Μας ενημερώνει σχετικά, μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ, ο διευθυντής του περιοδικού «Ι. Ει.» και τακτικός συνεργάτης μας ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Κατά τη διάρκεια αλλά, κυρίως, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όλη η Ευρώπη βρέθηκε αντιμέτωπη με τον εφιάλτη των δικών της Εφιαλτών, που είχαν ανοίξει με πολλούς τρόπους και για διαφόρους λόγους, ο καθένας στη δική του χώρα, τις πόρτες στον κατακτητή, στηρίζοντάς τον ενεργά. Από το καθεστώς του Βισύ και την πολιτική της συνεργασίας στη Γαλλία, τη Νορβηγία και τη Δανία, ως πράξη πολιτικού ρεαλισμού απέναντι στις νέες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί μετά τη γερμανική κατάκτηση, έως τη συγκρότηση κατοχικών κυβερνήσεων με βάση την προϋπάρχουσα γραφειοκρατική και διοικητική δομή, άμεσα υπαγόμενων στον γερμανικό στρατιωτικό έλεγχο, όπως συνέβη στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Σερβία και στην Ελλάδα, η συνεργασία και ο δωσιλογισμός πορεύτηκαν χέρι-χέρι εντός της «Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης».
Η αποχώρηση των γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων από την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1944 συνοδεύθηκε από τη μαζική έξοδο πολυάριθμων συνεργατών των αρχών κατοχής και των οικογενειών τους από όλα τα σημεία της χώρας (μέσω Γιουγκοσλαβίας). Ανάμεσα στους φυγάδες ξεχώριζαν επιφανή στελέχη των κατοχικών κυβερνήσεων (όπως ο δεύτερος κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, οι υπουργοί Αναστάσιος Ταβουλάρης και Έκτωρ Τσιρονίκος) και της κρατικής μηχανής (π.χ. ο πρώην υπουργός, γενικός διοικητής Κρήτης Ιωάννης Πασσαδάκης), ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, ιδεολογικοί συνοδοιπόροι του εθνικοσοσιαλισμού (όπως ο δικηγόρος και αρχηγός της αντισημιτικής οργάνωσης «Εθνική Ένωσις “Ελλάς”» Κωνσταντίνος Γούλας), αρχηγοί και μέλη αντιανταρτικών σωμάτων (π.χ. ο αντισυνταγματάρχης του μηχανικού Γεώργιος Πούλος), πληροφοριοδότες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (όπως ο διαβόητος Λάσκαρης Παπαναούμ στη Θεσσαλονίκη) κ.ά.
Ένα μέρος των φυγάδων συγκεντρώθηκε στην αυστριακή κωμόπολη του Κίτσμπιχελ. Εκεί σχηματίστηκε, τον Ιανουάριο του 1945, η περίφημη «Εθνική Ελληνική Επιτροπή» (ή αλλιώς «εξόριστη κυβέρνηση της Βιέννης») υπό την προεδρία του Έκτορα Τσιρονίκου. Σκοπός της ήταν να αναλάβει την εξουσία μετά την «επιστροφή» των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Ώς τότε θα εκπροσωπούσε τα ελληνικά συμφέροντα στο Ράιχ και θα προσπαθούσε να επιλύσει τα προβλήματα των Ελλήνων εργατών στη Γερμανία.
Για πρώτη φορά μετά την εμφάνιση του Άξονα στα Βαλκάνια ως κατοχικής δύναμης οι φυγάδες-συνεργάτες των γερμανικών Αρχών θα είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν κατ’ ιδίαν μεταξύ τους, ανακαλώντας πιθανώς στη μνήμη τους γεγονότα του πρόσφατου κατοχικού παρελθόντος και οραματιζόμενοι ίσως ένα κοινό βαλκανικό μέλλον σε μία εθνικοσοσιαλιστική Ευρώπη.
Σε αντίθεση με τις κατοχικές κυβερνήσεις στην Αθήνα, την εξόριστη κυβέρνηση της Βιέννης πλαισίωσαν στελέχη του λεγόμενου εθνικοσοσιαλιστικού κόσμου. Μπορεί στην Ελλάδα οι γερμανικές αρχές κατοχής να αποθάρρυναν την άνοδο των ιδεολογικών τους οπαδών στην εξουσία, ελπίζοντας να προσελκύσουν την παραδοσιακή ελίτ που διέθετε κοινωνικά στηρίγματα, στην εξορία όμως δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να πράξουν το αντίθετο.
Πρόκειται για μια μελανή σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ένα χιμαιρικό εγχείρημα που κράτησε ελάχιστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου