Κατά την σημερινή κηδεία τού αποθανόντος συνταξιούχου Φιλολόγου, Λυκειάρχη και Γενικού Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΒΟΥΡΗ (1916-2013), στον ναό τής Παναγούλας Μπανάτου, ο Πρωτοπρεσβύτερος τού Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας, μεταξύ άλλων, είπε στην νεκρολογία του τα ακόλουθα:
[......]
Αγαπητοί μου,
ξέχωρα από το αξιομνημόνευτο γεγονός ότι ο μεταστάς υπήρξε ο ευσκιόφυλλος και δροσιστικός πλάτανος, κάτω από τον οποίον ξαπόστασαν πολλές εκατοντάδες Ζακυνθινών, λαμβάνοντας το οξυγόνο τού εύ ζην, είναι ανάγκη να σταθούμε σε μιαν άγνωστη εν πολλοίς ιστορική σελίδα τής μακράς ζωής του. Έχει καταγραφεί από τον ίδιον τον Αβούρη σε επιστολή του, σταλμένη στον εκδότη τού Περιοδικού Επτανησιακά Φύλλα Διονύση Σέρρα (υπό τα στοιχεία τόπου / ημερομηνίας: "Ζάκυνθος - Μαριναίικα, 4 Ιουλίου 1998") και δημοσιεύτηκε αργότερα στο εν λόγω περιοδικό [Επτανησιακά Φύλλα 19 (1998) 337-340], μαζί με μιαν ιδιαίτερα ομιλητική φωτογραφία.
Ο Βαρβιάνης (αριστερά) παραδίδει τον Σολωμό στον Αβούρη (δεξιά) |
Περί τίνος πρόκειται; Στις 11 Ιουνίου 1961 ο Μαρίνος Αβούρης, υπό την τότε ιδιότητά του ως Επιμελητή Αρχαιοτήτων Ζακύνθου και Μέλους τής Επιτροπής Αποπεράτωσης τού Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, παρέλαβε από τα χέρια τού αείμνηστου Νίκου Βαρβιάνη τον πολύτιμο θησαυρό των Χειρογράφων τού ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ για φύλαξη. Ο Βαρβιάνης, διασώστης των χειρογράφων τού εθνικού βάρδου μας από τη Σεισμοπυρκαγιά τού '53, αλλά και νωρίτερα από τους κατακτητές τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν αισθανόταν πλέον άνετα να κρατά στα χέρια του τέτοιον βαρύνοντα θησαυρό. Έτσι τον παρέδωσε στον Αβούρη, ο οποίος και τον τήρησε ως κόρη οφθαλμού στο χωραΐτικο σπίτι του, στην οδό Φιλικών τού Ψηλώματος, "για αρκετό χρονικό διάστημα", όπως γράφει ο ίδιος στην επιστολή του προς τον Σέρρα. Εννοείται, σήμερα τα Χειρόγραφα απόκεινται στο Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, την Πλατεία Αγίου Μάρκου!
Το θαυμαστό είναι ότι ονομάζει "Μια ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ" την από μέρους του φύλαξη των σολωμικών Χειρογράφων. Τόση, λοιπόν, ταπεινοφροσύνη ενός αυθεντικού πνευματικού ανθρώπου τής προ- και μετα-σεισμικής Ζακύνθου!!!
Για φαντασθήτε πάντως να ζει κανείς -να ξυπνά, να κοιμάται, να εργάζεται- δίπλα στα Χειρόγραφα τού Ποιητή, ενός πνευματικού μεγέθους, ο οποίος (κατά τον Λιαντίνη) "δεν ημπορούσε να χωρέσει στην εποχή του"! Άλλη αίσθηση, συγκλονιστικά κατανυκτική!
Άραγε, η Ζάκυνθος τίμησε ποτέ τον άδολο και ανιδιοτελή αυτόν εργάτη τής Παιδείας και τής Γραμματείας μας;;; Ποτέ δεν είναι αργά! Μπορεί τούτο να συμβεί και μετά θάνατον, επειδή ακριβώς εκείνο που εντέλει μένει είναι ο παραδειγματισμός των επιγενόμενων από Μορφές -ωσάν τού Μαρίνου Αβούρη-, οι οποίες δεν αφομοιώνονται από τον θάνατό τους, αλλά κατακτούν, άξια και δίκαια, ένα σεβαστό κομμάτι Αιωνιότητας!!!
[......]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου