Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Να, που κάθε μέρα μαθαίνω πράγματα ουσίας και διάρκειας, τα οποία με χειραγωγούν μακριά από την ευ-δαιμονική μου αυτάρκεια και αυταρέσκεια, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω, ότι δεν είμαι το κέντρο του σύμπαντος, ούτε συγκεντρώνω το ενδιαφέρον του κοσμικού γίγνεσθαι ή… απο-γίγνεσθαι!
Μιλώ προσωπικά παραπάνω, διότι, αν ως χριστιανικός κόσμος και μάλιστα ελλαδίτικος δεν βάλουμε βαθύτατα το δάχτυλο στον «τύπον των ήλων», ώστε να μας πονέσει όσο γίνεται περισσότερο, δεν πρόκειται να έλθουμε «εις εαυτόν».
Μόλις έλαβα ένα μικρό βιβλίο από τον Λιβανέζο φίλο μου Roni Bou Saba (πτυχιούχο Αραβικής Φιλολογίας και Ορθόδοξης Θεολογίας στον Λίβανο και ήδη φοιτητή Ελληνικής Φιλολογίας στην Πάτρα), ο οποίος με τιμά συχνά-πυκνά εδώ στον «Ίσκιο» με τα εύστοχα σημειώματα / σχόλιά του.
Το βιβλίο αποτελεί μεταφραστικό ανδραγάθημα του Roni ενός πολυσήμαντου δοκιμίου του Μητροπολίτη Βύβλου, Βότριδος και Όρους Λιβάνου Γεωργίου (Georges Khodr), με τίτλο «Η φύση του Ισλάμ», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Μαΐστρος (2009), με Πρόλογο κι Επιμέλεια της Εκδότριας Εύης Βουλγαράκη – Πισίνα.
Δεν γνώριζα ούτε τον Ζορζ Κοντρ ως διανοητή, μήτε ότι μπορεί (αν και πρέπει) ένας Ορθόξοξος Επίσκοπος, να εκφράζεται με τόση ευρυχωρία σκέψης και διάθεση αγαπητική για τον Άλλο, τον Διπλανό, τον Έξω από Εμάς. Ατυχώς, έχουμε συνηθίσει τους Ορθόδοξους Ιεράρχες μας (στην συντριπτική τους πλειονότητα, πλην ελαχίστων φωτεινότατων εξαιρέσεων), αλλά και τον θεολογικό μας κόσμο, να δρουν και ν’ αντιδρούν λαβυρινθωμένοι από τη μέσα πλευρά των ολόκλειστων θυρών της αυτάρεσκης στενοκαρδίας τους.
Ο Μητροπολίτης Γεώργιος (γενν. 1923) δεν είναι ο τυχόντας! Εμπνευστής του MJO, του λιβανέζικου δηλαδή νεολαιΐστικου κινήματος, από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου Ορθόδοξων Νέων, καλός συγγραφέας και απροκατάληπτος διανοητής, επιδέξιος εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αντιοχείας σε πλείστα όσα διεθνή fora, μες από αυτό του το δοκίμιο (διάλεξη κατά την ανακήρυξή του σε επίτιμο διδάκτορα του Ορθόδοξου Θεολογικού Ινστιτούτου του Αγίου Σεργίου, 22.6.2007 - απ' όπου και η διπλανή φωτό) μιλά την Αλήθεια για το πώς και το γιατί του Ισλάμ. Και ξέρετε; Στην εποχή του δόγματος «πες μου ένα ψέμα, να σε αγαπήσω», η ξεκάθαρη Αλήθεια για τον Άλλον, δεν είναι πάντοτε αρεστή, όταν μάλιστα μάς ξεβολεύει από την πνευματική μας ραστώνη και χαύνωση.
Για να κατανοήσει ο αναγνώστης το αλογόκριτο της σκέψης τού στοχαστή Κοντρ, επιλέγω κατά τύχην ένα πολύ σύντομο προσωπικό του στιγμιότυπο του 1941, από τα φοιτητικά του χρόνια (σελ. 45):
«Ένας φίλος, καθώς μ’ επισκεπτόταν στο φοιτητικό μου δωμάτιο, βλέπει στο γραφείο μου ένα Κοράνιο. Μού λέγει: "Μα γιατί το διαβάζετε;" Η απάντησή μου ήταν η εξής: "Ψάχνω τα ίχνη του Χριστού παντού"».
Τι φανερώνει αυτό το λίγο; Μα, οπωσδήποτε, το Πολύ της Αγάπης και της Συναλληλίας. Ότι «το πνεύμα όπου θέλει πνει», ενώ είναι ανάγκη να ξεδιακρίνουμε -δίχως βέβαια συγκρητιστικές αλχημείες και λογικές- την όποια καλότητα τής έξω επό εμάς κοσμοθεωρίας του Διπλανού, δίχως εγκλωβισμούς σε συνήθεις (α)θεολογικούς σχηματισμούς, από τους οποίους ένας μόνον -παρεμπιπτόντως- απουσιάζει: Ο Θεός της Αγάπης.
«Η φύση του Ισλάμ» του Ζορζ Κοντρ δεν είναι λόγος ex cathedra, αλλά έλλογος λόγος αφ’ ενός αυτοσυνειδησίας και αυτομεμψίας, αφ’ ετέρου αγαστής συνύπαρξης θρησκειών και δογμάτων σε μιαν ευαίσθητη κι αιματοπότιστη περιοχή, όπως αυτή της Μέσης Ανατολής.
Εκεί, σ’ εκείνους τους τόπους του κολαζόμενου (από έξωθεν συμφέροντα) Παραδείσου, η καθημερινή συνάντηση και συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων τείνει να γίνει και θεολογική. Στον δυτικό όμως κόσμο (ο οποίος βιώνει οσονούπω την δύση του) τα πράγματα είναι πιο δυσχερή. Ο Φόβος, εξαιτίας της σύγχρονης πολιτικο-κοινωνικής έκφανσης του Ισλαμισμού, ήδη «έξω βάλλει» την Αγάπη. Γνωστά γεγονότα ακροτήτων εκατέρωθεν των δύο κόσμων δημιουργούν δισταγμούς ή και εναντιότητες, όμως ποια από τις δύο πλευρές είναι πράγματι «αθώα του αίματος»;
Γι’ αυτό υπερτόνισα στην αρχή, ότι ο Μητροπολίτης Όρους Λιβάνου μιλά την Αλήθεια και την Αγάπη, που ΕΙΝΑΙ ο Θεός! Η Καταλλαγή μπορεί να είναι και τρόπος και τόπος συνύπαρξης, η δε Αγάπη, η μόνη κοινή γλώσσα συνεννόησης και συνεργασίας.
Ευχαριστώ από καρδιάς τον Συγγραφέα, τον Μεταφραστή και την Εκδότρια, οι οποίοι μού έδωσαν την ευκαιρία πρόσβασης σ’ ένα κείμενο ανατρεπτικό, κάνοντας ως εκ τούτου τις παραπάνω ταπεινές σκέψεις. Καλή συνέχεια σε όλους!
9 σχόλια:
Μακάρι να σας ακούσουν εκείνοι που πρέπει.. Προσπαθούν να "κλειδώσουν" το Θεό στα δικά τους στεγνά όρια, και σακατεύουν τους νέους που τους εμπιστεύονται.. Ξέρετε τι εννοώ..
Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η προσέγγιση. Υπάρχει ελπίδα όταν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην κλήρο.
Συγχαρητήρια στον Roni Bou Saba.
Θα πρέπει να είναι εξαίρετο βιβλίο,ευχαριστώ που μέσω του ιστολογίου σας το γνώρισα και έτσι θα προσπαθήσω μελετώντας το να γίνω κι εγώ κοινωνός των σκέψεων του συγγραφέα..
Όμως,Πατέρα Παναγιώτη,το να στεκόμαστε με σκεπτικισμό και ίσως κάποτε και κριτικά απέναντι στον Άλλο,στον Διπλανό,δεν σημαίνει -τουλάχιστον πάντα-έλλειψη αγάπης,φόβο ή εγκλωβισμό σε σχήματα και στεγανά.
