Παρουσιάζει μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
Η αρχή της παρουσίας του ελληνικού στοιχείου στη χώρα του Νείλου χάνεται στα χρόνια της προϊστορίας· από τη 2η π.Χ. χιλιετία τόσο η ιστορική συγκυρία όσο και ο γεωγραφικός παράγοντας ευνόησαν τη διαρκή επαφή αλλά και τη γόνιμη συνεύρεση των δύο λαών. Στην Αίγυπτο ο Ελληνισμός ρίζωσε, άκμασε, δημιούργησε τον δικό του πολιτισμό και εντέλει διέγραψε μια πορεία που καταγράφεται πλέον ως ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην ιστορία των Ελλήνων της Διασποράς.
Οι ιδιαιτερότητες που διέκριναν τον Ελληνισμό της Αιγύπτου υπήρξαν σημαντικές και διαμόρφωσαν μια παροικία που προσέφερε πολλά τόσο στον τόπο όσο και στην Ελλάδα. Στα τέλη του 19ου αιώνα το ελληνικό στοιχείο δέσποσε στην Αίγυπτο, καθώς βρέθηκε σε χώρα χωρίς μεγάλη πολιτισμική και οικονομική ανάπτυξη και επιπλέον πολύ κοντά στην Ελλάδα. Κράτησε εξάλλου γι’ αυτό τον λόγο την ελληνικότητά του αλώβητη, ακόμη και στη φάση της συρρίκνωσής του– ειδικά στις μέρες μας.
Οι ελληνικές παροικίες και κοινότητες, αδελφότητες και κάθε είδους σωματεία δημιουργήθηκαν στην Αίγυπτο για να λειτουργήσουν ως «στέγη» των Ελλήνων, ως φιλανθρωπικά ιδρύματα προς εξυπηρέτηση του συνόλου. Είναι αποτέλεσμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας όσων Ελλήνων από το 1800 περίπου κατέφευγαν στη χώρα αυτή.
Κατά την κρίση του Σουέζ το 1956 η ελληνική κυβέρνηση στήριξε την Αίγυπτο. Ο στόχος ήταν να εξομοιώσει, στο πλαίσιο της μείωσης της επιρροής των πρώην αποικιακών δυνάμεων, τις προσπάθειες των Κυπρίων για Ένωση με την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ και την αντίσταση στην επέμβαση Ηνωμένου Βασιλείου και Γαλλίας. Όμως στο κλίμα σύγχυσης που προκάλεσαν η επανάσταση του Νάσερ και οι εθνικοποιήσεις επί σχεδόν μία δεκαετία (1955-1965) οι Έλληνες της Αιγύπτου άρχισαν να εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα, άλλοι με προορισμό την Ελλάδα, οι περισσότεροι όμως με προορισμό την Αυστραλία και την Αμερική. Την επιλογή φυγής των Ελλήνων της Αιγύπτου προσπάθησε, πλην ανεπιτυχώς, να ανακόψει η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να επισκεφθεί την Αίγυπτο το 1957 – τρίτη κατά σειρά επίσκεψή του στο εξωτερικό αφότου ανέλαβε για πρώτη φορά την πρωθυπουργία της χώρας το 1955. Όμως ήταν ήδη πολύ αργά. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη αρχίσει και, παρά τις διαβεβαιώσεις του Νάσερ «περί εκτιμήσεως της αιγυπτιακής κυβερνήσεως διά τον Αιγυπτιώτην Ελληνισμόν», η φυγή θα συνεχιζόταν και εντέλει θα διογκωνόταν ώς το 1962.
Σήμερα ο αριθμός των ομογενών μας που έχει απομείνει στην Αίγυπτο είναι σχετικά μικρός, εντούτοις οι Αιγυπτιώτες Έλληνες εξακολουθούν να είναι μια κοινότητα δραστήρια και δυναμική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου