Μας πληροφορεί σχετικά μες από το ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ
H δεκαετία του 1960 αποτέλεσε μια βαθιά τομή στην ελληνική ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Η αμφισβήτηση των εκλογών του 1961 από την Ένωση Κέντρου οδήγησε στην καταγγελία του εκλογικού αποτελέσματος και την κήρυξη του «Ανένδοτου». Το γεγονός αυτό κλόνισε το κύρος της κυβέρνησης της ΕΡΕ και επηρέασε καθοριστικά τη στάση όλων των συντελεστών του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Σε αυτούς συμπεριλαμβανόταν και τα Ανάκτορα με τον αμερικανικό παράγοντα, καθώς με τις εξωθεσμικές τους παρεμβάσεις διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές διεργασίες που συντελούνταν στη χώρα. Οι διεργασίες αυτές κατέληξαν στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή και την ήττα της ΕΡΕ στις εκλογές του 1963, ενώ οι ουσιαστικά επαναληπτικές εκλογές του 1964 ενίσχυσαν την κοινοβουλευτική κυριαρχία της Ένωσης Κέντρου. Η έλλειψη συνοχής του κυβερνώντος κόμματος κυρίως στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής και οι εναγώνιες προσπάθειες του Στέμματος να διατηρήσει τον έλεγχο του στρατεύματος οδήγησαν στην παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου και στην πολιτική και συνταγματική κρίση του 1965. Την κρίση αυτή και τις συνέπειές της προσπάθησαν να διαχειριστούν κυρίως κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις συγκροτημένες με πολιτικούς κεντρώας προέλευσης, τους λεγόμενους «αποστάτες». Η προσφυγή στις εκλογές που προκηρύχτηκαν για τον Μάιο του 1967, ως λύση στα πολιτικά αδιέξοδα στα οποία είχε περιέλθει η χώρα, υπονομεύτηκε από την πτώση της υπηρεσιακής κυβέρνησης και ματαιώθηκε την 21η Απριλίου 1967 από το στρατιωτικό πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών. Η προοπτική κεντροαριστερής πλειοψηφίας, και το ενδεχόμενο η Ένωση Κέντρου να εξασφάλιζε, έστω και οριακά, κοινοβουλευτική αυτοδυναμία αντιμετωπιζόταν ως οιονεί καταστροφή από το σύνολο σχεδόν των συντηρητικών δυνάμεων. Η πολιτική αστάθεια ήταν μια από τις πρώτες συνέπειες της «Αποστασίας» που, συνδυασμένη με το γενικότερο κλίμα απογοήτευσης του λαού από τον πολιτικό κόσμο και την απορρύθμιση των μηχανισμών άμυνας της δημοκρατίας άνοιξαν τον δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου 1967.
Για πολλούς όχι μόνο η λέξη «Ιουλιανά» αλλά και η εποχή, η σημασία της, είναι κάτι το εντελώς άγνωστο. Σε αρκετούς «θυμίζει κάτι», ένα ακαθόριστο κυβερνητικό σχήμα ή κάτι τέτοιο. Μόνο για λίγους, σχετικώς, η λέξη «Ιουλιανά» προσδιορίζει μια συγκεκριμένη πολιτική ανωμαλία που διεπράχθη πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς. Και όμως, αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα στις 15 Ιουλίου 1965 και τις αμέσως επόμενες ημέρες αποτελούν ένα από τα μεγάλα ορόσημα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας. Τα γεγονότα εκείνων των ημερών, συνδεδεμένα με αυτό που έμεινε γνωστό ως «αποστασία», δημιούργησαν το πολιτικό και το ηθικό περίγραμμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν όλες οι παρασιτικές κυβερνητικές ζυμώσεις που έκτοτε έφεραν μια στρατιωτική δικτατορία, ανέτρεψαν τη μοναρχία ανεπιστρεπτί, φαλκίδευσαν την εθνική έκταση του Ελληνισμού, αλλά τελικώς άνοιξαν τον δρόμο για μια Ελλάδα πιο δημοκρατική, έναν πολιτικό κόσμο πιο νηφάλιο και μια ελληνική κοινή γνώμη λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο προσγειωμένη.
Πρόκειται για μια περίοδο πολιτικής αστάθειας και εντάσεων με έντονη την ανάμειξη του νεαρού τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά παράβαση του Συντάγματος του 1952· μια περίοδος που οδήγησε σε απαξίωση των πολιτικών και άνοιξε τον δρόμο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου