Με σελίδες αφιερωμένες στον πρόωρα χαμένο, σημαντικό Κερκυραίο ζωγράφο Σπύρο Αλαμάνο (1947-2011), κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού «Πόρφυρας» (Νο 141, Οκτώβριος–Δεκέμβριος 2011). Οι σελίδες αυτές περιλαμβάνουν ένα βιογραφικό, καθ’ υπαγόρευση του Σπύρου Αλαμάνου, λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, στον Δημήτρη Κονιδάρη, άλλα στοιχεία για τον καλλιτέχνη, ένα ποίημα του Λεωνίδα Μερτύρη και σειρά φωτογραφικών απεικονίσεων έργων του ζωγράφου.
Τα άλλα κείμενα υπογράφουν: Δοκίμιο, ο Γιώργος Κεχαγιόγλου (Μερικές όψεις της Θεσσαλίας σε πεζογραφήματα του Καραγάτση), η Σταυρούλα Τσούπρου (Ο «ανέκδοτος» Κοσμάς Πολίτης), η Μιχαήλα Καραμπίνη-Ιατρού (Ο Καβάφης στην Κέρκυρα), η Λένα Αραμπατζίδου (“Ut dièse mineur”: Διακειμενικότητα, μετακειμενικότητα, διαμεσικότητα), η Μαρία Μαρτζούκου (Τα φινλανδικά γράμματα στην Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ού αιώνα) και ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής (Σχέδιο ελληνικής πολιτιστικής στρατηγικής και πολιτιστικής πολιτικής). Ποίηση, ο Βίτιεσλαφ Νέζβαλ, Τσέχος ποιητής (1900-1958), σε μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή, ο Λιούμπομιρ Λέβτσεφ (Βούλγαρος ποιητής, 1935), σε μετάφραση του Βασίλη Μαραγκού, ο Στέλιος Θ. Μαφρέδας και η Ντίνα Καραβίτη. Πεζογραφία, η Μαρί-Λουίζ Κάσχνιτζ (Γερμανίδα πεζογράφος, 1901-1974) και ο Χρήστος Γκέζος.
Τα σχόλια, τις επισημάνσεις και την κριτική βιβλίου υπογράφουν η Άννυ Κουτροκόη, ο Δημήτρης Κόκορης, ο Σάββας Καράμπελας, ο Ευριπίδης Γαραντούδης και η Μιχαήλα Καραμπίνη-Ιατρού.
Η ηλεκτρονική επιμέλεια του εξωφύλλου είναι του Νίκου Βουργίδη, πάνω σε έργο του Σπύρου Αλαμάνου.
Το πρωτοσέλιδο σημείωμα της σύνταξης αναφέρεται στα Μουσεία Λογοτεχνών και στη «Μουσειοπαιδαγωγική», ενός νεότερου κλάδου της Παιδαγωγικής. «Στον σύγχρονο άνθρωπο της κατάθλιψης μένει μία και μοναδική έντιμη διαπίστωση», παρατηρείται. «Πρέπει να διεκδικηθεί το κάθε τι που μετατρέπει την πόλη, κεντρική ή περιφερειακή, σε “αξιοθαύμαστη” πόλη. Τα μουσεία δημιουργών που γεννήθηκαν ή έζησαν σε μια πόλη, και γενικότερα τα μουσεία της «τοπικότητας» (αρχαιολογικά, λαογραφικά, ιστορικά, οικολογικά, πινακοθήκες ή φυσικά πάρκα, ιδρύματα κ.ά., ιδιωτικά ή κρατικά), ας είναι μία απ’ αυτές τις διεκδικήσεις, αρκεί να λειτουργούν ως ζωντανοί “μουσειοπαιδαγωγικοί” οργανισμοί, […] κι όχι ως “κλειστά σπίτια”, με σημαντικά πράγματα μεν στα σπλάχνα τους, ανεξερεύνητα δε και αναποτελεσματικά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου