© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Άλλοι τα πέταλα τα φορούν στην ψυχή!

Σχολιάζει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Τέλειωσε και αυτό το ξεφόρτωμα. Καλύτερα να κουβαλάς ξύλα, παρά σκουπίδια. Ήταν πολλά τα φορτία, κάθε φθινόπωρο η ίδια ιστορία.


Τον αγαπώ ετούτον το Οκτώβρη. Γλυκός καιρός, έχει την ψυχρούλα του, μα δεν είναι σπουδαία και δεν σε νικά ολότελα αυτό το χρυσό του ήλιου. Το καλοκαίρι υποφέρω, μόνο νερό, μόνο αυτό ψάχνω και όλη την ώρα.

Είχα μπλέξει και με τα σκουπίδια. Μα ακόμα μυρίζω αποφάγια. Τι πετάνε οι τύποι… Τα απορρίμματά τους είναι πάντα τα περισσότερα στις αγορές τους. Μα τους βλέπω έτσι μεγάλους σπουδαίους, σωστούς γίγαντες. Έτσι δεν παραπονιέμαι. Ό,τι μου δώσουν, άλλες φορές είναι καλά, μα υπάρχουν στιγμές που με δυσκολεύουν. Έτσι κάνουν και με τα συναισθήματά τους. Φειδωλοί.

Εγώ, για να καταλάβεις, είμαι υβριδικός. Όχι, δεν είναι αστείο. Ήρθα για να λύσω ζητήματα και θέματα, που εσύ δεν μπορείς να καταφέρεις. Με τη μάνα μου μεγάλωσα. Ήθελα να της μοιάζω. Όμορφη, ψιλή, αγέρωχη είχε φλέβα από την ανατολή. Ο πατέρας είχε μαλώσει με την ζωή. Πολύ νεύρο. Τζόρας. Μα δεν είχαμε πολλά.

Δεν ήταν άσχημα τα πρώτα χρόνια μου. Μα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ένα ζόρι τραβούσα. Όλα τα έβλεπα μεγάλα. Φοβόμουν. Όλους τους έβλεπα θεριά. Όχι, δεν ήταν αλήθεια, το ένιωθα, καταλάβαινα. Μα πάλι, τόσο μεγάλα χέρια άγγιζαν, χάιδευαν το πρόσωπό μου, το σώμα μου. Ήθελα πάντα να τρέξω, να ξεφύγω. Μια φορά μάλιστα τα έκανα και πάνω μου. Ήρθε ο χρόνος ο δικός μου. Ζαλώθηκα το δικό μου σαμάρι. Άρχισε ο μόχθος. Η καθημερινότητα που δεν με άφηνε να σηκώσω κεφάλι. Μήτε για τον ουρανό. Στην αρχή δεν παραπονιόμουν είχα βλέπεις αντοχές, έτρεμα κιόλας τους μεγάλους γύρω, τριγύρω.


Ήρθε και έμαθα, κατάλαβα πως εγώ δεν μπορώ να κάμω οικογένεια. Αυτό με ζόρισε πολύ. Άσε που με λέγανε και μπάσταρδο. Μου έβγαλε λίγο από τον χαρακτήρα του πατέρα. Κοντός μα θεοπάλαβος, σου τα είπα αυτά. Τώρα μεγάλωσα και τους βλέπω όλους που τρέχουν, δεν πιάνονται. Αλλάζουν οι καιροί, δεν ήταν πάντα έτσι. Χασομερούσαν.
Μα τώρα βάλαν όλοι ζόρια για να έχουν, λέει, ποιότητα. Τους ακούω που ψιθυρίζουν όλοι μοναχοί  τους.

Μπαινοβγαίνω στα σπίτια τους. Δεν μου δίνουν σημασία. Ποιος ασχολείται με τον μεταφορέα... Κανένας, σου λέω κανείς. Μα και με τίποτε δεν ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους. Ένας απίστευτος ναρκισσισμός, τεράστιος. Πώς το άκουσα; Στον καθρέφτη μου κοιτιέμαι και από μόνος μου αγαπιέμαι, να έτσι είναι πια ο κόσμος.

Ο τόπος μου είναι στα Δωδεκάνησα, οι Μενετές Καρπάθου. Δεν θα στο έλεγα, μα ξέρεις από πού πήρε το όνομα το μικρό χωριό; Μα από τον Μενοίτιο, έναν Τιτάνα της μυθολογίας. Αντιπροσωπεύει  την άλογη - άκριτη σκέψη, το ένστικτο. Μπορεί να μην είναι κι έτσι, μα ποιος νοιάζεται… Νομίζω πως όσους γνωρίζω, τώρα πια έχουν αυτό το «χάρισμα». Στα πρώτα χρόνια μου όλα ήταν πιο ανέμελα, ένα μικρό παραμύθι.

Ίσως να μην στέκεσαι και εσύ πουθενά, έχεις μάθει να πετάς σαν τις μέλισσες. Μπα, μου φέρνεις, μου θυμίζεις πιο πολύ τις αλογόμυγες!...
 Ξέχασα να συστηθώ, το όνομα μου είναι Φρέντλυ. Αγγλικό, ξέρεις εδώ στον τουριστικό προορισμό έμαθα να τα ξεχωρίζω. Είναι αλήθεια πως είμαι μπάσταρδος, όπως άλλωστε όλα τα μουλάρια. Ναι, ημίονος είμαι. Ξέρω, θα ενοχληθείς και εσύ θα με σνομπάρεις, όπως κοροϊδεύεις ό,τι διαφορετικό συναντάς.

Μην μου αγγίζεις το κεφάλι. Εξακολουθώ και σε βλέπω μεγάλο, τεράστιο. Με πονάει, είμαι πιο όμορφος από σένα. Εσύ παλεύεις με τον καθρέφτη. Τελικώς είναι ευτύχημα που δεν θα μπορώ να κάμω απογόνους. Γιατί στο τέλος σε αυτόν τον τόπο θα τα έχεις φάει όλα. Μιλώ για όλο το κόσμο. Δεν θα αφήσεις κάτι διαφορετικό. Θα τα ρημάξεις όλα καμώνοντας «πράσινες μπίζνες». Θα σφυρίζεις αδιάφορα, ενώ θα καταστρέφεις τον πλανήτη.

Όσο είναι καιρός, κοίτα λίγο και τον ουρανό. Αλήθεια, ξέρεις τι χρώμα έχει ο ουρανός; Μπορείς να το δεις;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails