Π.
Δεν είδα αυτή τη φιέστα, και όχι μόνο γιατί δεν είχα το χρόνο αλλά γιατί δεν μ άγγιξε μέσα μου κάτι. Δεν ξέρω κάν με τόσα ντόπιγκ, αν διασώζεται και καθόλου το "Αρχαίο πνεύμα αθάνατο" και άν το"αγρίλι του Ηρακλέα" της Καλλιπάτειρας, είναι το έπαθλο.. Τέλος πάντων! Αλλά για την ταινία "Σινεμά ο Παράδεισος" έχω να πω οτι είναι απο τις αγαπημένες μου. Είναι επιστροφή στην αθωότητα, και παράθυρο στην αλήθεια, στη γνησιότητα των πραγμάτων. Κάνουμε απόδραση στο αληθινό όταν μας πνίγει το κιτς, που κυβερνάει τον κόσμο...
@ Αριάδνη Δήμου,
Προχωρώ περισσότερο: Αρχίζω και... μισώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Αφού δεν είναι δυνατόν ούτε εκεχειρία να γίνει κατά την διάρκειά τους, τι τους χρειαζόμαστε; Η Νότια Οσετία θρηνεί και οδύρεται, παντού στον κόσμο οι πεινασμένοι και αιματοβαμμένοι είναι μια πικρότατη πραγματικότητα, τότε τι συζητάμε -οι υποκριτές- για πνεύμα Ολυμπισμού, Αδελφοσύνης και τα τοιαύτα;
Γιατί δόθηκαν στην Κίνα οι νυν Ολυμπιακοί; Ξεχνούν τι σημαίνει Κίνα; Ή, μάλλον, δεν ξεχνούν, γι' αυτό ακριβώς και τους πήραν...
Πικρή η όλη κατάσταση και θλιβερότατη έως δακρύων...
Μια εικονική έστω κατάσταση Παραδείσου μάς διασώζει τώρα πια, αγαπητή φίλη!... Το αμυδρό φως στο πολύ βάθος του τούνελ, η μικρή λάμψη στο σκοτάδι της πρωίας! Ας ελπίζουμε, ας αποβλέπουμε προς τα Εκεί, διότι τα Εδώ όζουν...
Πολλές Καλημέρες!
Θα μου επιτρεψετε να αποδωσω φορο
τιμης πρωτα απο ολα στον πεθαμενο
ΑΛΗΘΙΝΟ αθλητισμο που ξεκινησε απο την ομορφη και παντα ΑΘΑΝΑΤΗ Ελλαδα μας,αλλα επεσε ηρωικως στον βωμο του χρηματος και στις μερες μας ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ απο τα παγκοσμια τηλεοπτικα μεσα, μεσα στην χλιδη και τον ανεμοστροβιλο των εκατομμυριων βιτρινας, που σε πεισμα του πεινασμενου και εξαθλιωμενου κοσμου γυρω, που ψαχνει ενα κοματι ψωμι. Αλλα ειναι πολυ δισκολο να γινουν περικοπες απο πολυτελη σταδια, αμυθητου πλουτου, πολυτελειες που
χαιρεται το ματι να τα απολαμβανει, αλλα ειναι μονο για ενα φεγγαρι, αφου τελειονουν ολα τοσο μα τοσο γρηγορα μολις μετα μερικες μερες.
Ετσι τα εκατομμυρια μετα το τελος
μενουν κλεισμενα μεσα σε κτιρια βουβα που ακουγεται ο αποηχος απο τα χειροκροτηματα των χιλιαδων θεατων σαν σε ονειρο !
Ο παγκοσμιος ανταγωνισμος στην παρουσιαση του πρωτοτυπου για τους Ολυμπιακους, επισκιαζει τα σοβαρα
προβληματα παγκοσμιως και στρεφει
εστω για λιγο την σκεψη μακρια απο την καθημερινοτητα. Μακρια απο ματια που κλαινε για τον χαμο αγαπημενων, απο πεινασμενα παιδια, γεροντες χωρις περιθαλψη, φυσικες καταστροφες που ειναι στο περιμενε για να γινουν σπιτια και νοικοκυρια απο την αρχη. Χρηματα που πανε χαμενα σε πολιτελειες που ειναι περιττες.
Οι Ολυμπιακοι αγωνες πρεπει να γινονται μονιμα στην Ελλαδα που απο εκει ξεκινησαν. Οχι μεσα σε κλουβια αλλα σε σταδια ελευθερα με την πραγματικη αξια του καθενος χωρις (παρατραγουδα)και αποκλισεις. Ο αθλητης πρεπει να πιστευει σε αυτο που κανει οπως οι προγονοι του και να κερδιζει με την δικια του αντοχη.
Η φιεστα Πεκινο φαντασμαγορικη στο επακρο διαφημιστηκε μεσω των
Ολυμπιακων, δειχνοντας την ισχυ των εκατομμυριων που θα μπορουσε να διατεθουν για πεινασμενο λαο. Καλα θα ειναι να ελαττωσει το καυσαεριο που πνιγει την πολη και τον πλανητη πανω απο ολα !
Ναστε παντα καλα.
@ Λάνα Καντιάνη,
θερμές ευχαριστίες για την ευθικρισία του σχολιασμού σου. Μού άρεσε πολύ. Πάντα στην διάθεσή σου.
Απ' την πατρίδα, Φιλία!
Δημοσίευση σχολίου