Μας πληροφορεί σχετικά μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Στα μέσα Οκτωβρίου του 1944 άρχισε η σταδιακή αποχώρηση των στρατευμάτων Κατοχής από την Ελλάδα και η άφιξη των πρώτων ελληνοβρετανικών δυνάμεων. Τον Ιανουάριο του 1945, μετά την οικειοθελή διάλυση του ΕΔΕΣ οι περισσότεροι από τους άνδρες του εντάχθηκαν στα συγκροτούμενα Τάγματα Εθνοφυλακής, όμως στα τέλη Μαΐου του 1945 αποφασίστηκε η πλήρης αναδιοργάνωση του στρατού, με την αύξηση του στρατού Εκστρατείας, τον περιορισμό της Εθνοφυλακής στα αμιγώς στρατιωτικά καθήκοντα και τον μετασχηματισμό της το ταχύτερο δυνατό σε Τακτικό Στρατό.
Ώς τις αρχές Σεπτεμβρίου του 1946 την αντιμετώπιση των ανταρτών είχαν αναλάβει οι δυνάμεις της Χωροφυλακής και παραστρατιωτικές ομάδες, που στελεχώνονταν κυρίως από παλιά μέλη των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας και είχαν εξαπολύσει ένα κύμα βίας κατά της Αριστεράς ήδη από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρ. 1945). Από τον Απρίλιο του 1946 συνεχίστηκε η οργάνωση του στρατού, σύμφωνα με το σχέδιο «Διάταξις Μάχης 1946». Όλα τα τάγματα Εθνοφυλακής, εκτός από τέσσερα, μετασχηματίστηκαν σε τάγματα Πεζικού. Παράλληλα, άρχισε η συγκρότηση των «Μονάδων Άμυνας Υπαίθρου» (Μ.Α.Υ.) από όλους τους μη επιστρατευμένους άνδρες οι οποίοι μπορούσαν να φέρουν όπλο, με σκοπό την ανάληψη στατικών αποστολών.
Στα μέσα Ιουλίου 1948 το ΓΕΣ εξέδωσε διαταγή με την οποία οριζόταν ότι από την 1η Σεπτεμβρίου συγκροτούνταν οι δημοσυντήρητες ή μη ΜΕΑ, οι οποίες οργανώνονταν σε Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης (ΤΕΑ). Πάντως, η ανάπτυξη των ΜΕΑ/ΤΕΑ στην ύπαιθρο εξακολουθούσε να συναντά τη ζωηρή επιφύλαξη του αμερικανικού παράγοντα. Με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, τον Αύγουστο του 1949, παρουσιάστηκε η ανάγκη νέας αναδιοργάνωσης των ΜΕΑ/ΤΕΑ. Η επίσημη ένταξή τους στον Ελληνικό Στρατό αποτελούσε πάγιο αίτημα της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση ασκούσε και η παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών). Τελικά το αίτημα βρήκε ανταπόκριση τον Μάρτιο του 1951, όταν η κεντρώα κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου επισημοποίησε τη συγκρότησή τους.
Μετά το 1964, στα ΤΕΑ άρχισαν να καλούνται και πολίτες που ανήκαν μεν στη Δεξιά, όχι όμως στο φανατικό εξτρεμιστικό τμήμα της, όπως συνέβαινε έως τότε. Παρ’ όλα αυτά, τα ΤΕΑ εξακολούθησαν να λειτουργούν ως ένας κατ’ ουσίαν «παρακρατικός» μηχανισμός, που ενεργούσε με «εθνικόφρονα» και αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά. Τρεις μήνες μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, το ΓΕΣ με διαταγή του μετονόμασε τα ΤΕΑ σε Τάγματα Εθνοφυλακής (ΤΕ) με την προσθήκη του τοπωνυμίου όπου βρισκόταν η έδρα του Τάγματος. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, τον Ιούλιο του 1974, εγκαινιάστηκε και η διαδικασία εκδημοκρατισμού της λειτουργίας και του τρόπου δράσης των ΤΕ: το 1982 το σώμα μετονομάστηκε σε Εθνοφυλακή.
Τα ΤΕΑ αναπτύχθηκαν κυρίως στα χωριά και στις κωμοπόλεις, καθώς στις μεγάλες πόλεις την ευθύνη της ασφάλειας είχαν η Χωροφυλακή ή η Αστυνομία Πόλεως, και κατά τη δεκαετία του 1950 ο βασικός ρόλος τους ήταν η εμπέδωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος εις βάρος της Αριστεράς.
Πρόκειται για μια από τις πιο μελανές σελίδες της νεότερης-σύγχρονης Ιστορίας μας. Ένα θέμα που ιστορικά δεν έχει αξιολογηθεί, μάλλον έχει προσπεραστεί, και ερευνητικά παραμένει αναξιοποίητο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου