[Από το ένθετο ΕΠΙΛΟΓΕΣ της εφημερίδας ΕΡΜΗΣ, Ζάκυνθος 11 Νοεμβρίου 2011, φ. 3764, σ. 11]
«Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται»
Οδ. Ελύτης
Σαν Φως και Λόγος αναστάσιμος έλαμψε και ήχησε το Πνεύμα του αείζωου Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996), την Κυριακή 6-11-2011, εκεί, στην κατανυκτική και υποβλητική ατμόσφαιρα της μικρής μα ωραίας εκκλησίας της Φανερωμένης του Μπανάτου, χάρη στο γόνιμο «ΑΛΗΘΩΣ» τού πάντα δημιουργικού εφημέριου Παναγιώτη Καποδίστρια. Του άξιου Ζακυνθινού ποιητή και δοκιμιογράφου των ημερών μας, του καλότυχου αυτού συνομιλητή και άριστου ανα-γνώστη τού «μικρού μεγάλου κόσμου» του ηλιοπότη Ελύτη. Ενός «κόσμου» ποιότητας και ομορφιάς, ουσίας και ανάσας, Πνοής ηδονικής και εξορκισμού κάθε πικρού θανάτου, ενός «κόσμου» με λέξεις πολύσημες και «τοπία» πολυθέασης κτισμένου, τον οποίο συνθετικά, διακειμενικά και έντεχνα ανάπλασε και μετάγγισε με τη δική του πένα ο φίλος δωρητής ή «μέγας χορηγός» πυκνογραμμένων και αναστατικών «Εγκωμίων για τον Οδυσσέα Ελύτη» Παναγιώτης Καποδίστριας, διανεμημένων και τώρα (μετά την έκδοσή τους, το 1997) σαν αντίδωρο Τιμής στο συλλείτουργο ετούτο της όλο θαύματα και μηνύματα ζ ω ή ς - ή της όλο φθόγγους και παλμούς Μνημοσύνης.
ΕΤΣΙ, λοιπόν, τιμητικά και σεβαστικά μνημονεύτηκε σε μέρες γενεθλίων (στα 100χρονα της γέννησής του) ο εξαίρετος και ανανεωτικός τού ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ δημιουργός του 20ού αιώνα, χάρη στον μυητικά ευφρόσυνο και δυναμικά στοχαστικό λόγο του Παναγιώτη Καποδίστρια και χάρη στων ικανών συνεργατών του τα «φωνήματα» ή τα πονήματα, με ξεχωριστή την ρεαλιστικά, επιτυχημένα και ευχάριστα φιλοτεχνημένη προσωπογραφία του καινοτόμου ποιητή των Προσανατολισμών από τον Ζακυνθινό εικαστικό καλλιτέχνη Διονύση Πάλμα. Ο ζωγράφος, γνωστός για την επίδοσή του (και) στην τέχνη του πορτρέτου, «χρύσωσε» λαμπερά -σαν με φωτοστέφανο αγιοσύνης- την εσώτερης δύναμης μορφή τού εσαεί παρόντος «Ναυτίλου» στα πελάγη των αιωνίων Ιδεών και του υψίτονου Λόγου, του θαυμαστή, αφομοιωτή και υμνητή του σολωμικού και του καλβικού «σύμπαντος», του πανέλληνα -διαχρονικής «ταυτότητας» και οικουμενικής διάστασης- Αιγαιοπελαγίτη Οδυσσέα Ελύτη. Αυτού, του δεύτερου (μετά τον Γιώργο Σεφέρη) νομπελίστα ποιητή μας, που αδρά και παραστατικά σκιαγραφήθηκε σαν είδωλο μιας ύπαρξης χαρισματικής και φωτογόνας, διασχίζοντας και υπερβαίνοντας τα όποια «τοπία θανάτου» ή μετατρέποντάς τα σε στιλπνά «κάτοπτρα αθανασίας», σύμφωνα τόσο με τις δικές του ρήσεις όσο και με τον ομόλογο και εύγλωττο τίτλο της διάλεξης του νεότερου ομότεχνού του Παναγιώτη Καποδίστρια στην πιο πάνω εκδήλωση του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου «ΑΛΗΘΩΣ» της ενορίας Μπανάτου («Τοπία θανάτου ως «κάτοπτρα αθανασίας» στην ποίηση του Ελύτη»).
Σε μέρες περισσής κρίσης και δοκιμασίας πολλαπλής, ο δημιουργός του Φωτόδεντρου και της δέκατης τέταρτης ομορφιάς «σαρκώθηκε», λεκτικά - καλλιτεχνικά, μες στη Φανερωμένη του Μπανάτου Ζακύνθου και τιμήθηκε αντάξια και σεμνά από έναν γενναιόδωρα φιλόξενο οικοδεσπότη κι από πιστούς, ευαίσθητους και προσεκτικούς προσκυνητές της νοερής και απτής «εικόνας» του. Μιας «εικόνας» που, σε καιρούς ζοφερούς ή δυσοίωνους, σε καιρούς του άδικου Κακού ή του Άσχημου..., καλό είναι ή αξίζει να τη μνημονεύουμε, όχι ευκαιριακά ή επιφανειακά, κρατώντας την βαθύτερα ολοζώντανη και αφυπνιστική, κοντά σε όσες άλλες -άσβηστες ή αθάνατες- κοσμούν και ελεούν παρήγορα τον πολύπαθο κόσμο μας.
Σε μέρες περισσής κρίσης και δοκιμασίας πολλαπλής, ο δημιουργός του Φωτόδεντρου και της δέκατης τέταρτης ομορφιάς «σαρκώθηκε», λεκτικά - καλλιτεχνικά, μες στη Φανερωμένη του Μπανάτου Ζακύνθου και τιμήθηκε αντάξια και σεμνά από έναν γενναιόδωρα φιλόξενο οικοδεσπότη κι από πιστούς, ευαίσθητους και προσεκτικούς προσκυνητές της νοερής και απτής «εικόνας» του. Μιας «εικόνας» που, σε καιρούς ζοφερούς ή δυσοίωνους, σε καιρούς του άδικου Κακού ή του Άσχημου..., καλό είναι ή αξίζει να τη μνημονεύουμε, όχι ευκαιριακά ή επιφανειακά, κρατώντας την βαθύτερα ολοζώντανη και αφυπνιστική, κοντά σε όσες άλλες -άσβηστες ή αθάνατες- κοσμούν και ελεούν παρήγορα τον πολύπαθο κόσμο μας.
Διονύσης Σέρρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου