Σκοπός μας εδώ δεν είναι να παρουσιάσουμε την ίδια την ταινία, την οποία πάντως προτείνουμε να δείτε ή να ξαναδείτε. Εστιάζουμε μόνον σ' ένα ποίημα, που δεσπόζει στο φίλμ και μάλιστα έδωσε την ονομασία του και στην ταινία: Invictus.
Γράφτηκε από τον William Ernest Henley (1849-1903), Άγγλο ποιητή της βικτοριανής εποχής και αποτέλεσε την -τρόπο τινά- υποστηρικτική παρηγορία του Μαντέλα, κατά τον 27ετή εγκλεισμό του στο στενότατο κελί του Robin Island. Οι στίχοι που αποτελεί τα ερμηνευτικά κλειδιά είναι οι δυο τελευταίοι:
Εγώ διαφεντεύω τη μοίρα μου:
Αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ.
Αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ.
Αξίζει να το αναγνώσουμε όλοι εδώ και ύστερα να το "δούμε" σε βίντεο, πώς παρουσιάζεται και ακούγεται στην ίδια την ταινία.
William Ernest Henley
(1849-1903)
Invictus
Out of the night that covers me,
Black as the Pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.
[Μετάφραση ανωνύμου από το διαδίκτυο:
Μέσα στη νύχτα που με σκεπάζει,
μαύρη σαν πίσσα όπως είναι,
ευχαριστώ όποιον Θεό υπάρχει
για την ελεύθερη ψυχή μου.
Υπό το βάρος των περιστάσεων
ποτέ δε λύγισα ούτε ούρλιαξα δυνατά.
Όταν το βάρος της τύχης έπεσε πάνω μου
Το κεφάλι μου μάτωσε, αλλά δεν έσκυψε.
Πέρα απ'αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
βρίσκεται ο τρόμος της σκιάς,
Κι όμως, παρά τις απειλές όλων των χρόνων
θα με βρει, μα θα με βρει χωρίς να φοβάμαι.
Σημασία δεν έχει πόσο στενή είναι μια πύλη,
πόσο γεμάτη με τιμωρίες η περγαμηνή,
εγώ διαφεντεύω τη μοίρα μου:
αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ.]
[Μετάφραση ανωνύμου από το διαδίκτυο:
Μέσα στη νύχτα που με σκεπάζει,
μαύρη σαν πίσσα όπως είναι,
ευχαριστώ όποιον Θεό υπάρχει
για την ελεύθερη ψυχή μου.
Υπό το βάρος των περιστάσεων
ποτέ δε λύγισα ούτε ούρλιαξα δυνατά.
Όταν το βάρος της τύχης έπεσε πάνω μου
Το κεφάλι μου μάτωσε, αλλά δεν έσκυψε.
Πέρα απ'αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
βρίσκεται ο τρόμος της σκιάς,
Κι όμως, παρά τις απειλές όλων των χρόνων
θα με βρει, μα θα με βρει χωρίς να φοβάμαι.
Σημασία δεν έχει πόσο στενή είναι μια πύλη,
πόσο γεμάτη με τιμωρίες η περγαμηνή,
εγώ διαφεντεύω τη μοίρα μου:
αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου