Μας πληροφορεί σχετικά ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Ο Νίκος Πλουμπίδης υπήρξε μία από τις πιο ηρωικές και ταυτόχρονα τις πιο τραγικές μορφές του ΚΚΕ. Ηγετικό στέλεχoς και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του από το 1938, συμμετείχε στην καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού στη διάρκεια του εμφυλίου. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, ήταν το μόνο μέλος του Πολιτικού Γραφείου που παρέμεινε ασύλληπτο στην Αθήνα και η ηγεσία του έδωσε εντολή να αναλάβει την καθοδήγηση του παράνομου δικτύου. Παράλληλα, συνέδεσε το όνομα του με τις πρώτες προσπάθειες νόμιμης έκφρασης της Αριστεράς, το 1950-1951.
Στις 15 Μαρτίου 1952 με επιστολή του, που περιλάμβανε και δακτυλικό του αποτύπωμα, ανέλαβε αυτός την ευθύνη του παράνομου κομματικού μηχανισμού και υποσχόταν να παραδοθεί, αν δεν εκτελούνταν η θανατική ποινή του Μπελογιάννη. Δύο ημέρες μετά ο Νίκος Ζαχαριάδης διέψευσε την επιστολή ως πλαστό κατασκεύασμα της Ασφάλειας, ισχυριζόμενος ότι ο Πλουμπίδης νοσηλεύεται στο εξωτερικό. Ήταν η κορύφωση μιας σκευωρίας που θα εξελιχθεί την επόμενη διετία σε ένα πολιτικό και ηθικό δράμα. Στις 25 Νοεμβρίου 1952 συνελήφθη, θα καταδικαστεί σε θάνατο τον Αύγουστο του 1953 και θα εκτελεστεί τον Αύγουστο του 1954, υπερασπιζόμενος το κόμμα στο οποίο είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή, τη στιγμή που ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ θα τον καταγγέλλει συνεχώς ως προδότη.
Η κατηγορία - εξόντωση του Πλουμπίδη είχε αίτια πολιτικά. Στο παρελθόν είχε επιδείξει ανεξαρτησία πνεύματος. Είχε διαφωνήσει: για την επιστολή Ζαχαριάδη προς τον υπουργό Ασφαλείας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη γιατί έθετε τις δυνάμεις του ΚΚΕ στην υπηρεσία του Μεταξά στον πόλεμο του 1940, για τη συμφωνία του Λιβάνου, για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Καΐρου, για τη συμφωνία της Καζέρτας (τη θεωρούσε πλήρη παράδοση της Ελλάδας στους Άγγλους), για την απόφαση να κρατούν τον ΕΛΑΣ έξω από την Αθήνα στα Δεκεμβριανά.
Η υπόθεσή του αποκτά διπλό ενδιαφέρον καθώς μετά τη σύλληψή του κατηγορήθηκε από την ηγεσία του κόμματος του ως «χαφιές».
Η «υπόθεση Πλουμπίδη» θα μείνει στην Ιστορία και θα συζητηθεί όσο λίγες. Η αμφίπλευρη στοχοποίησή του από το αντικομμουνιστικό κράτος και το κόμμα του αναδεικνύει όσα συντελέστηκαν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα από το 1949 έως το 1954. Η εμπλοκή του στις εσωκομματικές διαμάχες την περίοδο 1939-1942, οι σχέσεις του με την Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ο χαρακτηρισμός ως πλαστού του «ανοιχτού γράμματος» του γραμματέα του ΚΚΕ τον Νοέμβριο του 1940, η μη επανεκλογή του στο Πολιτικό Γραφείο από το 7ο Συνέδριο του κόμματος το φθινόπωρο του 1945, όπως και η ανάληψη στη σκληρότερη φάση του εμφυλίου πολέμου της ευθύνης του παράνομου κλιμακίου της Αθήνας και ο χειρισμός της υπόθεσης Μπελογιάννη, σκιαγραφούν βεβαίως το πολιτικό προφίλ ενός ασκητικού και, παρά την ασθένεια, δυναμικού στελέχους. Επαρκούν άραγε για να απαντήσουν στο ερώτημα: Ποιος ήταν εντέλει ο πολιτικός Πλουμπίδης, ή πώς ο Πλουμπίδης αντιλαμβανόταν εντός και εκτός του κόμματος την πολιτική;
Ο Νίκος Πλουμπίδης αναδείχθηκε στον συλλογικό μάρτυρα της αντισταλινικής και ανανεωτικής Αριστεράς, σε μάρτυρα που με αυτοθυσία επωμίστηκε τα λάθη και ενσάρκωσε με αξιοπρέπεια αξίες, όπως η σταθερότητα και η απόλυτη αφοσίωση στο κόμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου