Διονύσης Σέρρας
ΜΑΥΡΗ ΑΥΓΗ
Ι
Τώρα κ’ εσύ
των μονομάχων
Ποιητή
ζώντας αιώνια
εδώ
μεσ’ στη σιωπή
χαρά-
ζοντας ή
στέλνοντας βαθιά
φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο
τ’ άχαρα πλάσματα
της Νύχτας σκιάζεσαι
σταυρούς και
στάχτες σαν ξεχνούν –
στοιχειά με
σώματα της Αγοράς
που τρέφουν
πλάνης σκελετούς
και τις ψυχές της
τύφλωσης
(κρυφά γελώντας)
χαιρετίζουν.
ΙΙ
Έτσι παράταιρα
κ’ εδώ
πριν απ’ τη δύση
(δολερά)
στου Ύμνου τα υψώματα
με όλα γύρω σου
σε φως αγγελικό
γυρνούν της Φρίκης
τα φαντάσματα
ή σαν μαυρόφιδα
σε φόβου χά-
σματα γλιστρούν
της Πλάσης το
ξημέρωμα
με το φαρμάκι
τους να σβήσουν.
[Ζάκυνθος, Μάιος – Ιούνιος 2013]
2 σχόλια:
Πάτερ, Χριστὸς ἀνέστη!
Συγ-Χαιρόμαστε μὲ τὸν Ποιητή, ποὺ ζεῖ τὴ ζωή του ἀμισθὶ ἐκποιούμενος τὰ κομμάτια της καὶ ἐσένα εὐχαριστοῦμε ποὺ τὰ μοιράζεσαι ἁπλόχερα μαζί μας.
Θέλουμε κι ἄλλα.
Θερμὲς εὐχαριστίες!
όντως πονούν τα κόκαλα...
Δημοσίευση σχολίου