Μνημονεύοντας τον Γιάννη
Χρυσικόπουλο
(1938-2011) – κι αντί γι’
αυτόν μιλώντας
Ι
Φίλος
ηδύπικρος
της απορίας ο
νεκρός
μόνος
γυρίζει απ’ της σάρ-
κας ή των ίσκιων τη γαλήνη
και
στους πιστούς της Αγοράς
ή στου Διαδίκτυου τους
κράχτες
μια
συγνώμη (όπως θέλουν)
-με
κλαυσίγελου αντήχηση- χαρίζει.
ΙΙ
Σκυφτός
περνάει
πάλι απ’ την πύλη της σιωπής
κι
άθωρος πάει στην Αγίου Ελευθερίου –
κοιτάει
απλά της ιστορίας το ασπρό-
μαυρο
σκαρί
για
της πορείας τους αφρούς ή για της έ-
παρσης τα ξάρτια δεν ρωτάει
μετράει
(αλάθητα) της α-
στοχίας ή της πλάνης τις βολές
κι από
του κό-
σμου τις ανείδωτες
σχισμές
δείχνει
το σήμα για την έξοδο
και
του Κενού τη διαδρομή ξεχνάει.
ΙΙΙ
Βαριά
βρίσκουν
της άφεσης τα κρίματα
των
μονομάχων οι κριτές
και
για της πλάσης τα οιδήματα
-ή για της πάλης τις πληγές-
ποινή
θανάτου άσαρκου ορίζουν.
Οκτ.–Νοέμ. 2013
1 σχόλιο:
Ποίημα κατάθεση ψυχής σε ένα φίλο , σε ένα λάτρη της Ζακύνθου σε έναν ακάματο εργάτη.
Λίγο μετά τον θάνατο του Γιάννη με συνάντησε ο αδελφός του ο Γενναίος και μου είπε το εξής:Την παραμονή του θανάτου του φώναξα τον γιατρό τον Κοντονή να τονδει γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να του προσφέρει κάτι. Μόλις τον είδε ο Γιάννης λέει στον γιατρό μήπως έχεις στοιχεία για τον Ιωάννη Κοντονή (1723-1762)που τα ψάχνει η Μαρία Σιδηροκαστρίτη!Έβγαινε η ψυχή του αλλά η καρδιά του ήταν στα Ζακυνθινά γράμματα!Αιωνία του η Μνήμη.
Δημοσίευση σχολίου