Κι όταν γράφω ''στεκόμαστε κριτικά στον Άλλο,στον Διπλανό'',σαφώς δεν εστιάζομαι στον Άνθρωπο-Πρόσωπο,στον Άνθρωπο-Εικόνα του Θεού,που είναι -a priori- κάθε αδελφός μας,ομόδοξος,ετερόδοξος,αλλόθρησκος,άθρησκος,άθεος,αγνωστικιστής,όποιος....
Αναφέρομαι σε επίσημες ,πιο οργανωμένες και λίγο ''άγαρμπες'' κινήσεις κι εκφράσεις αυτής της- ανεκτίμητης όντως και αενάως ζητούμενης-Συναλληλίας..
Ταπεινές προσωπικές σκέψεις εξέφρασα,σας ζητάω συγγνώμη.
Μιά βόλτα είπα να κάνω στο blog Σου και έπεσα στην αναγγελία του βιβλίου του Σεβ. Μητροπολίτου Ὀρους Λιβάνου κ. Γεωργίου, με τίτλο «Η φύση του Ισλάμ» του Αραβόφωνου Ελληνορθόδοξου πατριαρχείου Αντιοχείας, όπως επίσημα λέγεται.
Και το λέω αυτό, γιατί σ' εκείνη την περιοχή υπάρχουν πολλοί Πατριάρχες που υπογράφουν «ο Αντιοχείας.......» διαφόρων δογμάτων.
Πολύ σπουδαίο το εγχείρημα και χρησιμότατο τόσο για τους εντός, όσο και για τους εκτός των συνόρων Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής.
Για τους εκτός οι πιστοί του Ισλάμ είναι οι ανθρωποι της διπλανής πόρτας, οπότε λίγο παραπάνω γνώση δεν βλάπτει.
Για τους εντός, η απόκτηση γνώσης ειναι σπουδαία υπόθεση, γιατί θα τους δοθει η δυνατότητα να τους καταλάβουν, να αντιληφθουν ίσως τον τρόπο σκέψης Τους, οπότε να μην ακούμε και τις σχετικές «σοφίες» από τα παράθυρα της ΤV.
Φυσικά πιό πετυχημένο πρόσωπο δεν θα μπορουσε να βρεθεί! Άτομο προικισμένο με γνώση, που το παιδικό Του κλάμα, το κλάμα δηλ. του μικρού Γιώργου έσμιγε σε συγχορδία, με το κλάμα του μικρού Του γείτονα του Μουράτ.
Έχομε λοιπόν στην εδώ περίπτωσή μας συγγραφέα εκ των έσω. Τι το καλύτερο!
Οπότε έρχεται ο Roni o Φίλος Σου, ο Roni Bou Saba που πήρε το κείμενο του Σεβ. Γεωργίου και μας το παρέδωσε στη γλώσσα μας. Τον ευχαριστούμε θερμά γι΄ αυτό. Πολύ καλή και σημαντική η δουλειά Του. Προσθέτει στις γνώσεις μας. Και ένα "μπράβο" έχω να πω σε Σένα, για την παρουσίαση.
Καλήν ανάγνωση στους Φίλους!
π. Παναγιώτη η ματιά με την οποία μελετήσατε το κείμενο το τοποθέτησε στην καρδιά του Ελλαδίτικου εκκλησιαστικού γίγνεσθαι. το βιβλίο έτσι απόκτησε και άλλη διάσταση χάρη στη διορατική σας προσέγγηση. σας ευχαριστώ για την αγάπη που μου δείχνετε συνεχώς και παντοιοτρόπως. ευχαριστώ πολύ τους σχολιαστές για τα καλά και ενθαρρυντικά τους λόγια.
@ Αριάδνη,
Άχρονος ο Θεός, απροσέγγιστος, ανέγγιχτος, απερινόητος!
Κι εμείς "γνόντες Θεόν, μάλλον δε γνωσθένετες υπ' αυτού"!!!
Χρέος μας η θητεία στην Αλήθεια! Αυτό μάς απομένει!
