Ο Γιώργος Λέκκας για τους «Πραγματογνώμονες του Θεού»

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Ο νέος ποιητής Γιώργος Λέκκας διαθέτει πείρα παιδαριογέροντος στη γραφή του. Το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του αρχίζει με στίχους πεπειραμένους και πεπυρωμένους:

«Η ψυχή μου ήθελε

να ρουφήξει το χρυσό

πάνω απ’ τη θάλασσα –

καϊμάκι από καφέ

που να μην τελειώνει.»

Πρόκειται για τους ευδιάθετους «Πραγματογνώμονες του Θεού», που κυκλοφορούνται από τις εκδόσεις Αρμός, 2011. Έχω καιρό στην τσάντα μου αυτό το μικρό βιβλίο, που ευγενώς μού απέστειλε ο δημιουργός του και μού συμβαίνει τούτο: Ενώ με αγγίζουν ευεργετικά τα στιχηρά που εμπεριέχει, δεν μού είναι εύκολο να διατυπώσω λόγο αρμόδιο γι’ αυτά, ίσως επειδή η πληρότητα έχει εντός μου ήδη συντελεσθεί, οπότε τα λόγια είναι φτώχεια!...

Παρ’ όλ’ αυτά, εκφράζω μια σκέψη: Πολλάκις βρισκόμαστε σε θέση «πραγματογνωμοσύνης» ως προς τα του Θεού. Είτε ως δύσπιστοι Θωμάδες, επιθυμώντας να θέσουμε το δάχτυλο στο σημάδι των καρφιών, είτε ως τοποτηρητές Εκείνου. Η πρώτη κατάσταση δεν είναι έξω από τ’ ανθρώπινα και μπορεί να δικαιολογηθεί ως δρόμος προσέγγισης στο μυστήριο της ύπαρξης, η δεύτερη όμως είναι απευκταία.

Ο ποιητής θα μπορούσε (ή, χρειάζεται) να είναι όντως «πραγματογνώμονας του Θεού», εκείνος ο οποίος, με τις ευαίσθητες κεραίες του και μετά από πολύχρονη και πολύμοχθη εκπαίδευση στο ασκητήριο της Μοναξιάς του, μόνος προς Μόνον, θα έχει αποκτήσει την δυνατότητα πρόσληψης των θείων νευμάτων και, στη συνέχεια, της εγκοσμίωσής τους. Είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων τού Λέκκα το ομότιτλο με το όλο βιβλίο ποίημά του:

«Λιακάδα μου

έλα και τέλειωσέ μου

το περήφανο κεφάλι

επειδή προτού να ξαναγεννηθώ

σαν σκέψη κίτρινη

μού ζητήθηκε

να γνωματεύσω

αν έχει γίνει τελικά

το φως.»

Τελικά, όλα είναι θέμα εγκλεισμού στην Ομορφιά, αλλά ποια ομορφιά;

«Η ψυχή μου

φυλακισμένη

σ’ ένα δωμάτιο

εκπάγλου ομορφιάς

ισοβίως κρούει

τα τοιχώματά του

στα τυφλά

με την επίμονη ελπίδα

πως θ’ ακουστεί.»

Κλείνοντας τη μικρή αναφορά μου μπορούσα να ισχυρισθώ, μες από πάμπολλα παραδείγματα και διάφορες παραπομπές στο βιβλίο, πως η ποίηση του Γιώργου Λέκκα, εκτός από φιλοσοφούσα (Δρ Φιλοσοφίας ο δημιουργός της γαρ) είναι και θεολογούσα. Αγγίζει μυστικά το κράσπεδο του Θεού και αποζητά επαν-επικοινωνία ζωής. Δεν κραυγάζει∙ ψιθυρίζει έλλογο λόγο, ελπίζοντας, σε μιαν εποχή κι έναν τόπο απελπισίας! Δεν είναι αιθεροβάμων∙ θέλει να ξαναγίνει πολίτης τ’ Ουρανού, καθώς τον πρόδωσαν οι κύκλωθεν πολιτείες, οι χαμερπείς και φρούδες! Δεν μασάει τα λόγια του έναντι του θείου∙ προσφέρει πολλαπλασιασμένο το τάλαντο, με το οποίο έχει ως ύπαρξη πλουτισθεί! Μακάρι σε όλους μας να συνέβαιναν όλες τούτες οι χάριτες! Τότε και μόνον τότε θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε διόρθωση των φρικτών ημαρτημένων του ιδιωτικού και δημόσιου βίου μας!