Για το νέο τεύχος μάς πληροφορεί ο διευθυντής της
«Ι. Ει.» και μόνιμος συνεργάτης μας ΔΙΟΝΥΣΗΣ Μ. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ μες από
το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ του 542ου τεύχους
O συσχετισμός
των δυνάμεων που προέκυψε από τις εκλογές του Μαρτίου του 1950 δεν παρείχε τις
απαραίτητες προϋποθέσεις για την αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας. Το
διάστημα που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από παρεμβάσεις των Ανακτόρων και
συνεχείς κυβερνητικές μεταβολές. Την άνοιξη του 1951 το πολιτικό σκηνικό είχε
σημαντικά μεταβληθεί, προοιωνιζόμενο εξελίξεις δομικού χαρακτήρα. Η
πολυδιασπασμένη προ πολλού Δεξιά αντιμετώπισε μια νέα διαίρεση μετά την
ανεξαρτοποίηση μερίδας βουλευτών του Λαϊκού Κόμματος και τη συγκρότηση στη
συνέχεια, μαζί με μαζί με το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα, του Λαϊκού Ενωτικού Κόμματος
υπό την ηγεσία του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του Στέφανου Στεφανόπουλου. Το
ίδιο διάστημα, οι σχέσεις μεταξύ Παπάγου και βασιλέα Παύλου επιδεινώθηκαν, λόγω
της σταδιακής αυτονόμησης του στρατάρχη από την επιρροή των Ανακτόρων.
Στις
30 Ιουλίου 1951 προκηρύχθηκαν νέες εκλογές, που επρόκειτο να
διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Την ίδια ημέρα,
ο Παπάγος επέλεξε να ανακοινώσει την απόφασή του να
κατέλθει στην πολιτική. Στις αρχές Αυγούστου, προχώρησε στην ίδρυση
του Ελληνικού Συναγερμού, στον οποίο προσχώρησαν το Λαϊκό Ενωτικό Κόμμα και το
Νέο Κόμμα του Σπύρου Μαρκεζίνη. Με τη σταδιακή ένταξη στον Συναγερμό πολιτικών
προσωπικοτήτων και από άλλους ιδεολογικούς χώρους, το κίνημα ενσωμάτωσε πολλές
νέες τάσεις που είχαν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται, επιβεβαιώνοντας ότι η
βασική στόχευση της «νέας Δεξιάς» παρέμενε η αναμόρφωση της συντηρητικής
παράταξης και η διεκδίκηση μιας ισχυρής πλειοψηφίας, που θα επέτρεπε την
ανασυγκρότηση της χώρας μέσα σε ένα πλαίσιο αποτελεσματικής διακυβέρνησης.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1951 ο Ελληνικός Συναγερμός
αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, χωρίς όμως την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Τη
διετία 1950-1952 η εναλλαγή των Νικόλαου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου στην
πρωθυπουργία ήταν τόσο συχνή, ώστε να λειτουργεί εκ των πραγμάτων ως τροχοπέδη
στην αποδοτικότητα του κυβερνητικού έργου.
Το
αποτέλεσμα των εκλογών της 16ης Νοεμβρίου 1952 υπήρξε πραγματικός θρίαμβος για
τον Ελληνικό Συναγερμό, ο οποίος συγκέντρωσε το 49,22% των ψήφων και εξασφάλισε
247 από τις συνολικά 300 έδρες στη νέα Βουλή. Το κόμμα του Παπάγου κατόρθωσε να
πλειοψηφήσει όχι μόνο στην αντιβενιζελική «Παλιά Ελλάδα», αλλά επιπλέον και σε
πολλές από τις «Νέες Χώρες» (με εξαίρεση την Κρήτη και ορισμένα νησιά του
Ανατολικού Αιγαίου), ανατρέποντας τους υφιστάμενους συσχετισμούς δυνάμεων.
Αξιοσημείωτη, επίσης, ήταν η επιτυχία του Ελληνικού Συναγερμού στις αγροτικές
περιοχές. Το γεγονός αυτό μπορεί να αποδοθεί στην προσδοκία των κατοίκων της
υπαίθρου, οι οποίοι είχαν βιώσει πιο έντονα τα δεινά του Εμφυλίου, ότι η
πολιτική σταθερότητα που θα προέκυπτε από μια ισχυρή κυβέρνηση με επικεφαλής
τον Παπάγο θα μπορούσε να συμβάλει αποφασιστικά στην άμεση βελτίωση της
οικονομικής κατάστασης.
Το
Κέντρο υπέστη σημαντική μείωση των δυνάμεών του, κυρίως στην ηπειρωτική Ελλάδα,
ενώ η ΕΔΑ κατόρθωσε να συγκρατήσει σημαντικό αριθμό των ψηφοφόρων της και να
παγιώσει την επιρροή της, χωρίς όμως –εξαιτίας του πλειοψηφικού– να κατορθώσει
να εκλέξει έστω και έναν βουλευτή. Τέλος, οι εκλογές του 1952 σηματοδότησαν την
οριστική εξαφάνιση του Λαϊκού Κόμματος ως υπολογίσιμης πολιτικής δύναμης,
αφήνοντας τον Ελληνικό Συναγερμό ως απόλυτο κυρίαρχο στον ευρύτερο χώρο της
Δεξιάς.
Η
εντυπωσιακή νίκη του Ελληνικού Συναγερμού εγκαινίασε μια μακρά περίοδο
πολιτικής κυριαρχίας της Δεξιάς/Κεντροδεξιάς, η οποία διήρκεσε πάνω από δέκα
χρόνια (1952-1963), με διάδοχο του Παπάγου, μετά τον θάνατό του τον Οκτώβριο
του 1955, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και νέο πολιτικό σχήμα από τον Ιανουάριο
του 1956 την ΕΡΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου