Τα “εικαστικά” ποιήματα του Σπύρου Λ. Βρεττού

Πέμπτη, 9 Ιουνίου 2011, 21.00
Γκαλερί Cube, Μιαούλη 39, Πάτρα

Η Γκαλερί Cube υποδέχεται το καλοκαίρι με την ποίηση του Σπύρου Βρεττού. Με έμφαση στα “εικαστικά” του ποιήματα, που επανέρχονται σαν αγαπημένα θέματα στην ποίησή του, ο Σπύρος Βρεττός θα βρεθεί σε έναν “διάλογο” με τη ζωγραφική και τη γλυπτική.

Ανάμεσά τους, θα ακουστούν και ποιήματα με το γνώριμο προσωπικό ιστορικο–πολιτικό σχολιασμό που χαρακτηρίζει την ποίησή του και οδηγεί σε προβληματισμούς γύρω από τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Στην αρχή της βραδιάς, ο ποιητής Γιώργος Τσιρώνης θα σχολιάσει τα έργα της έκθεσης του Ηλία Παπανικολάου “Στ’ αεράκι απάνω...”, που συνεχίζεται στην Γκαλερί Cube έως τις 11 Ιουνίου.

Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό ποίημα του Σπύρου Βρεττού:

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΡΑΒΑΤΖΟ ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΣ

ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ

Μα τι σκοτάδι συμπαγές ζωγράφισα

που δεν αφήνει πουθενά

έστω και λίγο φως να το αραιώσει;

Θέλω λοιπόν μία μορφή

που να ’χει από καιρό δεχτεί το φως,

να το ’χει αφομοιώσει.

Mια φωτεινή μορφή

που να τρυπήσει από μέσα το σκοτάδι αυτό

-καθόλου όμως σαν παράθυρο που βίαια ανοίγει,

καθόλου σαν δέσμη φωτός απ’ το αόριστο κατεβασμένη

που πέφτει τυχαία τάχατες και πονηρά

στο πρόσωπο και το διακρίνει.

(Τέλος λοιπόν τα εύκολα τα μεταφυσικά.

H τέχνη θέλει συνέχεια αλλαγές στους τρόπους της

για να μπορεί το πρόσωπό της να είναι ίδιο.)

Σκοτάδι μου, την ώρα όπου σε ζωγράφιζα από μνήμης

-καθόλου εύκολο, τ’ ομολογώ-

χρειάστηκε, για μια στιγμή που δεν θυμόμουν

κάποια σου λεπτομέρεια,

να μου ποζάρει κι η ψυχή μου.

Αλλά μορφή, εσένα θα πρέπει να σε βρω,

στους δρόμους και στα καταγώγια να σ’ επιλέξω

ή όπου γεννιέται το πραγματικό

ακόμα κι αν το πουν καταραμένο.

Όπως στα πόδια του αγίου εζωγράφισα

τη βρόμα φανερή,

όπως για Παναγία μού επόζαρε η πόρνη που αγαπούσα

και πουθενά σ’ αυτήν το μεταφυσικό

εκτός από ένα φωτοστέφανο ανεπαίσθητο,

-μια στρογγυλή γραμμή

που κίτρινη χαράκωνε το από κάτω χρώμα-

τέτοιες σκηνές φαντάζομαι στους δρόμους όπου περπατώ

και στις ακτές όπου με λούζει ο πυρετός

μαντεύοντας έναν καυτό παρόμοιο θάνατό μου.

Μορφή, και αν δεν είσαι φωτεινή,

τουλάχιστον σε μια στιγμή ακραίας έντασης

από σπουδαίο γεγονός προσωπικό

να σε πετύχω,

και τούτη τη στιγμή στο εργαστήρι μου

ίδια και απαράλλαχτη να ξαναστήσω.

Τι πρόσωπα κατέκλυσαν την πόλη μου

και στο λιμάνι και στους δρόμους και παντού;

Ποια σύνορα ανοίχτηκαν

και κατρακύλησαν οι στοιβαγμένοι;
Να ’μαι στην εποχή μου ή αλλού;

Είμαι στον τόπο που εγνώριζα

ή σ’ έναν τόπο που δεν μ’ αναγνωρίζει;

Σα να ξεκόλλησε απ’ αλλού η θάλασσα

σα να ξεκόλλησε ο καιρός

κι έφερε κόσμο αγνώριστο,

μορφές για να διαλέξω.

Μορφές, και αν δεν είστε φωτεινές,

εσείς που μόλις φτάσατε, ελάτε.

Στο εργαστήρι μου θα βρείτε φύσεις νεκρές για φάγωμα,

στην τάβλα επάνω τις ρώγες ξέχειλες,
τα ρόδια ανοιχτά,

ψωμάκι που μυρίζει σώμα,

κι όπως θα τρώτε αχόρταγα

και θα γλιστρούν σκληρές οι ρώγες απ’ τα δάχτυλα

κι άλλες θα σπάζουν ηχηρά κάτω απ’ το πέλμα ενός αγίου

-ήδη τον εζωγράφισα προτού να σας γνωρίσω-

εγώ απευθείας στο σκοτάδι μου

-χωρίς προσχέδια και τα λοιπά-

εσάς θα ζωγραφίσω,

εγώ απευθείας το σκοτάδι μου

με σας θα το τρυπήσω.

(από τη συλλογή Συνέβη)