Με τον Μπάμπη Πυλαρινό είχαμε μέχρι πρότινος μια μόνο φορά συναντηθεί εκ του σύνεγγυς, αλλά τον θεωρώ, όχι μόνο φίλο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο! Θέλετε η συμπόρευση από τριετίας στα μπλογκς, θέλετε η ιδιάζουσα αγιο-ζωγραφική τέχνη του, μάς έχουν φέρει πολύ κοντά! Τον εκτιμώ ως Άνθρωπο (σημειωτέον, τον εκτιμούν οι πάντες), αλλά και ως Καλλιτέχνη (επίσης σε όλους αρέσει)!
Στα μέσα του Οκτωβρίου 2010, συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά στο νέο εργαστήριό του, στην πλατεία Μητροπόλεως 11, στο κέντρο της Αθήνας. Τότε πρωτοέβλεπα τα έργα του (που τόσο αγαπώ) τετ-α-τέτ. Κυριολεκτικά με γοήτευσαν! Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους. Και αυτό, νομίζω, είναι μια πρώτη επιτυχία των έργων τέχνης. Εάν κερδίσουν το βλέμμα σου, εάν σε μαγνητίσουν, τότε έχουν κατορθώσει το ήμισυ του επιδιωκόμενου, δηλαδή να κατακτήσουν την ψυχή σου!
Ο Μπάμπης, ιδιαίτερα ευγενικός και καλοσυνάτος, δέχεται να φωτογραφηθεί, για τις ανάγκες του ΙΣΚΙΟΥ μας, ξεναγώντας μας παράλληλα στα νέα έργα που ιστορεί για την επικείμενη Έκθεσή του.
"Απλωμένα ρούχα" είναι ο τίτλος της νέας ζωγραφικής εργασίας του, χαρακτηριστικά κομμάτια της οποίας παρουσιάζουμε σήμερα. Ποιος δεν έχει διαισθανθεί το παρακλητικό θρόισμα των ρούχων στην απλώστρα, πόσω μάλλον, εάν συμβεί να έχουν απλωθεί ψυχές και όνειρα!...
Το ειλικρινέστερο ρούχο, που θα μπορούσε κανείς ν' απλώσει -περίβλεπτο και πολυμπαλωμένο- είναι ο "δερμάτινος χιτώνας" ενός εκάστου, για τον οποίον τόσο εύγλωττα μιλάει το βιβλίο της Γένεσης (κεφ. 3, στ. 21)! Έτσι που να φανεί η γυμνότητα με τις τσέπες της όλες απέξω και αδειανές, αποβλέποντας μάλλον στη θέα μιας ειλικρίνειας, η οποία συνήθως κρύβεται (ωσάν παιδί που μόλις έχει κάμει ζημία) πίσω από τις νεφέλες των δικαιολογιών και των μοιραίων σιωπών...
Τα απλωμένα ρούχα διακατέχονται συνήθως από μια θλίψη κυριαρχική. Παραδομένα ερωτικά στους βοριάδες, μισούν να νοτίζονται στην Όστρια, έτσι καθώς αγαπούν και μισούν ταυτόχρονα τα μανταλάκια, απ' όπου εξαρτώνται!
Τα ρούχα στην απλώστρα έχουν μάτια και βλέπουν: Τη θάλασσα και τα πλεούμενα, τ' αυτοκίνητα και τις αδημονίες!... Συχνά πυκνά κουνούν νωχελικά τα χέρια τους, χαιρετώντας τους περαστικούς. Εκείνοι ουδέποτε ανταποδίδουν. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η κουφότητα των απλωμένων ρούχων έχει χέρια, που να μπορούν να νεύουν στους διαβάτες. Εννοείται, πλανώνται πλάνην οικτράν...
Μα και αυτοί που τώρα φορούν τα πρώην απλωμένα ρούχα, κυκλοφορώντας στην πολυκοσμία της πόλης, τι κατάλαβαν; Τα ρούχα, επειδή ακριβώς έχουν συμμαχήσει εκεί στην απλώστρα με τη διαφάνεια των καιταιγίδων, γνωρίζουν πώς να εκθέτουν τους ντυμένους: Μεταλλάσσονται σε Διαφάνεια, ώστε η μέσα γυμνότη να μην μπορεί να καλυφθεί!...
Υπάρχουν όμως και ρούχα που απαστράπτουν: Του Λαζάρου, που προαναγγέλλει -τετραήμερος στον τάφο- την "κοινήν ανάστασιν" και του Ιησού, που -τριήμερος στον τάφο- εξορύσσει αναστημένο το ανθρώπινο γένος, δια-δηλώνοντας τη Γκλόρια των ρούχων, όταν έκθαμβα και απορημένα ορώνται τα Σώματα να εξανίστανται, έχοντας πατήσει κραταιά τον Θάνατο με τον θάνατό τους!
Μπάμπη, τετέλεσται: Πρόκειται να σού κλέψω ένα κάποιο ρούχο απ' την απλώστρα. Θα σκεφτώ τί ακριβώς... Ίσως κάτι που να μού χρησιμεύσει ως ιστίο στο νοητό πλεούμενό μου, ώστε να φύγω ύστερα στην Ευκοσμία του ζωγραφικού Κόσμου σου! Ίσως μια πετσέτα θαλάσσης, ώστε να ξαπλώνω διαφανής στις ακτές που ιστορείς! Οπωσδήποτε μια πυτζάμα, για να παραστήσω τον κοιμώμενο, όταν θα μού ζητηθεί λόγος για το τί έπρεπε να κάμω και δεν έκαμα... Μάταια, όμως... Ας όψεται η Διαφάνεια, που λέγαμε!!!...
1 σχόλιο:
Ευχαριστώ για το πολύ τιμητικό αφιέρωμα. Θα ήθελα το εργαστήριο να είναι "ανοικτό" στο πρόσωπα και στα συναισθήματά τους. Ο ποιητικός σου λόγος για το συναισθηματικό φορτίο των απλωμένων ρούχων πηγαίος και δυνατός. Είναι μεγάλη ανακούφιση για έναν καλλιτέχνη να βλέπει ότι οι συγκινήσεις του είναι κοινές με άλλους συνοδοιπόρους. Ευχαριστώ από καρδίας. Παραμονή του Αγίου (τίποτα δεν είναι τυχαίο) ξεκινάει η έκθεση στο εργαστήριο και θα διαρκέσει ένα μήνα. Συνμπλόγκερς και αναγνώστες του Ίσκιου καλοδεχούμενοι ιδιαιτέρως.
Δημοσίευση σχολίου