Κάθε χρόνο, στις 12 Αυγούστου, η Ζάκυνθος αναθυμάται περίλυπη τον ενταφιασμό της κάτω από τα ερείπια και τη φωτιά της Σεισμοπυρκαγιάς του 1953. Κλαίει και οδύρεται, αναλογιζόμενη τα παλαιά της έχια και τη σημερινή της αλλοπρόσαλλη κατάσταση... Όχι, ο Χρόνος δεν υπήρξε για την περίπτωσή της γιατρός... Θα μπορούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να επουλώσει τα εγκαύματά της, αλλά οι Ζακυνθινοί της πεντηκονταετίας μετά τη μεγάλη Καταστροφή δεν έδωσαν ποτέ (ή σχεδόν ποτέ, μια και οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τραγικότροπα τον κανόνα) τον καλύτερο και βαθύτερο εαυτό τους για την αναγέννηση του προπατορικού μεγαλείου μες από την τέφρα εκείνου του αδηφάγου του Χαλασμού, ο οποίος χώρισε για πάντα την τοπική μας Ιστορία σε γεγονότα προ Σεισμού και μετά Σεισμόν...Η περιώνυμη και ζηλευτή "Φλωρεντία της Ανατολής", τουτέστιν η Ζάκυνθος του Πολιτισμού απλώς κάποτε fuit και «ωραία και μόνη»… Δυστυχώς, αποκάηκε το '53, ό,τι απόμεινε από αυτήν απογέρασε πολυτραυματίας στα νεότερα χρόνια, απέθανε ύστερα κι ετάφη μετά πολλών επαίνων και δακρύων… Ακόμη και ακόμη βέβαια την κλαίμε κροκοδειλίως, παρηγορούμενοι ή και αυτοϊκανοποιούμενοι, ότι -ως τόπος- φέραμε παλαιόθεν την άνοιξη σε ό,τι μάς αφορούσε. Τι να ζητάμε πιά; Μεγάλα λόγια μικρόνοων ανθρώπων, οι οποίοι με βαριεστημάρα διεκπεραιώνουν τον κακό μας τον καιρό, δίχως πια "λογισμό" και "όνειρο"...
Η προσωπική μου πεποίθηση (ό,τι και να μάς υπόσχονται οι διάφοροι αδιάφοροι ελπιδοφόροι προσωπιδοφόροι), δεν αλλάζει, ατυχώς… Το Κότερο ποντίστηκε διαπαντός... Βιώνουμε ήδη την υποβρύχια φάση μας, «εις τον πάτο της εικόνας»… Οι όποιες δειλές ακτινίτσες - μικρές οάσεις του φερόμενου ως σύγχρονου Πολιτισμού εν τη νήσω των Ποιητών (όσες τελοσπάντων διαπιστώνουμε διάσπαρτες στην ατζέντα των ημερών) αποτελούν μονάχα μια κάποια «παρηγοριά στον άρρωστο», ο οποίος θεωρείται πλέον (και είναι) ψιλοταξιδεμένος, αλλά να: τού λέμε και μια καλή κουβέντα για να πιαστεί από αυτήν, ώστε να μην απελπίζεται.
Η κατάστασή μας είναι πλέον μη αναστρέψιμη... Ναι, είμαι απαισιόδοξος κι επιμένω... Δυστυχώς, μετά από τριάντα χρόνια και βάλε (πώς περάσανε ήδη…) ενασχόλησής μου με τον Πολιτισμό και την Δημιουργία στον τόπο μας, δικαιούμαι -πιστεύω- να πω, τροποποιώντας μια σοφή ρήση, ότι πλέον, σ' αυτόν τον τουριστομανή τόπο, «Πατήρ πάντων Πόλεμος ή... Σεισμός»…
π. Π.Κ.
[Το έργο της σημερινής δημοσίευσης είναι του ζωγράφου-αγιογράφου Ιωάννη Τσολάκου και αποτυπώνει τις μετασεισμικές στιγμές του '53 στη Ζάκυνθο.]
4 σχόλια:
εκει στον πάτο της εικόνας, βιώνουμε παράλληλα την υποβρύχια φάση μας και οι ακτές της απέναντι στεριάς...
Συμβαίνουν αυτά, δυστυχώς όμως όταν πρέπει, απλά διαγράφουμε αντί να προσπαθούμε να αναβιώσουμε ή ακόμα και να ανασυστήσουμε...
Αυτό όμως συμβαίνει παντού, κι όχι μόνον στη Ζάκυνθο...
Ονομάζεται και επιβίωση...
Καλημέρα από την βροχερή ΝΖ...
Συμμερίζομαι απολύτως την απαισιοδοξία σου, αγαπητέ Π.Κ.
Απλώς δεν την περιορίζω στην Ζάκυνθο. Θεωρώ ότι είναι η παθολογία της σύγχρονης Ελλάδας, η οποία εν έτει 2009 ζει μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση.
Γι' αυτό μνημονεύω Νίκο Γκάτσο: Ο τόπος προχωράει με τις εξαιρέσεις του.
Δύσκολοι καιροί πάτερ Παναγιώτη,συμφωνώ με τους προλαλίσαντες...παντού και πάντα μία από τα ίδια, η..κλίμακα μόνο διαφέρει πια...εν ονόματι της προόδου= του...αγίου χρήματος, ισοπεδώσαμε τα πάντα.
εγώ θα σταθώ μόνο στη θλιβερή σημερινή επέτειο, στις στιγμές αγωνίας και πόνου που ζήσαμε όλοι εμείς που βιώσαμε την, ολική, σχεδόν καταστροφή του πάλαι ποτέ πανέμορφου νησιού μας...
εύχομαι υγεία και γερή μνήμη σε όλους για να μην ξεχνάμε,
καλή και όμορφη μέρα να έχετε,
δ.μ.τ.
Δημοσίευση σχολίου