Το νέο τεύχος του περιοδικού "Ιστορία Εικονογραφημένη" (Νο 523 - Ιανουάριος 2012)

Το νέο τεύχος του περιοδικού Ιστορία Εικονογραφημένη κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες. Πρόκειται για το Νο 523 / Ιανουαρίου 2012. 
Μάς το παρουσιάζει -μες από το κατατοπιστικό Σημείωμα της Σύνταξης- ο διευθυντής του και συνεργάτης μας 
ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν.  ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ

Ο δοσιλογισμός δεν υπήρξε ούτε αμελητέου μεγέθους ούτε περιορισμένης έκτασης φαινόμενο. Στα Τάγματα Ασφαλείας, σε σχηματισμούς όπως το εθελοντικό σώμα του Γεώργιου Πούλου ή η Πανελλήνια Οργάνωσις Εθνικιστικών Ταγμάτων του Αντώνιου Βήχου, εντάχθηκαν χιλιάδες οι οποίοι ακόμη και το 1943, έτος ίδρυσής τους, πόνταραν στην κατίσχυση της γερμανικής Νέας Τάξης.

Η Μακεδονία αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος στο οποίο καρποφόρησε ο σπόρος της ένοπλης και ιδεολογικής συνεργασίας. Δύο ήταν τα κύρια επίπεδα στα οποία κινήθηκε η πρόταση της συνεργασίας προς τις γερμανικές αρχές Κατοχής: α) το καθαρά ιδεολογικό επίπεδο, β) η ένοπλη συνεργασία. Η κοινή συνισταμένη των επιπέδων αυτών ήταν ο αντικομμουνισμός που διαπότιζε τη σκέψη των στρατιωτικών και των πολιτικών και τις πράξεις των οπαδών τους. Τον αντικομμουνισμό ήρθε να ενισχύσει η έντονη σλαβοφοβία και ιδιαίτερα η βουλγαροφοβία, που ενεργοποίησε τα εθνικά-πατριωτικά αντανακλαστικά ακόμη περισσότερων ενώπιον του υπαρκτού κινδύνου της απόσπασης της Μακεδονίας προς όφελος των Βουλγάρων. Υπό τις συνθήκες αυτές εμφανίστηκαν οι στρατιωτικοί που τέθηκαν επικεφαλής των ενόπλων τμημάτων για την υπεράσπιση της Μακεδονίας από τους «εαμοβουλγάρους» από τη μια πλευρά και οι πολιτικοί από την άλλη που έντυσαν ιδεολογικά την πρόταση συνεργασίας με τις «απαραίτητες», εκ των πραγμάτων, ιδέες του Εθνικοσοσιαλισμού. Tα Τάγματα Ασφαλείας που σχηματίστηκαν στη γερμανοκρατούμενη Κεντρική Μακεδονία κατέστησαν την Θεσσαλονίκη προνομιακό χώρο δράσης τους.

Διακριτή θέση στην ιστορική μνήμη έχει η δράση των δυνάμεων του Γεωργίου Πούλου. Η αγριότητα τους, οι δολοφονίες και οι βασανισμοί στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας προκαλούν τον αποτροπιασμό. Με τη στήριξη των γερμανικών αρχών κατοχής, ο Πούλος συγκρρότησε «εθελοντικό σώμα», το οποίο έφερε γερμανικές στολές με τα διακριτικά ΕΕΣ (Εθνικός Ελληνικός Στρατός) και συνεργάζονταν τα τοπικά Τάγματα Ασφαλείας. Ο ΕΕΣ συμμετείχε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των γερμανικών στρατευμάτων, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστό για τις σφαγές αμάχων. Όταν δε το βασίλειο του τρόμου άρχισε να αποδομείται με γοργούς ρυθμούς, μετέφεραν τον χώρο δράσης τους στην καρδιά της Ευρώπης, με τελικό προορισμό την πληγωμένη καρδιά του Γ΄ Ράιχ. Η λήξη του πολέμου τούς βρήκε κάπου μεταξύ Αυστρίας και Γερμανίας, σιδηροδέσμιους των συμμαχικών αρχών, να αναμένουν καρτερικά την επιστροφή στα «πάτρια» εδάφη, με κάποιο φόβο είναι η αλήθεια για τη στιγμή της λογοδοσίας. Αυτή δεν άργησε να φτάσει, αλλά δεν έμελλε να συνοδευτεί και από τη –λαϊκής απαίτησης– απόδοση της δικαιοσύνης.

            Η μεταπολεμική αποκατάσταση των περισσότερων από αυτούς υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής. Στη συγκυρία του Εμφυλίου θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμα «σκεύη εις την ελευθέρα κοινωνία». Τέτοια «σκεύη» ήταν μεταξύ άλλων ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, συναρχηγός του Εθνικού Ελληνικού Στρατού με τον οποίο είχε προβεί σε κοινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με τον γερμανικό στρατό, βουλευτής από το 1946 ώς το 1964, ή ο διαφυγών στη Γερμανία με τη Βέρμαχτ και καταδικασμένος σε θάνατο για δοσιλογισμό Ξενοφών Γιοσμάς, ο οποίος εξέτισε μόλις πέντε έτη από την ποινή του προτού επανακάμψει στη Θεσσαλονίκη και καταστεί διάσημος το 1963 ως αρχηγός παρακρατικής οργάνωσης, ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.