[Ανάτυπο από τα ΤΕΤΡΑΜΗΝΑ (τεύχ. 50), Άμφισσα 1993]
"Από το χέρι με πήραν οι νεφέλες
Κι απάνω κει στου λόφου την κορφή
καίγω διάστημα και χρόνο,
ένας σου μαντατοφόρος
ένα όνειρο δικό σου εγώ, Θεϊκέ Θάνατε"
Giuseppe Ungaretti
Ο Γιάννης Ρίτσος ήδη απέχει πολύ από εμάς. Και ίσως τώρα, που κι αυτόν, όπως όλους, "από το χέρι τον πήραν οι νεφέλες" κι όλο πάει, είναι πια καιρός, αλλά και χρέος μας, να μνημονεύσουμε τον ποιητή, που, όχι κατ΄ ευφημισμόν, δείχθηκε με τον τρόπο του Μαντατοφόρος της Ανάστασης. Πράγμα που σημαίνει, ότι ο Ρίτσος, σαν δημιουργική οντότητα, συνετέλεσε τα μέγιστα στην επαναδιαπραγμάτευση όλων των χαμένων υποθέσεων της Φυλής και των ξεπεσμένων οραμάτων της υπόστασής μας, αλλά και στη διαμόρφωση του τελικού ζητούμενου στην Τέχνη του Λόγου: Της ποιητικής δηλαδή καινούργιας ηθικής του.
Στα δυο Κείμενα και στο Ποίημα που ακολουθούν, προσεγγίζουμε τον Ρίτσο με μόνους γνώμονες την αυθεντία του συναισθήματος και τη διαύγεια της φαντασίας, παραμένοντας εκ πεποιθήσεως σε απόσταση ασφαλείας από τις φερόμενες ως επιστημονικές αναλύσεις της Ποίησης, που συνήθως αλλοιώνουν την εικόνα και παραποιούν το γνήσιο των πραγμάτων. Αλίμονο, δηλαδή, αν επιχειρήσουμε να συμπιέσουμε π.χ. τη λέξη "θάλασσα" στα επτά της γράμματα, τη λέξη "άγαλμα" στη συχνότητα των άλφα της ή το φαινόμενο "Ρίτσος" στην ιστορική - βιολογική του μόνο διάσταση. Τότε ο Ποιητής απ' τις νεφέλες, ο κάθε Ποιητής, αποστρέφει το πρόσωπο και για μιαν ακόμη φορά πικραίνεται... Μπορεί όμως και να χαίρεται μακάριος, μια και το μήνυμά του τελικά δεν αλώθηκε απ' τους βαρβάρους.
[ … ]
[Το πόνημα αρθρώνεται με τα Κείμενα: Ι. ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΥΠΡΕΠΕΣ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ και ΙΙ. "ΑΡΓΑ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ" (Μια πρώτη και μια τελευταία ανάγνωση). Καταλήγει μ' ένα ποίημα υπό τον τίτλο ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ. O αναγνώστης μπορεί να το αναγνώσει στην διαδικτυακή ποιητική Ανθολογία σύγχρονη ελληνική ποίηση. Θα υπάρξει όμως και σχετική επόμενη ανάρτηση].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου