© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Μπρεχτ και "Ιστορίες αθλιότητας" από το "Θέατρο τση Ζάκυθος"















Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Χθες το βράδυ στον "Αυριακό", εδώ στο Μπανάτο, που μετασχηματίσθηκε σε θεατρική σκηνή 50 περίπου θέσεων, είχαμε την πολύ καλή ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης "Ιστορίες Αθλιότητας", την οποία ανεβάζει κατά την τρέχουσα χειμερινή περίοδο 2010-2011, το "Θέατρο τση Ζάκυθος", υπό τη σκηνοθετική επιστασία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Κώστα Καποδίστρια.

Οι "Ιστορίες αθλιότητας" είναι βασισμένες πάνω σε μονόπρακτα και ποιήματα του κορυφαίου Γερμανού δραματουργού, σκηνοθέτη και ποιητή Μπέρτολτ Μπρεχτ (γενν. ως Eugen Berthold Friedrich Brecht, 10 Φεβρουαρίου 1898 - 14 Αυγούστου 1956).

Τα πέντε -αφοπλιστικά ομολογουμένως- μονόπρακτα ("Η ώρα του εργάτη", "Ο σταυρός με την κιμωλία", "Ο αποφυλακισμένος", "Τα μαύρα παπούτσια", "Ο σπιούνος") αποτυπώνουν την αποκρουστική περίσταση της  δεκαετίας του '30 στη ναζιστική Γερμανία, η οποία από τους ιστορικούς θεωρείται ως φυσική (=αφύσικη) συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που ανδρώθηκε στην Αμερική με το κραχ του 1929, με φρικτές συνέπειες για την τότε Ευρώπη, εάν μάλιστα συλλογισθούμε ότι έτσι επωάσθηκαν ο φασισμός / ναζισμός κι εντέλει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όπως ο ίδιος ο Κώστας Καποδίστριας δηλώνει, επιλέχτηκε αυτό το έργο κατ' αυτή την περίοδο, επειδή ο λόγος του Μπρεχτ παρουσιάζει πάμπολλες ομοιότητες με τη σημερινή εποχή και την τρέχουσα Κρίση που έχει ενσκύψει, όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη πλέον, με δυσοίωνες -ατυχώς- προοπτικές και θολότατη έκβαση.

Η μετάφραση των μονόπρακτων και των ποιημάτων είναι δοκιμασμένων εργατών του λόγου: Των Μάριου Πλωρίτη, Τίτου Πατρίκιου και Αγγέλας Βερυκοκάκη. Η σύνθεσή τους σε άρτιο έργο και η σκηνοθεσία είναι του Κώστα Καποδίστρια, τα σκηνικά του Διονύση Καλαμαρά, τα κοστούμια της Μαριέττας Μαρούδα και η μουσική του Νίκου Ξένου. Η επιμέλεια του προγράμματος έγινε από την θεατρολόγο Πηνελόπη Αβούρη, ενώ την ευθύνη της φωτογραφίας έχει η Σπυριδούλα Γκούσκου. Λαμβάνουν μέρος, με ικανοποιητικά αποτελέσματα ερμηνείας, οι ηθοποιοί Ζωή Βισβάρδη, Γιώργος Βούτος, Αγγελική Κυπριώτη, Νίκος Ξένος, Διονυσία Ξένου, Διονύσης Ποταμίτης και Μαρία Σταμίρη.

Οι δικές μας ερασιτεχνικές φωτογραφίες, όχι όσο θα θέλαμε καλές, κατορθώνουν -πιστεύουμε- να αποτυπώσουν αφενός μεν την επιτυχημένη προσπάθεια των φίλων συντελεστών του "Θεάτρου τση Ζάκυθος", αφετέρου δε την μεταποιημένη σε αυθεντική και διασώζουσα Τέχνη πολύ δύσκολων στην διαπραγμάτευσή τους θεμάτων μιας περασμένης και πολύ πονετικής εποχής. Βεβαίως η όλη προσπάθεια δρα διδακτικά προς τους θεατές, επειδή ισχύει κι εδώ το γνωστό φθέγμα ότι, εάν δεν διδασκόμαστε από τα λάθη της Ιστορίας είμαστε υποχρεωμένοι να τα ξαναζήσουμε. Χρέος δικό μας είναι να υψώνουμε στεντόρειες φωνές και χέρια διαμαρτυρίας πάνω από την αθλιότητα που μάς μπατσίζει ολοένα, νοτίζοντας ως καταλυτική υγρασία τα κόκαλα της σύγχρονης κοινωνίας, στοχεύοντας μάλλον στην αποσύνθεση της ίδιας της υπόστασής μας και στον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού.

Για τους ενδιαφερόμενους, κρατήσεις θέσεων γίνονται στο τηλέφωνο 2695061884.

* * *

Μπέρτολτ Μπρεχτ
ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ
Μετάφραση: Τίτος Πατρίκιος

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας.
Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει
Δεν έχει μάθει ακόμα
Τις τρομερές ειδήσεις.
Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που
Είν’ έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα
Γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα!
Αυτός εκεί που διασχίζει ήρεμα το δρόμο
Ξέκοψε πια ολότελα απ’ τους φίλους του
Που βρίσκονται σ’ ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ’ ό,τι κάνω,
Τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φαω ως να χορτάσω.
Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να, μ’ αφήσει χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πως να φαω και να πιω, όταν
Το φαγητό μου τ’ αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν
Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;
Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.
Θα 'θελα ακόμα να 'μουνα σοφός.
Τ’ αρχαία βιβλία λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ’ τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο
Τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν’ ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνιο ζω!

Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Το ψωμί μου το 'τρωγα ανάμεσα στις μάχες.
Για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.
Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα
Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε
Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη.
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ’ το χέρι μου. Όμως αν δεν υπήρχα
Οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος
Βρισκότανε πολύ μακριά.
Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα
Ήταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος
Που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς, που θ’ αναδυθείτε μέσ’ απ’ τον κατακλυσμό
Που εμάς, μας έπνιξε,
Όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
Σκεφτείτε
Και τα μαύρα χρόνια
Που εσείς γλυτώσατε
Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε,
Την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε:
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
Παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κ’ η οργή ενάντια στην αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς
Που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
Δεν καταφέρναμε να 'μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα 'ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μάς θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails