© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Για την αυτάρεσκη θλίψη ενός υδροβάτη


ΣΠΙΤΙΣΙΟ ΑΡΩΜΑ

Τ' άρωμά της το 'φερνα
απ' το σπίτι μου.
Μύριζε ήλιο και γιασεμί
ζέστα και παράδεισο
πυκνή στα μάγουλα και ροδαλή δροσιά
λιγοθυμιά
από έρωτα αμούστακο.

Το άρωμα που τής έφερνα
απ' το σπίτι μου
τ' ακούμπησα στο κομοδίνο της
για να με κάνει άντρα.



Ο ΘΡΗΝΟΣ ΝΤΥΘΗΚΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΤΙΧΟΣ

Δοκιμάζεται των τεράτων η υπομονή
Όταν απ' τη βροχή περιμένεις
Να στρώσει ό,τι το χιόνι
Διάφανους ανθρώπους μες στα σπίτια
Γλώσσες λευκές στις γειτονιές
Καρότα στης αναποδιάς τα στόματα
Αντί στους πνεύμονες τσιγάρα


ΛΑΜΔΑ

Λαβύρινθος χρωμάτων η πρώτη μου απόκριση
Υψίφωνος γλύφει τ' αυτί μου σε σπειροειδή ανατριχίλα
Διαμάντι το λίγο ακόμη στα πέλματα καρφώνει
Ίπτανται για πάντα στο στήθος σου που χρόνο μού βυζαίνει
Άρχισα να καταλαβαίνω και τούτο το χάδι

**********

Τα παραπάνω τρία τυχαία κι ενδεικτικά ποιήματα προέρχονται από τις τρεις συλλογές του Δημητρίου Μουζάκη, που είχε την ευγένεια να μού αποστείλει.

Ο Δημήτριος Ι. Μουζάκης γεννήθηκε το 1979 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Άνδρο. Είναι Βιολόγος (M.Sc.) και φοιτά στο Τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών για την απόκτηση δεύτερου τίτλου. ΄Εχει εκδόσει έως τώρα τα παραπάνω τρία ποιητικά βιβλία: "Η αδελφότητα της θλίψης" (Δωδώνη, 2006), "Υδροβάτης" (Δωδώνη, 2007) και "Αυτάρεσκη σιωπή" (Ενδυμίων, 2009). Στον προσωπικό του ιστότοπο, εδώ, δημοσιεύει συχνότατα τα νεότερά του ποιητικά σκιρτήματα.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω καταγίνει πολύ στην ποίησή του, μια και σήμερα μόλις έλαβα το πακέτο με την εναποτυπωμένη σε βιβλία ψυχή του νέου φίλου, αλλά, παρακολουθώντας τον τόσο καιρό μες από τις αναρτήσεις του στο διαδίκτυο, θεωρώ ότι συνάδει απόλυτα ο λόγος του με την περιρρέουσα θλίψη του καιρού μας και δη της γενιάς του. Στοιχίζεται με το αυτάρεσκο των ημερών και κυρίως των νυκτών μας. Μοιάζει συνάμα με περπάτημα πάνω στο νερό, θυμίζοντας συνειρμικά το γνωστό θαύμα του Ιησού και το καταβύθισμα του ολιγόπιστου. Έχοντας αυτά τα χαρακτηριστικά, τολμώ στην παρουσίαση ετούτη να θέσω τίτλο "για την αυτάρεσκη θλίψη ενός υδροβάτη", παραφράζοντας τους τίτλους των ποιητικών του συλλογών.

Μού αρέσει αυτή η ποίηση, επειδή με πλήττει γειώνοντάς με και μ' εξωθεί σ' επάρσεις του νου, καθώς συλλαμβάνω με τη νοητή bigbrotherίστικη κάμερά μου τον Δημήτριο να περιφέρεται (ας πούμε, παραδείγματος χάριν) στο νέο Μουσείο τής Πάτρας και ν' αποτυπώνει χάριν ημών των αναγνωστών του τις γλυπτές υπερβολές της Λήθης, τους άγαρμπους βοστρύχους του Ανέμου ή τις έκθετες θηλές της Αφωνίας.

Δημήτριε, ευχαριστώ για τη μέθεξη και τη μέθη!

4 σχόλια:

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Μ αρέσει το περπάτημα πάνω στο νερό γιατί πάντα υπάρχει ένα Χέρι απο το πουθενά και μία Φωνή να επιτιμήσει τα κύματα και νάρθει Γαλήνη Μεγάλη..

Churchwarden είπε...

Σας ευχαριστώ, πάτερ, για την ανάρτηση και τα ζεστά σας λόγια.

P. Kapodistrias είπε...

@ Ρεγγίνα,

Μακάρι να αισθανόμαστε και το Χέρι και τη Φωνή! Αλλά έως πότε; Πόσες πια ευκαιρίες;;;

Καλή Καθαρά Δευτέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Δημήτριε Ποιητή,

Έγραψα απλώς εκείνα που μού ήρθαν αυτόματα στο νου, διαβάζοντας τα στιχηρά σου!

Θα λάβεις αντιδωρήματα!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails