Οι ωδίνες της κάλπης και το ημιθανές μωρό της

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Στο στούντιο έχει ψύχρα, ένα κρύο που θυμίζει χειμωνιάτικο απόγεμα, σε κάνει να θέλεις να χωθείς κάτω από τις κουβέρτες, μια αγκαλιά. Πέρασα όλη την ημέρα ακούγοντας υποψήφιους πολιτευτές. Παρατηρούσα τα ρούχα, τα παπούτσια, μα και τους συνοδούς τους. Πολλά τα κόμματα. Περίεργο που είναι, να είναι τόσες οι παρατάξεις, μα να λένε τα ίδια ή, αν υπάρχει κάτι διαφορετικό, να είναι σαν τα λόγια του ξανθού μάγου ή  του Χάρι Πότερ καλύτερα.

Στο πρώτο πάνελ ήταν ήρεμα, μα το δεύτερο είχε γυναίκες, μαχητικές, ολόφρεσκες! Σκέφτηκα, μήπως να είχαμε πρωθυπουργό, πιλότο σε αυτή την χαμηλή πτήση μια γυναίκα. Μπα, είμαστε τόσο μισογύνηδες, δες εκεί τι έγινε με τις ιερόδουλες. Αυτές για όλα φταίνε, λες και μπαίναν σπίτια μας, μας έγδυναν και μας βίαζαν άνευ προφυλακτικού. Τόσο κοιμισμένοι είμαστε. Σε αυτό το πάνελ, δεν μαζευόταν μια υποψήφιος, άλλαζε την φωνή της, συθέμελα κουνιόταν. Τόση ένταση, τόσο πάθος, μα επαναλαμβανόμενες θλιβερές ατάκες. Μα δεν άκουσα τίποτε που να προκαλεί την ακοή μου.

Όλα ειπωμένα, σκέφτηκα. Ακόμη και τον Άκη να έβγαζαν αύριο το πρωί από την στενή, θα μάζευε με την ίδια τακτική ένα σωρό ψήφους. Η αριστερά περιμένει σε μια γωνιά, να πέσει το μήλο στο κεφάλι της. Μέχρι τότε, ας κρατήσουν οι χοροί. Το ΚΚΕ μάλλον τιμά και πενθεί ακόμη τον δικτάτορα της Βορείου Κορέας!...

Μπλα, μπλα, πολλή κουβέντα, μα καμιά ουσία... Μα και τι άλλο; Το μυαλό γυρνά στο γραμμένο παρελθόν, στον χιλιοπαιγμένο δίσκο: Περιμένουν να ψηφίσουμε συναισθηματικά. Να πάει μόνο του το χέρι και μετά να λουφάξουμε στην φωλιά μας. Μπορεί ν’ αναλάβουν να κυβερνήσουν αυτοί οι τύποι, μα δεν πρόκειται να βγάλουν γκολ. Ξεκινούν με χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν είναι ώρα για προσωπικές θεραπείες.

Αναλογίζομαι τις επιλογές, μετρώ τις δυνατότητες: Αυτούς έχει το κατάστημα... Έτσι θα πορευτούμε, σ’ έναν κόσμο, που η δημοκρατία είναι μοναχά λόγια. Γιατί, αν κάτι κρατώ από όλα τα προεκλογικά τερτίπια, είναι τα κάθε είδους συμβόλαια που δεσμεύτηκαν όλοι αυτοί οι υποψήφιοι συγκλητικοί. Στον «Τιτανικό», το πιο γλυκό πλάνο είναι οι πρωταγωνιστές αγκαλιά στην πλώρη του πλοίου πριν τη βύθιση. Όλοι αυτοί που πάνε για δίπλωμα Α΄ καπετάνιου, το είδαν το παγόβουνο;

Στην τελευταία ώρα δεν σταματώ να ρωτώ, να ψάχνω: «Θα ψηφίσετε συναισθηματικά;» Οι απαντήσεις ποικίλουν. Με οργή, με θυμό, απαντούν πιο νέοι και δείχνουν μικρότερα πιο σκληρά κόμματα, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα και για την πριμοδότηση του πρώτου από τον εκλογικό νόμο. Λίγο πιο κάτω, ο περιπτεράς  στο Υπουργείο Εσωτερικών απαντά φοβισμένα, «δεν ασχολούμαι με αυτά», απάντηση που ξαναπήρα από τους ηλικιωμένους που, ρίχνοντας κλεφτές ματιές τριγύρω, έδειχναν υποψίες μιας αδιόρατης υποψίας συνομωσίας.

Τον συναισθηματισμό τον βρήκα κυρίως στην επαρχία, εκεί που το κόμμα έχει πρόσωπο, μια ιδιαίτερη ταύτιση με συγκεκριμένους πολιτικούς. Άλλωστε, η μνήμη έχει χρώμα. Όσο κι αν ξεθωριάζει η αξία ενός πολιτικού χώρου στο μυαλό, φέρνει σαν ανάμνηση εφηβικού έρωτα.

Μα κυρίαρχη απάντηση ήταν η λογική «ψηφίζω προτάσσοντας την λογική», απάντηση κυρίως γυναικών, που έδειχναν χειραφετημένες μα απογοητευμένες από το ανδροκρατούμενο σύστημα μας. Η λογική είναι που κλείνει το μάτι σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και ανοίγει έτσι τον δρόμο, ίσως για πρώτη φορά, σε μια ευρωαριστερά ουσιαστική και με ευθύνες.

Σε αυτές τις εκλογές τα πανηγύρια θα στηθούν όπως φαίνεται χαμηλά στην Πειραιώς, μα αλήθεια -τι οξύμωρο- μέσα στις γειτονιές μεταναστών και λαθρομεταναστών δείχνει να μεταφέρεται ένα μεγάλο κομμάτι εξουσίας.