Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Με τον ελπιδοφόρο τίτλο «Ξημερώνει στο γέλιο σου» κυκλοφορεί το τέταρτο βιβλίο του Νίκου Μυλόπουλου (από τις Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2011, σελίδες 72), το οποίο μάλιστα είχε την ευγένεια να μού αποστείλει. Προηγήθηκαν τα: «Παράκτιος πια ο έρωτας» (2002), «Δυο παράθυρα με κιμωλία» (2005) και «Οι εραστές πάντα σιωπούν» (2007).
Στο εξώφυλλο, ένα έργο του ζωγράφου Πέτρου Θανούλη, προοιωνίζεται το καλλίφωνο περιεχόμενο. Ποιήματα περί πλεύσης, ευρυμάθειας, ουτοπίας, ομίχλης, γέλιου, σώματος και πάνω απ’ όλα χρόνου διεσταλμένου! Ο ποιητής είναι και αυτός της «σχολής» της υπαρξιακής αγωνίας, επιχειρώντας με κάθε του στίχο (ως ανύστακτος τυφλοπόντικας) την διάνοιξη της σήραγγας προς το φως και τον τόπο / τρόπο του αγχολυτικού Χαμόγελου και της αναζωογονητικής Αναπνοής, ενώ η «μάταιη ομορφιά» υπαινίσσεται εντός ολίγου «συμβόλαιο λήθης».
Νίκο Μυλόπουλε, όσο μπορείς «ένδον σκάπτε» και είναι σίγουρο πως, ακόμη και αν δεν οδηγηθείς στο Ποθούμενο, θα έχεις χτυπήσει και διεγείρει, με τους καλοτροχισμένους στίχους σου, τη φλέβα της καρδιάς μας! Δεν σού αρκεί;
Χάριν παραδείγματος ακολουθεί το επιλογικό, τρισυπόστατο ποίημα της ανά χείρας συλλογής:
ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ
Ι
Φτερουγίζοντας μαζί με τα πουλιά ανολοκλήρωτες ευχές
Σκορπίζαμε με φρέσκα όνειρα τη ματαιότητα
Στο τέλος της μέρας μοιράσαμε τη διαφάνεια
Πιασμένοι σε ομόκεντρους κύκλους μιας ασυνήθιστης αγάπης.
Λαβωμένα τα χείλη απ’ αγγίγματα σάπια
Κι οι δρόμοι γεμάτοι μαχαιριές να μη φτάνουν πια γράμματα.
ΙΙ
Γυμνοί απ’ τον ήλιο και κάτω
Ριψοκίνδυνα σκύβαμε ν’ αφουγκρασθούμε επιταγές
Αφήναμε ελεύθερη την πνοή να γίνει αέρας
Για να χαϊδεύει δίχως ενοχές χέρια και χάσματα.
Φλογισμένα ασφυκτικά τα βλέφαρα
Αναβοσβήνουν τις αισθήσεις.
ΙΙΙ
Ξημερώνοντας τρυφερά στην αγκαλιά των λουλουδιών
Αναδύονται γλάροι τα σκόρπια χαμόγελα
Κι οι πικραμένοι τυλίγουν πάλι το λυγμό τους.
Αντικρίζοντας φάρους με το πρώτο φιλί
Η θάλασσά μας ξαναρχίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου