Έχει προσφυέστατα ειπωθεί ότι Πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους Νεκρούς. Αυτό ακριβώς σκέπτομαι, όταν το πρωί της 15ης Οκτωβρίου 2010 βρισκόμαστε προσκυνητές στο Κοιμητήριο των Ελλήνων, δίπλα στην περιώνυμη Μονή του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου.
Τα οικοδομήματα των τάφων παραπέμπουν κατευθείαν σε "περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις", που θάλεγε Διονύσιος ο Σολωμός.
Εδώ υπάρχουν ταμιευμένα σώματα φίλια και οικεία, τα οποία προ πολλού "εξέλιπον της συγγενείας αυτών" και ήδη προσκαρτερούν "ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος"...
Τα συναισθήματά μας άνω κάτω εδώ στον περίβολο... Η ιστορία του Ελληνισμού της πόλης αυτής των 18.000.000 κατοίκων συνοψίζεται σε αυτά τα οικοδομήματα, τα οποία -αν μη τι άλλο- αποπνέουν καλή αισθητική!
Κι εδώ οι γνωστές διαφορές: Ωραία δείγματα μνημειακής γλυπτικής από τη μια, ταπεινοί τάφοι από την άλλη...
Όμως, μήπως εντέλει όλοι είναι ίσοι και ίδιοι εδώ μέσα;;; Ναι, δεν μπορεί διαφορετικά: Η κοινή όλων μας έξοδος απ' τη ζωή αποτελεί την απόλυτη δικαιοσύνη και κοινοκτησία!...
Κάνει ζέστη εδώ, παρότι φθινόπωρο... Ίσως να θερμαινόμαστε από τ' ανείπωτα δάκρυα, ενώ οι φυλλωσιές των νεκρόδεντρων μάς αγκαλιάζουν ευεργετικά...
Στον ναό της Θεομήτορος δεόμαστε υπέρ "μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ' αιώνος κεκοιμημένων ενθάδε"...
Αναμμένα κεριά οι ψυχούλες τους θα συνεχίσουν να εκπέμπουν θωπείες και μνήμες, εφόσον οι επίγονοι τούς συντηρούν στον Νου και την Καρδιά!
Οι κάκτοι και τα σώματα των Αγαπημένων ευδοκιμούν άριστα εδώ... Ο Ελληνισμός του Καΐρου μπορεί να εφθάρη, ωστόσο εδώ νοιώθεις βουβή πολυκοσμία...
Αποσυρόμαστε από τη μεγάλη καγκελόπορτα των Τάφων, έχοντας -μέσα σε λίγη ώρα- εισοδεύσει σε άλλο χωροχρόνο, σε νοσταλγίες ασίγαστες και σιωπές πολυφωνικές!...
Και για να μη μάς καταβάλει η ερημία των σκέψεων, φωτογραφίζουμε προσκοπάκια, που προσκόμισαν εδώ τη συλλογή της ευαισθησίας τους για τους φτωχούς της περιοχής, για τους οποίους μεριμνά η Μονή.
Αφιερωμένο στην Άστρια και όσους άλλους κατατρώει η Νοσταλγία.
2 σχόλια:
Περίμενα με ένα μικρό σφίξιμο είχα πει.. όμως τα μάτια δεν μπορούσαν να μη βουρκώσουν από τις εικόνες και τα πιο όμορφα λόγια που θα μπορούσαν να τις συνοδέψουν...
Σαν ένα καντηλάκι να ανάφτηκε για τις ψυχούλες τους...
Ενα Μεγάλο Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς!
@ Άστρια,
Πάντα με μαγνήτιζαν οι Τάφοι. Έχω περάσει πολλές εφηβικές μου στιγμές (και όχι μόνον) ανάμεσά τους! Ίσως επειδή εκεί είναι η μέλλουσα και μένουσα πόλη μας.
Χάρηκα που ευχαριστήθηκες! Ομολογουμένως η εν λόγω δημοσίευση έγινε υπό το δικό σου "μικρό σφίξιμο". Να έχεις την Ευχή όσων έχεις Εκεί!...
Δημοσίευση σχολίου