μεγάλο αφιέρωμα
Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης / Φωτογραφίες από το αρχείο του
Μέσα στον γενικό «χαμό» που επικρατεί γύρω μας, που η κατάθλιψη μας απειλεί, που καθημερινά όλοι μας βομβαρδίζουν με «μαύρες» ειδήσεις που αφορούν την ζωή μας, εγώ σαν από… άλλο κόσμο συνεχίζω να γράφω για ανθρώπους του θεάτρου που είτε έφυγαν πρίν δέκα χρόνια όπως η Κατερίνα Βασιλάκου, είτε ζούν και υπάρχουν επάνω στην σκηνή, όπως η Τζένη Ρουσσέα που αυτές τις μέρες συμπλήρωσε πενήντα πέντε χρόνια στο θέατρο!...
Στις μέρες μας έχουν χάσει την σημασία τους οι λέξεις... Φράσεις, όπως «μεγάλος ηθοποιός», «κορυφαίος πρωταγωνιστής» αποδίδονται με μεγάλη ευκολία σε κάποιους ηθοποιούς που έκαναν μια επιτυχία σε κάποια τηλεοπτική σειρά και μέσα σε μιά σαιζόν νομίζουν ότι έγιναν πρωταγωνιστές και θιασάρχες… Και βέβαια δεν με ενοχλεί τι λέει και πως χαρακτηρίζει ο καθένας τον εαυτό του, αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τα ΜΜΕ -κυρίως η τηλεόραση- με ευκολία τους προβάλλουν με τους ίδιους χαρακτηρισμούς…
Έχουν στις μέρες μας χάσει την σημασιά τους οι λεξεις, όλα έχουν ισοπεδωθεί. Στην ίδια μοίρα ηθοποιοί που αγωνίστηκαν κάτω από δύσκολες συνθήκες 40 ή 50 χρόνια και κατάφεραν να ξεχωρίσουν μέσα από μεγάλους ρόλους, με κάποιο άλλο που τον γνωρίσαμε χθές και που συνήθως κάτι μας λέει το πρόσωπο του αλλά σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε το όνομα του… Όλοι στο ίδιο τσουβάλι!!
Θα μου πείτε, το ίδιο δεν συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα; Το ίδιο!… Υπάρχει αξιοκρατία σήμερα; Από τους Πρωθυπουργούς αυτής της χώρας που έγιναν Πρωθυπουργοί γιατί είχαν θείο ή πατέρα Πρωθυπουργό και όχι γιατί πραγματικά άξιζαν... Από τον θεατρικό επιχειρηματία που έτυχε να έχει πολιτικές γνωριμίες που του έδωσαν δουλειές και χρήματα και τον έκαναν επιχειρηματία και όχι γιατί άξιζε... Από τον ηθοποιό ή τον τραγουδιστή που «έτυχε» να τον επιλέξει κάποιος μάνατζερ και έγινε με τις καλές δημόσιες σχέσεις του - έτσι όπως γίνονται σήμερα- «πρώτο» όνομα και όχι γιατί άξιζε... κλπ, κλπ….
Τζένη Ρουσσέα…
Σήμερα αποφάσισα να γράψω για μία ηθοποιό, την Τζένη Ρουσσέα, που ήταν η αφορμή να ασχοληθώ με το θέατρο…
Την γνώρισα πριν από 32 χρόνια!. Την συνάντησα για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1979 στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» όπου βρισκόταν από το ξεκίνημα της καριέρας της και γιά είκοσι πέντε χρόνια - τα τελευταία οκτώ και σαν επιχειρηματίας. Τότε είχα την στήλη της συνέντευξης της εβδομάδας στο μεγαλύτερο περιοδικό της εποχής το «Ρομάντσο». Μια συνέντευξη ήταν ο λόγος της πρώτης συνάντησης μου με την Τζένη Ρουσσέα, που κράτησε 32 χρόνια!!!
Δούλεψα μαζί της τα τελευταία δύο χρόνια της στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» σαν υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων. Μαζί ήμουν και όταν έχασε το θέατρο της... Μαζί σε κάθε δουλειά μέχρι να ξεπεράσει τα προβλήματα και να πάρει ξανά ένα καλό δρόμο η καριέρα της… Μαζί πήγαμε στο θέατρο «Πύλη», μαζί στο Δημοτικό θέατρο Ρόδου, μαζί στο θέατρο «Ελσα Βεργή» κά.
Την αγαπώ την κα Τζένη –μέχρι σήμερα της μιλάω στον... πληθυντικό, όπως τότε που πιτσιρικάς μπήκα στο καμαρίνι της!!- αν και είναι ένας δύσκολος άνθρωπος, όπως είμαι και εγώ και «φυσικά» όλα αυτά τα χρόνια δεν έλειψαν οι καυγάδες [και σήμερα δεν της μιλάω!!!]
Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να γράψω για εκείνη με αφορμή την συμπλήρωση 55 χρόνων της στο θέατρο… Άλλωστε, δεν υπάρχουν και πολλοί ηθοποιοί με τόσο μεγάλη πορεία, που να εξακολουθούν να παίζουν στο θέατρο...
Ηθοποιός, πρωταγωνίστρια για είκοσι πέντε χρόνια του ιστορικού θεάτρου «Κώστα Μουσούρη», οκτώ χρόνια επιχειρηματίας του ίδιου θεάτρου, αρκετός κινηματογράφος, επιτυχημένες τηλεοπτικές εμφανίσεις και όμως η Τζένη δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στους ηθοποιούς που αποκαλούσαμε «σταρ».
Σ' αυτό συνέβαλαν πολλοί εξωτερικοί παράγοντες περισσότερο όμως ο χαρακτήρας της... Η Τζένη ήταν γεννημένη αντι-στάρ, το μόνο που την ενδιέφερε πάντα ήταν να βρίσκεται στην σκηνή, να παίζει να χάνεται μέσα στους ρόλους... Η μαγεία της σκηνής, των ρόλων όπως ελάχιστοι την ζούν… Για όλα τα άλλα υπήρχαν πάντα κάποια άλλα πρόσωπα να ενδιαφερθούν. Μα πάνω από όλους ο Κώστας Μουσούρης. Η Ρουσσέα ένιωθε πάντα προστασία κάτω από τις φτερούγες του δασκάλου της... Και όταν εκείνος «έφυγε», εκείνη για καθαρά συναισθηματικούς ρόλους ανέλαβε και την επιχείρηση του θεάτρου της Πλατείας Καρύτση προσπαθώντας να συνεχίσει το έργο του… Η Τζένη Ρουσσέα έχοντας πια στα χέρια της ένα θέατρο «όνομα» στην καρδιά της θεατρικής πιάτσας, άνετα θα μπορούσε με την γνωστή -τότε- συνταγή να εξασφαλίσει την μια εισπρακτική επιτυχία μετά την άλλη… Όμως προτίμησε τον ανηφορικό δρόμο… Δεν δίστασε να πάει κόντρα στο κοινό που πενήντα χρόνια παρακολουθούσε την δουλειά του Κώστα Μουσούρη με εκείνα τα ειδικά έργα -τα μπουλβάρ- που δεν ήθελαν κάτι πιο σύγχρονο. Κόντρα σ' αυτό εκείνη παρουσίασε έργα του Τένεσι Ουίλιαμς, της Κωστούλα Μητροπούλου κά. και «φυσικά» ο κόσμος του «Μουσούρη» δεν την ακολούθησε.
Είναι δύσκολο να γράψω για μια ηθοποιό, που βρέθηκα επαγγελματικά ή φιλικά πολλά χρόνια κοντά της... Που έζησα τις αγωνίες, τα προβλήματα της, που είδα τη ζεστή σχέση που είχε πάντα με τους συνεργάτες της, την αγάπη που όλοι της έδειχναν. Που χρόνο το χρόνο την έβλεπα να παλεύει τον κάθε ρόλο με το ίδιο πάθος στις πρόβες, που ζούσα τις αγωνίες, τις αμφιβολίες, τις ελπίδες της την παραμονή κάθε πρεμιέρας. Που έζησα κοντά της ίσως τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής και της καριέρας της εκείνο το καλοκαίρι του 1983 στο νησί της την Ζάκυνθο, που ενώ κάναμε σχέδια για τον χειμώνα που θα γιορτάζαμε τα 50 χρόνια του θεάτρου «Κώστα Μουσούρη», έμαθε από τρίτους ότι έχασε το θέατρο της, το θέατρο που στα καμαρίνια και την σκηνή του πέρασε είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια!...
Από εκείνη τη μέρα η Τζένη «έφυγε» από το θέατρο… Πέρασαν δυό χρόνια «σιωπής»… Στο διάστημα αυτό μίλησε για θέατρο μόνο δύο φορές και αυτό αναγκαστικά σε κάποια δικαστήρια... Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή της που ερχόταν σε επαφή με αυτούς τους χώρους… Ενιωθε φρικτά, δεν ήθελε να έχει σχέση με κανέναν από αυτούς που την κορόϊδεψαν, που αγνόησαν τους αγώνες, τα πιστεύω της… Όμως έπρεπε να παλέψει για να φανεί η αλήθεια...
Μετά από αυτή την περιπέτεια η Τζένη άρχισε μια νέα πορεία «απαλλαγμένη» από τις ευθύνες ενός δικού της θιάσου... Ίσως και πιο «ελεύθερη»…
Καλοκαίρι του 1985 συνεργάζεται με τον Γιάννη Τσαρούχη στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη που ανεβάζει στο Αρχαίο Στάδιο Δελφών και ήταν η πρώτη εμφάνιση της σε τραγωδία. Οι κριτικές καλές παρά τους φόβους της. Τον Χειμώνα του 1985-1986 βρίσκεται στο θέατρο «Πύλη» της κας Αλίκης [η κόρη της Κυβέλης και πρώτη σύζυγος του Κώστα Μουσούρη που από το 1934-1951 το θέατρο του είχε το όνομα της, «Θέατρο Αλίκης»] και παίζουν μαζί το βραβευμένο με το Πούλιτζερ 1983 έργο της Μάρσα Νόρμαν «Καληνύχτα μητέρα». Με το έργο αυτό η Τζένη έκανε στροφή στην καριέρα της προς το μοντέρνο θέατρο. Για την εμφάνιση της αυτή όλοι οι κριτικοί εκφράστηκαν ευνοικά: «Υποκριτική μεγάλων απαιτήσεων», «Σταθμό στην πορεία της», «Η πιο ολοκληρωμένη δημιουργία της» ήταν μερικά από τα σχόλια τους… Και το «καλό γύρισμα» στην καριέρα της Τζένης ολοκληρώνεται με την επιστροφή της μετά δεκαπέντε χρόνια και πάλι στα κινηματογραφικά στούντιο. Μετά από πρόταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου το 1986 παίζει στην ταινία του «Ο θάνατος του μελισσοκόμου» στο πλευρό του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Από τότε η πορεία της συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ρόλους στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση… Πιό πρόσφατη εμφάνιση της στη σκηνή, στο έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου «Αττική οδός» που παίχτηκε για δύο χρόνια [2009-2011] στο θέατρο «Εμπορικόν»...
Ερώτημα προς το «Εθνικό Θέατρο»…
Ηθοποιοί που ξεκίνησαν από το Εθνικό θέατρο, που έκαναν την πορεία της Τζένης Ρουσσέα, που εξακολουθούν να βρίσκονται μετά από 55 χρόνια επάνω στη σκηνή , δεν θα έπρεπε να ανήκουν στο δυναμικό της πρώτης Κρατικής μας σκηνή όπου να τους δοθεί η ευκαιρία να παίξουν κάποιους ρόλους που σίγουρα δεν μπορούν να παίξουν στο «Ελεύθερο θέατρο»; Κάποτε μιλάγαμε για την «παρέα» του Αλέξη Μινωτή στο Εθνικό θέατρο, τώρα να μιλάμε για την «παρέα» του Γιάννη Χουβαρδά;
«Ουδείς προφήτης στον τόπο του»…
Ολοι γνωρίζουμε το «Ουδείς προφήτης στον τόπο του»… Ξέρω ότι είναι δύσκολο να αναγνωριστεί η αξία κάποιου στον τόπο απ όπου κατάγεται... Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι οι συμπατριώτες της στην Ζάκυνθο θα πρέπει να δώσουν το όνομα της Τζένης Ρουσσέα στο «ανώνυμο» Δημοτικό θέατρο του νησιού τους, όπως έκανε ο Δήμος Κερκυραίων πριν φύγει η Ρένα Βλαχοπούλου.
Βρέθηκα το 2003 στην Ζάκυνθο με μια συναυλία του συνθέτη Γιώργου Κατσαρού στο «ανώνυμο» Δημοτικό θέατρο του νησιού. Έγραψα αυτές τις σκέψεις μου σε μια επιστολή στον τότε Δήμαρχο… Καμία απάντηση… Ξανά έστειλα επιστολή τώρα για το ίδιο θέμα στην νέα Δημοτική αρχή... Και πάλι τίποτα...
Κύριοι Δημοτικοί «άρχοντες» της Ζακύνθου, όσο ζούνε πρέπει να τους τιμάμε τους ανθρώπους που ξεχώρισαν σε κάθε τομέα και που πρόσφεραν με την αναγνωρισημότητα τους στον τόπο τους… Δεν είναι αρκετό να κάνετε δηλώσεις και να λέτε μεγάλες κουβέντες «μετά»…
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ ΡΟΥΣΣΕΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡO
Σαν μαθήτρια της Σχολής του Εθνικού η Τζένη Ρουσσέα έκανε τα πρώτα βήματα της στην σκηνή του θεάτρου της Επιδαύρου το 1954 στο χορό της τραγωδίας του Ευριπίδη «Ιππόλυτος» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Ελσα Βεργή. Με την παράσταση αυτή εγκαινιάστηκε το Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Τον Μάιο του 1956 παίζει στο θεατρικό χρονικό «Στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου» στο Μεσολόγγι, σε σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη στο πλευρό της Αλέκας Κατσέλη.
Φθινόπωρο του 1956 κάνει τα πρώτα επαγγελματικά βήματα της στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» , το θέατρο που σημάδεψε την καριέρα της…
16 Οκτωβρίου 1956 πρώτη πρεμιέρα της στο έργο των Γκούντριχ- Χάκετ «Το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ» με την Αντιγόνη Βαλάκου στον βασικό ρόλο. Η Τζένη μένει κοντά στον Μουσούρη τα επόμενα δύο χρόνια παίζοντας στην «Αννα Φράνκ» και στην Θεσσαλονίκη και στο έργο «Σκηνές του δρόμου» του E.Rice.
Το 1958 παίζει στο θίασο Νίκου Χατζίσκου στην «Ζακυνθινή Σερενάτα» του Διονύσιου Ρώμα, το 1959 στο θίασο του Απόστολου Αβδή στα έργα «Ο Χαιδεμένος» του Κ. Αναγνωσταρά και «Λαίς η Κορινθία» του Bichon και με τον Κώστα Χατζηχρήστο στα «Διονύσια» σε δυό Ελληνικές κωμωδίες «Λήσταρχος Νταβέλης» των Τραϊφόρου- Γιαννακόπουλου και «Σκάνδαλο στο Μουλέν Ρούζ» του Στ.Φωτιάδη.
Από το 1960 έως και το 1962 είναι στο θίασο της Ελσας Βεργή όπου έπαιξε στα έργα «Αννα Κλάϊμπερ» του Σαστρέ, «Χωρίς Οργή» της Σαρλότ Χάστινγκς, «Παράξενο ιντερμέτζο» του Ο Νήλ, «Καπετάνιος στον παράδεισο» του Κόπελ [στα δύο τελευταία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.]
Τον Χειμώνα του 1962-1963 μαζί με τον σκηνοθέτη- ηθοποιό Τίτο Φαρμάκη κάνουν θίασο στο θέατρο «Θυμέλη» της Θεσσαλονίκης όπου παρουσιάζουν έξι έργα. [«Ψηλά τα χέρια» του Δημ. Γιανουκάκη, «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, «Ο Εαυτούλης μου» του Δημήτρη Ψαθά, «Χρυσή μου Ρούθ» του Νόρμαν Κράσνα, «Εραστές» της Κίτυ Ντάρεν και μονόπρακτα των Σαρογιάν, Ο Νήλ]
Άνοιξη - Καλοκαίρι του 1964 συμμετέχει στο θίασο των «Επτανησίων ηθοποιών» του Διονύση Παγουλάτου και της Ελεάνας Απέργη όπου παίζει τους βασικούς ρόλους στα έργα του Γρηγόριου Ξενόπουλου «Το φιόρο του Λεβάντε» και «Φωτεινή Σάντρη» στο θέατρο «Γιώργου Παππά» και σε περιοδεία στα Επτάνησα με αφορμή τα 100 χρόνια από την Ενωση τους με την Ελλάδα.
Οκτώβριο του 1964 επιστρέφει στο θέατρο «Μουσούρη» όπου έμεινε ως το 1983…
1964-1965 Αντον Τσέχωφ «Τρείς αδελφές». Ο πρώτος μεγάλος ρόλος…
1965-1966 Νήλ Σάιμον «Ένα παράξενο ζευγάρι», Αλέκου Λιδωρίκη «Ουράνιο τόξο»
1966-1967 Μπράτλυ Ντύν «Υπόθεση διαζυγίου»
1967-1968 Βέμπερ- Ενεκέν «Ο σύζυγος της κας Προέδρου»
1968-1969 «Κόκκινα τριαντάφυλλα για σένα» διασκευή από το έργο «Μελό» του Ανρύ Μπερνστάιν, και Σασά Γκιτρύ «Μην ακούτε κυρίες μου».
1970 η Τζένη παντρεύτηκε τον φαρμακοβιομήχανο Σωτήρη Σοφιανόπουλο.
1969-1970 Μάρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν «Τσάο»
Καλοκαίρι του 1970 παίζει με τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο θέατρο «Μινώα» στην κωμωδία των Γιαλαμά- Πρετεντέρη «Μιας πεντάρας νιάτα»
1970-1971 Στο θέατρο «Μουσούρη» «Τοβάριτς» του Ζάκ Ντεβάλ.
1972 γεννήθηκε η κόρη της Ελλη και η Τζένη μένει μακριά από το θέατρο για δύο χρόνια.
1975 Αναλαμβάνει την επιχείρηση του θεάτρου « Κώστα Μουσούρη»
1975-1976 Κλώντ Μανιέ «Ενας άντρας στο κρεβάτι μου»
1976-1977 Αλεξάνδρου Κασόνα «Η Διαβολεμένη Μυλωνού»
1977-1978 Νόελ Κάουαρτ «Η γυναίκα μου φάντασμα», Τένεσι Ουίλιαμς «Καλοκαίρι και καταχνιά»
1978-1979 Επανάληψη «Καλοκαίρι και καταχνιά», μονόπρακτα της Κωστούλας Μητροπούλου με τον τίτλο «Μουσική για μια αναχώρηση».
Από Δεκέμβριο του 1978 Πιραντέλλο «Ερρίκος ο Δ» με τον Δημήτρη Χόρν.
1979-1980 Αλαν Αίηκμπορν «Μια νύχτα άνω-κάτω» με ένα σπουδαίο θίασο: Τζένη Ρουσσέα, Ντίνος Ηλιόπουλος, Κάκια Αναλυτή, Κώστας Ρηγόπουλος, Μαρία Φωκά κά
1980-1981 Μάργκαρετ Κέννεντυ «Μετά την μπόρα»
1981-1982 Τένεσι Ουίλιαμς «Τριαντάφυλλο στο στήθος», Φράνκ Γκιλρόϋ «Το τελευταίο παιχνίδι».
1982-1983 Επανάληψη το «Τελευταίο παιχνίδι» και Τζών Μπόυτον Πρίσλευ «Επικίνδυνη στροφή» μ' ένα δυνατό θίασο, Ρουσσέα, Αγγελος Αντωνόπουλος, Αννα Φόνσου, Πέτρος Φυσσούν κά που ήταν και η τελευταία παραγωγή της στο «Μουσούρη»
1984-1985 Θέατρο «Πολύτεχνο» Ε. Κισόν «Αδεια γάμου»
Καλοκαίρι 1985 Αρχαίο Στάδιο Δελφών, Ευριπίδη «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη.
1985-1986 Θέατρο «Πύλη», Μάρσα Νόρμαν «Καληνύχτα μητέρα»
Καλοκαίρι 1986 Δημοτικό θέατρο Ρόδου, Μανώλη Κορρέ «Επικίνδυνο παιχνίδι»
1987-1988 «Ανοιχτό θέατρο» Γιώργου Μιχαηλίδη, Αύγουστου Στρίμπεργκ «Ο Πελεκάνος»
1988-1989 Με την Ελσα Βεργή στο θέατρο της με το έργο του Ζάν Κοκτώ «Οι τρομεροί γονείς»
1989-1990 Με τον Κώστα Ρηγόπουλο στο θέατρο «Βεάκη» στην κωμωδία των Τερτσόλι- Βαιμέ «Μπορώ και με την γυναίκα μου».
Από το 1990-1994 και μετά τον θάνατο της Ελσας Βεργή, είναι η πρωταγωνίστρια του θεάτρου «Βεργή» παίζοντας στα έργα: Κόλιν Ουέλαν «Οιδιπόδεια παιχνίδια», Μαρίας Λαμπαδαρίδου «Παιχνίδι με το χρόνο», Σώμερσετ Μώμ «Η Νύφη από το Λίβερπουλ» και Ζάν Κοκτώ «Τα ιερά τέρατα».
Το καλοκαίρι του 1992 παίζει στην οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Δεσποινίς Σορολόπ» και με το έργο αυτό γιορτάζει τα 35 χρόνια της στο θέατρο παίζοντας μετά 28 χρόνια ξανά στην ιδαίτερη πατρίδα της την Ζάκυνθο.
1994-1995 Συνεργάζεται με την Μιμή Ντενίση στο έργο του Τολστόι «Αννα Καρένινα» στο θέατρο «Ακροπόλ».
1996-1997 παίζει στο θέατρο «Καλουτά» στο έργο του Βίκτωρ Ουγκό «Οι άθλιοι».
1997-1998 Συνεργάζεται με τον Τόλη Βοσκόπουλο και την Αντζελα Γκερέκου στο έργο «Ηρθες σαν όνειρο» στο θέατρο «Ακροπόλ».
1998-1999 κάνει δικό της θίασο και παρουσιάζει στο θέατρο «Σταθμός» την «Ιεζάβελ» του Ζάν Ανούιγ.
1999-2000 παίζει με τον Χρήστο Τσάγκα στο έργο του Εντβαρντ Ρατζίνσκι «Εγώ ο Ντοστογιέφσκι» το οποίο θα επαναλάβουν τα επόμενα χρόνια δύο φορές.
Από το 2000 ως το 2003 συνεργάζεται με το «Θέατρο τση Ζάκυνθος» και παίζει στα έργα «Το μυστικό της Κοντέσας Βαλέραινας» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, και «Φλαντρώ» του Παντελή Χόρν. Τα έργα αυτά παίχτηκαν στην Ζάκυνθο, σε περιοδεία στα Επτάνησα και στην Αθήνα.
Το 2002 από το «Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού θεάτρου» – «Θεατρικό Μουσείο», δόθηκε στην Τζένη Ρουσσέα το έπαθλο «Κυβέλη». Το βραβείο αυτό είναι για τις πρωταγωνίστριες με διαρκή προσφορά στο θέατρο.
2003-2004 στο θέατρο «Ιλίσια-Βολανάκης» παίζει με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο έργο «Οσκαρ» του Eric Emmanuel Schmitt.
Το 2006 την βρίσκουμε στο θέατρο «Αργώ» της Αιμιλίας Υψηλάντη στο έργο «Σκοτώνουμε τη μαμά;» της Sharlotte Keatley.
2009-2011 Για δύο χρόνια παίζει στο θέατρο «Εμπορικόν» στο έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου «Αττική οδός».
ΤΖΕΝΗ ΡΟΥΣΣΕΑ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Μαθήτρια στο γυμνάσιο παίζει στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Κόκκινος Βράχος» το 1949.
Μαθήτρια της σχολής του Εθνικού θεάτρου το 1953 παίζει στην ταινία «Πρέπει να τα παντρέψουμε» του Μαυρίκιου Νόβακ- Κώστα Ανδρίτσου.
1958 «Όλα για το παιδί της» του Κώστα Στράντζαλη.
1961 «Στο κατώφλι της αμαρτίας» του Στέφανου Στρατηγού με τον Ανδρέα Μπάρκουλη.
1964 «Εγωισμός» του Γιάννη Δαλιανίδη.
1964 «Ενας μεγάλος έρωτας» του Ντίνου Δημόπουλου με την Τζένη Καρέζη.
1965 «Οι εχθροί» του Ντίνου Δημόπουλου με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.
1966 «Κατηγορώ τους ανθρώπους» του Ντίνου Δημόπουλου με τον Νίκο Κούρκουλο.
1967 «Πυρετός στην άσφαλτο» του Ντίνου Δημόπουλου με τον Γιώργο Φούντα.
1967 «Ο σπαγγοραμένος» του Κώστα Καραγιάννη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
1967 «Ανάμεσα σε δυο γυναίκες» του Κώστα Καραγιάννη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
1968 «Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ» του Κώστα Ανδρίτσου με τον Γιάννη Βόγλη.
1968 «Το κορίτσι του λούνα πάρκ» του Κώστα Καραγιάννη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
1968 «Ο μπούφος» του Ορέστη Λάσκου με τον Γιώργο Πάντζα.
1968 «Ο μπούφος» του Ορέστη Λάσκου με τον Γιώργο Πάντζα.
1969 «Πληγωμένα νειάτα» του Παύλου Τάσιου με τον Λευτέρη Βουρνά.
1969 «Η οργή του αδικημένου» του Κώστα Ανδρίτσου με τον Πέτρο Φυσσούν.
1969 «Ησαία μη χορεύεις» του Κώστα Καραγιάννη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
1970 «Ενας τρελλός γλετζές» του Κώστα Καραγιάννη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
1971 «Εσχάτη προδοσία» του Πάνου Γλυκοφρύδη με τον Κώστα Πρέκα.
1972 «Ερωτας και προδοσία» του Χρήστου Κυριακόπουλου με τον Ανδρέα Μπάρκουλη.
15 χρόνια μετά το 1986 η Τζένη Ρουσσέα επιστρέφει στον κινηματογράφο με την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο θάνατος του μελισσοκόμου» στο πλευρό του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Το 1995 «Το βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Το 2002 «Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα» της Στέλλας Θεοδωράκη.
Το 2003 «Οι θεατρίνες» της Βίκης Δέμου- Παναγιώτη Πορτοκαλάκη.
Το 2005 «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» του Αντώνη Καφετζόπουλου.
Το 2008 «Χήρα στρατηγού» του Δημήτρη Κανελλόπουλου.
Το 2009 «Στο βάθος κήπος» του Κλεάνθη Δανόπουλου.
ΤΖΕΝΗ ΡΟΥΣΣΕΑ - ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Η τηλεοπτική πορεία της ξεκίνησε το 1971 στη σειρά της ΥΕΝΕΔ «Αγνωστος Πόλεμος» του Νίκου Φώσκολου.
1976-1977 ΥΕΝΕΔ «Αθάνατες ιστορίες αγάπης» του Γιάννη Τζιώτη.
1981-1982 ΕΡΤ «Το φώς του Αυγερινού» του Ερρίκου Ανδρέου.
1988 ΕΤ2 «Κλειστοί δρόμοι» του Γιώργου Μιχαηλίδη.
1989 ΕΤ2 «Εκτη εντολή» του Κώστα Λυχναρά
1992 ΕΤ1 «Πωλείται αγάπη» του Σταμάτη Χονδρογιάννη.
1994 ΣΚΑΙ «Κάποιος να την φυλάει» του Κώστα Αυγέρη
2000 ΑΝΤΕΝΝΑ «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου.
2003 MEGA «Με θέα στο πέλαγος» του Γιάννη Βασιλειάδη.
2005 MEGA «Αταίριαστοι» της Ζένιας Χρυσανίδου.
Επαιξε και σε πολλά θεατρικά έργα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Λεζάντες φωτογραφιών:
1η: Η Τζένη, το 1970.
2η: Με τον Κώστα Μουσούρη και την Βάσω Μεταξά το 1964 στις Τρείς Αδελφές.
3η: Με τον Δημήτρη Χόρν το 1978 στον Ερρίκο Δ΄.
4η: Η Τζένη, το 1980.
5η: Με την Κα Αλίκη το 1985.
6η: Με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο σινεμά.
7η: Η Τζένη, το 1982.
8η: Η Τζένη, το 2011, με τους συγγραφείς Ρέππα-Παπαθανασίου στο θέατρο Εμπορικόν.
1 σχόλιο:
Μια μεγάλη Κυρία.
Με την κυριολεξία της λέξης.
Ενα από τα παιδιά της Ζακύνθου που εχει προσφέρει πολλά και δεν περιμένει τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου