Κείμενο – Φωτογραφίες: π. ΜΙΧΑΗΛ ΒΙΣΒΙΝΗΣ
Μετά από ένα γεμάτο τετραήμερο στην Γη του Πυρός, φορτωμένοι με απίστευτες εμπειρίες και συγκινήσεις, πετάμε σε δίωρη πτήση για το El Calafate. Μέσα στο αεροπλάνο ήταν αδύνατον να βάλω σε κάποια σειρά στη σκέψη μου τα όσα ζήσαμε εκεί.
Πετούσαμε κυριολεκτικά πάνω και κατά μήκος από τις ολοχρονίς χιονισμένες Άνδεις. Η θέα όντως μαγευτική! Πώς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από το παραθυράκι του αεροσκάφους; Από τη άλλη, μ’ έτρωγε η αγωνία γι’ αυτά που επρόκειτο να επισκεφθούμε, FitzRoy και Παγετώνες.
Πετούσαμε κυριολεκτικά πάνω και κατά μήκος από τις ολοχρονίς χιονισμένες Άνδεις. Η θέα όντως μαγευτική! Πώς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από το παραθυράκι του αεροσκάφους; Από τη άλλη, μ’ έτρωγε η αγωνία γι’ αυτά που επρόκειτο να επισκεφθούμε, FitzRoy και Παγετώνες.
El Calafate. Πρωτεύουσα της Επαρχίας Santa Cruz, με 15 έως 20.000 κατοίκους, στην ενδοχώρα στα νοτιοδυτικά της Αργεντινής. Φτιάχτηκε τα τελευταία χρόνια, έχει αεροδρόμιο και αποτελεί το ορμητήριο για την λίμνη Lago Argentina, καθότι κτισμένη στα παραλίμνια και φυσικά για το Fitz Roy και για τον πιο διάσημο Παγετώνα, τον Perito Moreno. Η πόλη ζει και κινείται μόνο από τον τουρισμό. Από το El Calafate ξεκινούν όλοι οι δρόμοι -οδικώς πάντοτε- για το Εθνικό Πάρκο των Παγετώνων. Το όνομά της η πόλη το πήρε από έναν θάμνο, που βγάζει ένα μικρό φρούτο, σαν μούρο. Μάλιστα οι ντόπιοι λένε ότι, όποιος φάει αυτό το φρούτο, δεν θα ξεχάσει ποτέ την περιοχή και θα ξαναγυρίσει. Η περιοχή είναι στέπα με πολύ μικρή βροχόπτωση ετησίως και μέση θερμοκρασία το καλοκαίρι τους 18ο C, ενώ τον χειμώνα μέση θερμοκρασία τους –2ο C. Αλλά μέσα στο Πάρκο αλλάζουν τα πράγματα.
Στο αεροδρόμιο μάς περιμένει, με την ανάλογη ταμπέλα πάντα, ο οδηγός μας. Δεν μιλάει άλλη γλώσσα, εκτός των ιστπανικών. Βαλίτσες και εμείς εντός του οχήματος και στον δρόμο για το El Chalten, διαδρομή περίπου στα 200 χιλιόμετρα!
Στο αεροδρόμιο μάς περιμένει, με την ανάλογη ταμπέλα πάντα, ο οδηγός μας. Δεν μιλάει άλλη γλώσσα, εκτός των ιστπανικών. Βαλίτσες και εμείς εντός του οχήματος και στον δρόμο για το El Chalten, διαδρομή περίπου στα 200 χιλιόμετρα!
Όσο πλησιάζουμε τόσο μεγαλώνει και η αγωνία μας. Άραγε, θα το δούμε το βουνό ή θα είναι κρυμμένο μέσα στα σύννεφα; Chalten, στη γλώσσα των Ahonikenk, σημαίνει «το βουνό του καπνίσματος». Πίστευαν ότι στην κορυφή του υπάρχει κάποιο ηφαίστειο και τραβάει τα σύννεφα.
Και ιδού το αποτέλεσμα, που αποτυπώνω με τον φακό μου:
Η περίφημη κορυφή Fitz Roy.Ύψος 3.405 μέτρα κωνοειδής συμπαγής γρανίτης. Βρίσκεται μέσα στο Los Glaciares National Park. Σε 4.459 τετραγωνικά χιλιόμετρα!!!
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, τι βλέπαμε! Σταματήσαμε, για να βγάλουμε φωτογραφίες, αλλά πρωτίστως να το θαυμάσουμε, ειλικρινά με δύσκολες καιρικές συνθήκες, πολύ κρύο και τόσο δυνατό αέρα, που με δυσκολία ανοίξαμε τις πόρτες του 4Χ4.
Σύντομα φθάσαμε στο χωριό, ένα μικρό χωριουδάκι στην όχθη του ποταμού Vueltas Rio de las, ταυτόχρονα όμως βρίσκεται στο χαμηλό υπογάστριο των Cerro Torre και Cerro Fitz Roy - βουνών φημισμένων και πολύ δημοφιλών για πεζοπορίες, ορειβασίες και αναρριχήσεις. Το χωριό κτίστηκε πρόσφατα, το 1985, με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσει την κυριαρχία στην περιοχή η Αργεντινή από την Χιλή, που την διεκδικούσε. Σήμερα αποτελεί βάση και ορμητήριο για όλους τους τουρίστες. Ένα άναρχα κτισμένο χωριό που τώρα αρχίζουν να δημιουργούνται σοβαρές τουριστικές υποδομές. Φθάσαμε στο κατάλυμα μας, ένα μικρό ξύλινο ξενοδοχείο πολύ γουστόζικο, με πολλή θαλπωρή, τζάκι, κλπ. Λίγη ξεκούραση, ανοίξαμε τις πολυταξιδεμένες μας βαλίτσες και στον δρόμο, έτοιμοι να κατακτήσουμε το χωριό. Δειπνήσαμε σ’ ένα από τα πολλά μικρά ταβερνάκια και μετά ύπνο.
Την άλλη μέρα είχαμε ένα δύσκολο trekking, πεζοπορία. Ανεβήκαμε από τα 300 στα 700 μέτρα, περπατήσαμε στην πίσω πλευρά του Fitz Roy. Το βουνό ήταν σκεπασμένο από σύννεφα. Η τύχη δεν χαμογελά κάθε μέρα.
Σύντομα φθάσαμε στο χωριό, ένα μικρό χωριουδάκι στην όχθη του ποταμού Vueltas Rio de las, ταυτόχρονα όμως βρίσκεται στο χαμηλό υπογάστριο των Cerro Torre και Cerro Fitz Roy - βουνών φημισμένων και πολύ δημοφιλών για πεζοπορίες, ορειβασίες και αναρριχήσεις. Το χωριό κτίστηκε πρόσφατα, το 1985, με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσει την κυριαρχία στην περιοχή η Αργεντινή από την Χιλή, που την διεκδικούσε. Σήμερα αποτελεί βάση και ορμητήριο για όλους τους τουρίστες. Ένα άναρχα κτισμένο χωριό που τώρα αρχίζουν να δημιουργούνται σοβαρές τουριστικές υποδομές. Φθάσαμε στο κατάλυμα μας, ένα μικρό ξύλινο ξενοδοχείο πολύ γουστόζικο, με πολλή θαλπωρή, τζάκι, κλπ. Λίγη ξεκούραση, ανοίξαμε τις πολυταξιδεμένες μας βαλίτσες και στον δρόμο, έτοιμοι να κατακτήσουμε το χωριό. Δειπνήσαμε σ’ ένα από τα πολλά μικρά ταβερνάκια και μετά ύπνο.
Την άλλη μέρα είχαμε ένα δύσκολο trekking, πεζοπορία. Ανεβήκαμε από τα 300 στα 700 μέτρα, περπατήσαμε στην πίσω πλευρά του Fitz Roy. Το βουνό ήταν σκεπασμένο από σύννεφα. Η τύχη δεν χαμογελά κάθε μέρα.
Η επιστροφή εξαντλητική. Πάντα ο κατήφορος είναι χειρότερος από τον ανήφορο... Αφήνουμε πίσω μας το βουνό Fitz Roy. Ο Robert FitzRoy υπήρξε καπετάνιος του HMS BEAGLE, (περισσότερα στην Wikipedia, μ' ένα κλικ εδώ). Τώρα, γιατί έδωσαν το όνομα ενός καπετάνιου σ’ ένα βουνό, αυτό δεν κατάφερα να το καταλάβω... Αργά το βράδυ βγήκαμε έξω, μέσα στο κρύο, να περπατήσουμε λίγο ή να προλάβουμε να δούμε και κάτι άλλο, που μπορεί να μας είχε διαφύγει. Και η νύχτα μάς αποζημίωσε με την σκηνή αυτήν:
συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου