Η ταινία "Ψυχή Βαθιά" αφουγκράζεται τη συνταρακτική ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου που δεν έχει νικητές και ηττημένους, παρά μόνο ανθρώπινες, τραγικές ιστορίες. Στη νέα του ταινία ο Παντελής Βούλγαρης, πέρα από παρατάξεις και κομματικές ιδεολογίες, μάς μεταφέρει στον Γράμμο και το Βίτσι, όπου δόθηκε η τελευταία αιματηρή μάχη μεταξύ Εθνικού και Δημοκρατικού Στρατού και γράφτηκε ένα από τα σκοτεινότερα κεφάλαια της Νεοελληνικής Ιστορίας που ακόμα διχάζει. Ήρωές της δύο αδέλφια βοσκοί, ο Ανέστης (Χρήστος Καρτέρης) 17 χρονών και ο Βλάσης (Γιώργος Αγγέλκος) 14 χρονών, οι οποίοι επιστρατεύονται από τις δύο αντίπαλες παρατάξεις ως οδηγοί, καθώς γνωρίζουν καλά τα μονοπάτια και τα περάσματα της περιοχής. Μικρές ιστορίες εμπνευσμένες από πραγματικά περιστατικά, φόρος τιμής σε στρατιώτες και αντάρτες, όλοι τους πολύ νέοι που σκοτώνουν και σκοτώνονται σε έναν παράλογο πόλεμο.
Λίγες σκέψεις από ψυχής
του π. Παναγιώτη Καποδίστρια
"Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μάς βρήκε (...), Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες..." διαπιστώνει κάποια στιγμή, με τρόπο σπαρακτικά ήρεμο, ο Θανάσης Βέγγος στον μικρό (: μεγάλο) ρόλο που ερμηνεύει στην ταινία. Παράλληλα, το σύνθημα "Ψυχή Βαθιά" των Ανταρτών διέπει μυστικά -πλην ανεξίτηλα- όλες τις στιγμές του έργου, επενδύοντας με εκρηκτική σεισμικότητα τις συναισθήσεις των υποψιασμένων θεατών.
Ουδόλως επιθυμώ να δω την ταινία με τον τρόπο των Κριτικών. Άλλωστε, πιστεύω ότι ο λόγος των "ειδικών" δεν έχει πλέον ισχύ, όταν επιχειρείται, στην διάρκεια 136 λεπτών κινηματογραφικού χρόνου, καταγραφή βλάσφημου ιστορικού χρόνου, μιας τέτοιας ολόπικρης και σκληρά πονετικής περιόδου,η οποία αφορά πόλεμο και μάλιστα εμφύλιο, από τον οποίον -αλίμονο- ματώνουμε ως λαός ακόμη και ακόμη...
Απλώς θέλω να επισημάνω την διασώζουσα ποιητικότητα της ταινίας σε κάθε σχεδόν πλάνο, παρά τη συνολική σκληρότητά της. Διότι ποιητικότητα δε σημαίνει μόνον αδιέξοδο ρομαντισμό, αλλά και (όπου χρειάζεται) διάχυτο αίμα - πανίερο έτσι κι αλλιώς, αγάπες ολοφυρόμενες για επίδοση, βράχια σιωπώντα αν και τα είδαν όλα, ουρανό φιμωμένο, νερά πυροβολημένα, ρυτίδες ρυάκια, πληγές μη επουλώσιμες, έρωτες υποφώσκοντες κακοθανατισμένους...
Κρατώ την ποιητική / καθαρτική ματιά του Παντελή Βούλγαρη και πορεύομαι. Το ευθύβολο αυτό Βλέμμα έχει τη χαρακτηριστική ιδιότητα να βάζει τον καθέναν στη θέση που τού πρέπει, καθώς εισέρχεται βαθιά -μα πολύ βαθιά- στην Ψυχή, ώστε να εξορύξει το πολύτιμο Δάκρυ που αρμόζει στην περίπτωση. Ίσως επειδή γνωρίζει τη ρήση του Πλάτωνα, ότι "η ποίηση είναι εγγύτερα στη ζωτική αλήθεια απ' ό,τι η ιστορία"!...
5 σχόλια:
πολύ δύσκολο θέμα για να μιλήσεις για το "Δεν είναι πόλεμος ετούτο που μάς βρήκε (...), Έλληνες να πολεμάνε Έλληνες..." σε τόσο σύντομο χρονικά έργο. είναι φανερή η προσπάθεια να κρατηθούν ισοροπίες. θα την περίμενα λίγο πιο .....έντονη.
Βαγγέλη,
Αχ και τρις άχ... Οδυρμός ψυχής...
Να θυμίσω τους (ντεμοντέ, ίσως, αλλά) διαχρονικούς αδερφοφάδες του Καζαντζάκη, επί του θέματος. Ένα λογοτεχνικό παράλληλο..
Πολλά φιλιά, Π.Κ
ston irakino polemo pou arxise me pseudeis anafores ara ?aniera? orismenoi lene thelhma Theou. an kai apofeygw kinimatografika polemika eph mia mera tha thn dw aythn
"NO MORE WAR, WAR NO MORE" Pope John Paul II
Δημοσίευση σχολίου