@ Απουσία Φίλη, τόσο παρούσα άλλωστε,
Καλώς μάς ήρθες στην ιντερνετική μας παρέα. Σε καθιστούμε επίτιμη Ενορίτισσα του "Ίσκιου"!!!
Η σκέψη σου μαρτυρά άνθρωπο αγωνίας περί τα πνευματικά ζητήματα και ότι παραμένεις ανύστακτη στην έπαλξη του Χρέους!
Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Πάντως η Αγάπη υπερτερεί. Ακόμα κι έναντι των μεγαλύτερων ροπών, τροπών και ανατροπών του καθ' ημέραν βίου μας, η Αγάπη είναι Δρόμος. Έστω κι αν δεν υπάρχει αυτός ο δρόμος, καθίσταται η ίδια η Αγάπη Δρόμος για να διαβούμε προς τη θέα των Αθεάτων εν Αγάπη!
Συγκλονιστική η βίωσή της (κι εγώ που σού γράφω τώρα, δεν την έχω κατορθώσει όπως θα ήθελα), αλλά γνωρίζω, ότι μπορεί να μάς προσφέρει ουράνια ηδύτητα κι εσχατολογική μακαριότητα!
Ας εργασθούμε προς τα Εκεί, όπου ανατέλλει το Φως το προ αιώνων και η άφθιτη Ελπίδα μας!
@ π. Γεράσιμε,
Καίρια η προσέγγισή σου! Σ' ευχαριστώ και σού εύχομαι όλα τα καλά εκεί στη Γαλλία, όπου ευδόκιμα, διακονείς!
Τουλάχιστον εσύ πλέον γνωρίζεις τι εστί συνύπαρξη με τον Άλλον!!!
Χαίρε!
@ Ρόνι,
Μάλλον υπερβάλλεις με όσα μού γράφεις. Δεν έγραψα τίποτε περισότερο από απλές σκέψεις, τις οποίες από καιρό ήθελα να δημοσιοποιήσω, μια κι αισθάνομαι χαωμένος κι εγκλωβισμένος σ' έναν αδιέξοδο λόγο τριγύρω μου, απνευμάτιστες ομιλίες και μεγάφωνες υποσχέσεις για το επέκεινα των καιρών...
Κι αν ετούτο το διαπιστώνει ένας θεολόγος (κατά το πτυχίο τουλάχιστον, όχι στην ουσία), φαντάσου τι μπορεί να σκέπτεται ένας καθημερινός άνθρωπος, ο οποίος ζητά λόγο παρηγορητικό, λόγο ουσίας, ώστε ν' αποκτήσει (ή ν' ανακτήσει) λόγο ύπαρξης...
Αν όμως χαμηλώναμε λίγο τον τόνο τον κηρυγματικό μας, αν κατεβάζαμε λιγουλάκι το υψωμένο διδακτικό μας δάκτυλο, τότε τα πράγματα θα έρχονταν στα... ίσια τους, θα γινόντουσαν περισσότερα ανθρώπινα και (γιατί όχι;) περισσότερο θεοπρεπή και θεοτερπή!!!
Από πλευράς μου, σού οφείλω χάριτες για την καλή ευκαιρία γνώσης κι επίγνωσης που μού παρείξες!
Είδα τώρα τη συνέντευξη του Roni Bou Saba στον Π. Ανδριόπουλο για το βιβλίο,του μητροπολίτη Γεωργίου, και μου άφησε πολύ έντονη εντύπωση.
Ειδικά η φράση: "Ψάχνω τα Ίχνη του Χριστού που κοιμάται στη νύχτα των θρησκειών"..
Ακόμη πολλές έννοιες και ερμηνευτικές διαφορές που για πρώτη φορά άκουσα.
Και το τόσο παράδοξο για μας, οτι και στο Ισλάμ "βλέπουν" την εμφάνιση του Χριστού στη Δευτέρα παρουσία, ενώ τιμούν την πιο Αγνή Μητέρα, την Παναγία..
Ευχαριστώ θερμά όλους γι αυτά που άκουσα και μ έκαναν να σκεφθώ.
Όντως όλα είναι μιά Συνάντηση.
Δημοσίευση σχολίου