Δύο σολωμικά σονέτα του Δημήτρη Κοσμόπουλου από τη νέα ποιητική συλλογή του

[Κυκλοφορήθηκε περί τα τέλη του 2014 η νέα ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κοσμόπουλου, με τίτλο «Κατόπιν εορτής» (εκδόσεις Ερατώ, σελίδες 46). Από το ανά χείρας βιβλίο αναδημοσιεύουμε δύο αξιανάγνωστα σονέτα, που αφορούν στον Διονύσιο Σολωμό.]

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1856

(In modo misto genuino)

Allora έτρεξε η θάλασσα

e l’ anima πλέει nell’ amarezza

κι ογλήγορα θα σας αφήσω ό,τι μπόρεσα

μες στον κελαηδισμό. Μαράν Αθά!

Ποιον Nobile Signore Conte Dionisio.

Τρέμοντας με της λίμνης τα νερά

τα σωθικά μου τα μαβιά όντας λύσω

θα στάξει μαύρη, ολόχρυση χαρά.

Pensa fortemente, όπως πεταλούδα

πιάνει στα φτερά του Μαγιού το δάκρυ

και για μένα την Ανάσταση τραγούδα.

Πίσω από την άβυσσο, στην κρυφή μου άκρη

νύχτες που γεννούσα τον ασβέστη

βάφοντας την πίσσα κι ουρανός επέστη.

*     *     *

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1857

(Con rime obbligate)

Σιμώνει η ώρα που θολώνουν τα νερά.

Ώρα να φεύγω από την πέτρα του σκανδάλου.

Στο γάλα της μητρός μου, ενός κόσμου άλλου

Θήλασα λύπες, ρίγη φεγγερά.

Ξεπλένω, καταφέγγαρα, την πίκρα

ψυχή μου ξέπλεκη, ψυχή γονατισμένη

-one è la parola αιματοτσακισμένη-

ξεπλένω σπλάχνα του Βαγιώνε στο κρασί. Αντίκρα

μου είπανε, έγινε κράτος το Έθνος.

Ετοιμοθάνατη χρυσοπηγή, στάξε τον αίνο

από τα χείλη που ταράζονται λαμπρά

συνεπαρμένα στο αιώνιο Μισολόγγι.

Στον ουρανό δρεπάνιζα χλωρή χαρά.

Άνθη αυγερινά του μαρτυρίου οι βόγγοι.