Η "Κατάσταση Πολιορκίας" του Μαχμούντ Νταρουίς

Πρόσφατα (Δεκέμβριο 2010) κυκλοφόρησε σε αραβοελληνικό κείμενο από τις Εκδόσεις Μαΐστρος, με χρηματοδότηση του Γασάν Ραντουάν Γαντούρ, Επίτιμου Πρόξενου του Λιβάνου στην Πάτρα, το ποιητικό βιβλίο του εθνικού ποιητή των Παλαιστινίων Μαχμούντ Νταρουίς (1942-2008) "Κατάσταση Πολιορκίας", σε ελληνική μετάφραση της Αγγελικής Σιγούρου και επιμέλεια του Ρόνι Μπου Σάμπα, συνεργάτη του Ίσκιου μας.

Το ανά χείρας βιβλίο, γραμμένο το 2002 στη Ραμάλα, έχει την αξία των βραχέων χρονικών, τα οποία σε περιθώρια βιβλίων ή πλάτες επίπλων σημείωναν οι παλαιότεροι, για να διασώσουν στον αιώνα σημαντικές ή σημαδιακές ημερομηνίες του ιδιωτικού ή δημόσιου βίου. Ο σπουδαίος δημιουργός, ως επιδέξιος καταγραφέας της Ιστορίας που βλέπει -ή του ύψους ή του βάθους- να χτίζεται γύρω του, πασχίζει να αθανατίσει τις μικρές / μεγάλες στιγμές και τα δεινά του λαού του. Ο τρόπος του είναι ηδύπικρος και χαρμολυπητερός, όπως άλλωστε κάθε ειλικρινής ποίηση. Προσβλέπει στην Ελπίδα, αν και απογοητεύεται από τον περιρρέοντα θάνατο... Πιστεύει στην Επί-λυση, αν και βιώνει την Κατά-λυση... Λιπαίνει με τους στίχους του το δέντρο της Αγάπης, αν και το Μίσος έχει αγκαθώσει προ πολλού την Παλαιστίνη...

 Ακολουθεί ικανό δείγμα (ή, μήπως, δήγμα;) γραφής Νταρουίς και μετα-γραφής Σιγούρου και Μπου Σάμπα:

 

Όταν τα αεροπλάνα χάνονται, πετούν τα περιστέρια,

άσπρα άσπρα. Πλένουν του ουρανού τα μάγουλα

με ελεύθερα φτερά και ανακτούν τη λαμπρότητα,

την κυριότητα των αιθέρων και του παιχνιδιού.

Ψηλότερα και πιο ψηλά ακόμη, πετούν

τα περιστέρια, άσπρα άσπρα.

«Αχ να ‘τανε ο ουρανός αληθινός»

[μου λέει κάποιος που περνά ανάμεσα από δυο οβίδες].

§

Πατρίδα που κοντεύει στην αυγή...

Δεν θα διαφωνήσουμε

Για το μερίδιο γης των μαρτύρων.

Νάτοι, ίσοι

Στρώνουν για μας χορτάρι

Για να μας ενώσουν!

§

[Σ’ ένα δολοφόνο:]

Αν είχες προσεχτικά κοιτάξει το πρόσωπο του θύματος,

αν συλλογιζόσουν,

Θα είχες θυμηθεί τη μάνα σου μέσα στο θάλαμο αερίων

Θα είχες απαλλαχθεί από τη φρόνηση του όπλου

κι αλλάξει γνώμη: Δεν είναι αυτός ο τρόπος για να

επανακτήσει κάποιος την ταυτότητά του!

§

Είμαι ο τελευταίος από τους ποιητές εκείνους

Που μοιράστηκαν με τους εχθρούς τους την ίδια έγνοια:

Η γη ίσως ήτανε στενή

Για ανθρώπους

Και θεούς.

§

Εδώ σε μας μαζεύονται οι Ιστορίες, κόκκινες,

μαύρες.

Αν δεν υπήρχαν αμαρτίες, η Αγία Γραφή θα ήτανε μικρότερη.

Αν δεν υπήρχαν αντικατοπτρισμοί, τα βήματα των προφητών

θα ήταν σταθερότερα πάνω στην άμμο,

για το Θεό ο δρόμος συντομότερος.
Ας ολοκληρώσει η αιωνιότητα το αιώνιο έργο της…

Όσο για μένα, θα ψιθυρίσω στη σκιά:

Αν η Ιστορία αυτού του τόπου ήταν κάπως λιγότερο παραφορτωμένη,

οι ύμνοι μας στης λεύκας τις νευρώσεις… θα ήταν περισσότεροι.

§

Αν δεν είσαι βροχή αγάπη μου

Γίνε δέντρο

Γόνιμο… γίνε δέντρο.

Κι αν δεν είσαι αγάπη μου δέντρο

Γίνε πέτρα

Υγρή… γίνε πέτρα.

Κι αν πέτρα, αγάπη μου, δεν είσαι

Γίνε φεγγάρι

Στ’ όνειρο της αγαπημένης… γίνε φεγγάρι.

[Έτσι είπε μια γυναίκα

Στο γιο της καθώς έθαβαν.]

* Και άλλα ποιήματα από το βιβλίο ανθολογήσαμε στη Βιβλιοθήκη Παραθέματα Λόγου και μπορείτε να τα αναγνώσετε μ' ένα κλικ εδώ.